Tο ελληνικό εργατικό κίνημα αυτή τη στιγμή πληρώνει ένα τεράστιο κόστος, πρωτοφανές για το βιοτικό του επίπεδο εδώ και πολλές δεκαετίες για να υπηρετηθεί ένας σκοπός: να πληρωθούν «στην ώρα τους» οι δόσεις και οι τόκοι του δημόσιου χρέους, στους δανειστές, δηλαδή τους ξένους και Έλληνες τραπεζίτες!
Αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει από το γεγονός ότι η ΕΕ αποφάσισε τελικά να προσφέρει δάνεια στην Ελλάδα μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) έτσι ώστε να μειωθούν τα ψηλά επιτόκια τα οποία επέβαλλαν οι διεθνείς τραπεζίτες-τοκογλύφοι. Γιατί ο λόγος που η ΕΕ παρεμβαίνει δεν είναι για να σώσει τον Έλληνα εργαζόμενο από την επίθεση που δέχεται, είναι για να διασφαλίσει ότι οι πιστωτές του ελληνικού δημοσίου θα πάρουν τα λεφτά τους.
Οι τραπεζίτες λοιπόν πρέπει να πάρουν φέτος 53 δισ. ευρώ τη στιγμή που για την Υγεία και την παιδεία μαζί προβλέπονται 13 δις ευρώ! Και αυτά τα λεφτά πρέπει να τα πάρουν από τις τσέπες των Ελλήνων εργαζομένων!
Οι πολιτικές του ΔΝΤ που ζήλεψε η ΕΕ
Το ΔΝΤ έχει αποκτήσει το ρόλο του μισητού εχθρού στους λαούς των χωρών που βρίσκονται σε οικονομικά αδιέξοδα επειδή οι όροι που θέτει για να προσφέρει δάνεια οδηγούν τις οικονομίες και κοινωνίες αυτών των χωρών στη βαρβαρότητα. Από τη μια επιβάλλει απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας κι από την άλλη υποχρεώνει τις χώρες αυτές να ανοίξουν εντελώς τις αγορές τους στη διεθνή αγορά. Αυτό γίνεται στο όνομα του «ανταγωνισμού» έτσι ώστε οι ντόπιες επιχειρήσεις να «εκσυγχρονιστούν» να γίνουν πιο παραγωγικές και να επιβιώσουν, υποτίθεται, στη διεθνή αγορά.
Πρόκειται για ένα χονδροειδές ψέμα: η παραγωγικότητα μιας οικονομίας καθορίζεται από το επίπεδο της τεχνολογίας κι αυτή είναι στα χέρια των «ανεπτυγμένων» βιομηχανικών χωρών. Έτσι το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα των πολιτικών του ΔΝΤ, τελικά, είναι να μπορούν οι ξένες πολυεθνικές να εισβάλουν για να εξαγοράσουν ότι αξίζει τον κόπο και να προκαλέσουν το κλείσιμο όσων δεν τους ενδιαφέρουν. Στην ουσία διαλύουν την ντόπια παραγωγή και επιχειρήσεις. Το αποτέλεσμα είναι ακόμα κι όταν εμφανίζεται μια προσωρινή βελτίωση στα αριθμητικά δεδομένα κάποιων απ’ αυτές τις οικονομίες, σε βάρος πάντα των λαϊκών στρωμάτων, σύντομα μετά να οδηγούνται σε κατάρρευση.
Η ΕΕ έχει αναλάβει το ρόλο του ΔΝΤ στην Ευρώπη. Όχι τόσο γιατί συνεργάζεται μαζί του για να συγχρηματοδοτήσει το ελληνικό χρέος, όσο γιατί εφαρμόζει ακριβώς τις ίδιες πολιτικές. Τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού οι οποίες έχουν φέρει την παγκόσμια οικονομία στην πιο βαθιά κρίση από την εποχή του μεσοπολέμου όπως όλοι πια παραδέχονται.
