Στις 26 Ιουνίου στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών επανήλθε στο προσκήνιο όχι μόνο η υπόθεση της Ε. από την Ηλιούπολη, αλλά και ένα πιο βαθύ, πιο ανησυχητικό και πιο σκοτεινό φαινόμενο: η μη ικανότητα της Ελληνικής δικαιοσύνης να σταθεί έμπρακτα στο πλευρό των θυμάτων σεξουαλικής βίας και κακοποίησης, που ισοδυναμεί με μια στάση συγκάλυψης. Ένα φαινόμενο που αποτελεί άλλη μια ηχηρή επιβεβαίωση αυτού που οι γυναίκες σε αυτήν την χώρα γνωρίζουμε πολύ καλά. Η δικαιοσύνη δεν είναι καθόλου τυφλή, καθόλου ανεξάρτητη και δεν κρατάει καμία ζυγαριά. Αντ’αυτού είναι ταξική, πατριαρχική και προστατεύει μόνο τα δικά της παιδιά – θύτες ειδικά όταν αυτά φορούν στολή, έχουν κύρος ή διασυνδέσεις.
Δυστυχώς αυτή η υπόθεση δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας.
Η υπόθεση βγήκε στο φως όταν η 19χρονη Ε. κατάφερε να δραπετεύσει από το σπίτι που ο αστυνομικός Μπουγιούκος την κρατούσε αιχμάλωτη και την εξέδιδε. Ζήτησε βοήθεια από την σερβιτόρα του γειτονικού καφέ, η οποία είχε αντιληφθεί ότι η 19χρονη είναι θύμα κακοποίησης και της είχε πει «αν χρειαστείς βοήθεια, έλα σε μένα».
Ο αστυνομικός Μπουγιούκος, καταδικασμένος για εμπορία ανθρώπων, ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση και οπλοκατοχή, αφέθηκε ελεύθερος με ποινή 4 ετών και 4 μηνών, την οποία θεωρήθηκε ότι έχει ήδη εκτίσει. Ο συγκρατούμενός του «Ντάνιελ», καταδικάστηκε σε 9 χρόνια και 6 μήνες και οδηγείται στη φυλακή. Ο αστυνομικός δηλαδή που εκμεταλλεύτηκε την εξουσία που του δίνει το κράτος, βασάνισε, φυλάκισε και εξανάγκασε μια γυναίκα σε πορνεία, είναι πλέον ελεύθερος.
Στην ανακοίνωση της απόφασης η αίθουσα γέμισε από οργισμένες φωνές, απογοήτευση για τη δικαιοσύνη και κλάματα από αλληλέγγυους και συγγενείς, με τα όργανα της τάξης να απομακρύνουν από την αίθουσα άτομα από το ακροατήριο.
Όλο αυτό μας φέρνει στο μυαλό την υπόθεση του Λιγνάδη. Επίσης καταδικασμένος για βιασμό και επίσης ελεύθερος. Δυο πρόσωπα με θεσμική ή πολιτική εξουσία. Και στις δυο περιπτώσεις, είναι ελεύθερα. Οι δυο αυτές υποθέσεις είναι οι όψεις του ίδιου πατριαρχικού νομίσματος. Ενός νομίσματος που εξαργυρώνεται κάθε φορά εις βάρος των δικαιωμάτων των θυμάτων στη δικαιοσύνη. Όσο αυτό συνεχίζεται και γίνεται κανονικότητα, δεν μπορούμε να μιλάμε για κράτος δικαίου, ούτε να υπάρχει καμία ανοχή.
Η απονομή δικαιοσύνης δεν είναι απλώς ανεπαρκής, είναι εχθρική απέναντι στις γυναίκες και στα θύματα κακοποίησης είτε αυτή είναι σεξουαλική είτε σωματική.
Ας μην υπάρχει λοιπόν η απορία γιατί τα θύματα δεν μίλησαν… διότι η απάντηση είναι: «γιατί βλέπουν καθημερινά τους βιαστές και τους κακοποιητές τους να περπατούν αμέριμνα ελεύθεροι, συνεχίζοντας κανονικά την ζωή τους». Την ίδια στιγμή που οι γυναίκες «δικάζονται» για τις επιλογές τους, για το ντύσιμό τους και για την συμπεριφορά τους.
Αν λοιπόν οι θεσμοί του το κράτους σιωπούν και συγκαλύπτουν, δεν θα κάνουμε και εμείς το ίδιο.
Ποτέ καμία μόνη.
