Του Γιάννη Σκόρδου
Πριν από μερικούς μήνες η κυβέρνηση επιχείρησε να τροποποιήσει το σύστημα εφημερίας στα νοσοκομεία της Αττικής. Πιο συγκεκριμένα το νομοσχέδιο προβλέπει την καθημερινή εφημερία του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών επί οχτώ ώρες και την δυνατότητα εισαγωγής περιστατικού.
Η απόφαση εφαρμόστηκε αρχικά πειραματικά στο Σισμανόγλειο αλλά οι αντιδράσεις των εργαζομένων δεν κατέστησαν δυνατή την εφαρμογή της. Η αντίθεση των εργαζομένων δεν οφείλεται στην εφαρμογή της απόφασης καθεαυτής αλλά στο γεγονός ότι η απόφαση πήγε να εφαρμοστεί χωρίς τις αναγκαίες προσλήψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που απαιτείται για την λειτουργία των Τ.Ε.Π. σε καθημερινή βάση.
Η δυνατότητα των νοσοκομείων να εφημερεύουν καθημερινά χωρίς αμφιβολία είναι κάτι θεμιτό και επιθυμητό τόσο από το προσωπικό όσο και από τους πολίτες. Από τη μια θα βοηθούσε στην ταχύτερη και αποτελεσματικότερη παροχή βοήθειας προς τους ασθενείς, ενώ παράλληλα θα μείωνε συνολικά τον όγκο της εργασίας από το προσωπικό αφού τα περιστατικά θα κατανέμονταν σε όλα τα νοσοκομεία. Όλα αυτά προϋποθέτουν τις αναγκαίες προσλήψεις νοσηλευτικού και παραϊατρικού προσωπικού που θα εξασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία όλων των τμημάτων των νοσοκομείων. Χωρίς αυτήν, την αυτονόητη, προϋπόθεση κάθε προσπάθεια για την βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς την κοινωνία θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Η κυβέρνηση φυσικά το γνωρίζει πολύ καλά, αλλά συνεχίζει να κινείται στη λογική της προχειρότητας και των μπαλωμάτων. Ανακοινώνει τη λειτουργία νέων νοσοκομείων, εγκαινιάζει νέες πτέρυγες και κλινικές χωρίς όμως να τα επανδρώνει με το αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την υπολειτουργία ή την μη λειτουργία των νοσηλευτικών τμημάτων.
Όπως έχουμε ξαναγράψει η επιλογή της αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Αποτελεί κεντρική πολιτική τακτική η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, έτσι ώστε όλο και περισσότερος κόσμος να στρέφεται αναγκαστικά στα ιδιωτικά νοσοκομεία, διαγνωστικά εργαστήρια κ.λ.π.
Συνεπώς ο αγώνας για την βελτίωση της λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων δεν είναι μόνο υπόθεση των εργαζομένων αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.