Η μόνη απάντηση του κινήματος
Σε αυτές τις συνθήκες, όπως επιμένουμε από τις αρχές αυτής της κρίσης, υπάρχει μόνο μία απάντηση από τη μεριά του εργατικού κινήματος και αυτήν οφείλει να την δώσει η Αριστερά, να την κάνει κτήμα και του τελευταίου εργαζόμενου να την κάνει σύνθημα σε κάθε πορεία και σε κάθε γειτονιά:
Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που την προκάλεσαν!
Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος για να περάσουν τα τεράστια κέρδη τους και οι οικονομίες του ελληνικού λαού στην κοινωνία!
Να σταματήσει η αποπληρωμή του χρέους στους ξένους και έλληνες τραπεζίτες
Αυτά τα μέτρα είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει η αιμορραγία της ελληνικής οικονομίας, η οποία θα την καθηλώσει σε μακροχρόνια στασιμότητα και κρίση! Με τις πολιτικές που προτείνει η ΕΕ – ΔΝΤ δεν υπάρχει καμία διέξοδος και καμία προοπτική για το μέλλον!
Τα ποσά που θα εξοικονομηθούν από μια τέτοια πολιτική είναι πραγματικά τεράστια (τρεις και μισή φορές οι δαπάνες της Υγείας και Παιδείας μαζί)! Αυτά τα ποσά μπορούν να κατευθυνθούν σε παραγωγικές επενδύσεις στην οικονομία, κάτω από δημοκρατικό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, για οικονομική ανάπτυξη και προς όφελος της κοινωνίας και των εργαζομένων!
Η μόνη προοπτική
Μόνο ένας μαζικός δημόσιος τομέας, με την επανεθνικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν και με το πέρασμα των κρίσιμων τομέων της οικονομίας στο δημόσιο, μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την ανάπτυξη της οικονομίας. Θα πρέπει ασφαλώς να τελεί υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, με εκλεγμένα από τους εργαζόμενους και ανακλητά ανά πάσα στιγμή διοικητικά συμβούλια για να μην έχουμε τη γραφειοκρατία και την διαφθορά που μας έχουν συνηθίσει οι ελίτ του δημόσιου τομέα.
Μια τέτοια πολιτική απαιτεί τη μετωπική ρήξη με το κεφάλαιο και τους διεθνείς οργανισμούς – ΕΕ, ΔΝΤ, κλπ.
Πολλοί βλέπουν με τρόμο την προοπτική αυτή, φοβούμενοι πως αν πέσουν πάνω μας οι «αγορές» θα μας εξοντώσουν. Λοιπόν, χειρότερα απ? ότι έχουν ήδη κάνει δεν μπορούν να κάνουν! Ο δρόμος για το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι η αντίσταση και τίποτε άλλο! Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των «μικρών» Ισλανδών (300.000 ψυχές όλες κι όλες) που με 93% είπαν όχι στην πληρωμή όσων απαιτούσαν οι πανίσχυροι βρετανοί μαζί με τους Ολλανδούς ιμπεριαλιστές!
Κι ας βγουν συμπεράσματα από τις εθνικοποιήσεις του Τσάβεζ και του Μοράλες στην Βενεζουέλα και τη Βολιβία. Παρά τις διαφωνίες μας με τον τρόπο που γίνονται αυτές οι εθνικοποιήσεις (βλέπε https://xekinima.org/news/displayNeolea.php?tbl=rightArticles&id=281) γεγονός παραμένει πως η υπερδύναμη των ΗΠΑ, παρότι είναι στην ίδια γειτονιά μαζί τους, δεν μπορεί να τους σταματήσει!
Τα καθήκοντα και τα ελλείμματα της αριστεράς
Θέσεις όπως τις πιο πάνω, ιδιαίτερα οι θέσεις της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος και της παύσης πληρωμών του χρέους λείπουν από το ελληνικό εργατικό κίνημα γιατί λείπουν πρώτα και κύρια από την αριστερά! Είναι ευθύνη της αριστεράς να τις μεταφέρει και να τις κάνει κτήμα των εργατικών μαζών! Με δεδομένη την αρνητική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η σκυτάλη βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Το «Ξ» παλεύει, από τις αρχές του 2010, ώστε αυτές οι θέσεις να γίνουν η αιχμή του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ, να αποτελέσουν την προμετωπίδα μαζικών εκστρατειών. Και να συνδεθούν, αυτές οι προτάσεις, με τη διεθνοποίηση των αγώνων μας, για τη σύνδεση των αγώνων του ελληνικού εργατικού κινήματος με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην Ευρώπη που την ίδια αυτή περίοδο συγκρούονται, σε Νότο και Βορρά, με τον ίδιο εχθρό ? το εθνικό και πολυεθνικό κεφάλαιο και το διευθυντήριο της ΕΕ.
Μέσα από την τρομακτική εμπειρία της σημερινής κρίσης που θα φέρει τα πάνω κάτω όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και συνολικά στην Ευρώπη μόνο ένας στόχος μπορεί να τεθεί: η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο της Σοσιαλιστικής Ενωμένης Ευρώπης. Η ενοποίηση της Ευρώπης σε καπιταλιστική βάση είναι αδύνατη, και η σημερινή κρίση του ευρώ το αποδεικνύει! Η διατήρηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων είναι επίσης αδύνατη, όσο κυριαρχεί ο καπιταλισμός στην Ευρώπη! Η Ευρώπη των λαών και των εργαζομένων, μπορεί μόνο να υπάρξει σαν σοσιαλιστική! Όχι βέβαια όπως την «οραματίζονται» οι σοσια – ληστές τύπου Παπανδρέου (πρόεδρος «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς) ούτε ο Ντομινίκ Στρος Καν (πρόεδρος ΔΝΤ). Αλλά κάτω από συνθήκες εργατικής εξουσίας, εργατικής δημοκρατίας, σοσιαλιστικού σχεδιασμού, ελευθερίας έκφρασης, οργάνωσης και πολυκομματισμού, ώστε να υπηρετεί τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας αντί του κέρδους μιας ελάχιστης παρασιτικής μειοψηφίας.
_________________________
Για να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται το ελληνικό εργατικό κίνημα πρέπει να προχωρήσει σε αγώνες που θα αφήσουν ιστορία. Δεν είναι θέμα μιας ή δύο απεργιών ή γενικών απεργιών. Όπως υποστηρίξαμε σε όλα τα τεύχη του «Ξ» από την αρχή αυτής της κρίσης, μόνο διαρκείς κινητοποιήσεις σε βάθος χρόνου, με κυλιόμενες απεργίες κατά κλάδους και ομοσπονδίες, σε συνδυασμό με πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και αποκλεισμούς, και με τακτικά επαναλαμβανόμενες 24ωρες και 48ωρες γενικές απεργίες, μόνο τέτοιας έκτασης κίνημα μπορεί να αναχαιτίσει την επίθεση ενάντια στο εργατικό εισόδημα που βλέπουμε.
Θα ήταν εντελώς αφελές να περιμένει κανείς τις επίσημες ηγεσίες των συνδικάτων που ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να υιοθετήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα. Μόνο η αριστερά μπορεί να παλέψει και να λειτουργήσει καταλυτικά για μια τέτοια μαχητική αντίσταση. Όμως αυτό δεν θα το καταφέρει καλώντας γενικά το λαό σε αντίσταση! Δεν θα το καταφέρει στη βάση του συνθήματος «όχι στα μέτρα»! Γιατί το εργατικό κίνημα ξέρει πως υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα: τα ελλείμματα και το χρέος. Για να πείσει η αριστερά (κι εδώ εννοούμε βασικά το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν τη μαζική απήχηση που απαιτείται) θα πρέπει να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις σ? αυτά τα καίρια προβλήματα. Και οι μόνες απαντήσεις είναι: εθνικοποίηση των τραπεζών και σταμάτημα της αποπληρωμής του χρέους στους ξένους και Έλληνες τραπεζίτες στους οποίους χρωστά το ελληνικό δημόσιο.
Αυτές οι βασικές για τη σημερινή συγκυρία θέσεις, λείπουν, δυστυχώς, από τα μαζικά κόμματα της αριστεράς.
