Τον Ιούλη που πέρασε οργανώθηκε στο Μιλάνο μια διεθνής συνάντηση διεθνιστικών οργανώσεων η οποία ήταν από πολλές πτυχές σημαντική και ενδιαφέρουσα. Η πρωτοβουλία ανήκε σε Ιταλικές αντικαπιταλιστικές οργανώσεις, όπως την Contro Corrente (Ενάντια στο Ρεύμα) την Contro Vento (κόντρα στον άνεμο) και Lotta Communista (Κομμουνιστική Πάλη) να παίζουν κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια. Το κεντρικό πολιτικό ζήτημα που προκάλεσε το κάλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία. Υπήρχε μια συζήτηση στους οργανωτές για το κατά πόσο να κληθούν στη συνάντηση μόνο όσες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς υιοθετούσαν μια ανεξάρτητη, ταξική, διεθνιστική στάση (δηλαδή ενάντια και στο ΝΑΤΟ και στη Ρωσική και στην Ουκρανική άρχουσα τάξη) ή κατά πόσο έπρεπε να προσκληθούν όλες οι απόψεις. Τελικά επικράτησε η δεύτερη άποψη κάτι το οποίο, από την πορεία των πραγμάτων, αποδείχτηκε σωστό.
Στη συνάντηση συμμετείχαν ένας σημαντικός αριθμός Ιταλικών οργανώσεων καθώς και ένας σημαντικός αριθμός διεθνών ρευμάτων. Συνολικά γύρω στις 30 οργανώσεις.
Οι προσκεκλημένοι δεν ανήκαν στο σύνολό τους στον Τροτσκιστικό χώρο. Υπήρχαν, πέρα φιλο-Τροτσκιστικές οργανώσεις και ρεύματα, αναρχοσυνδικαλιστικές συλλογικότητες καθώς και συλλογικότητες που δεν παίρνουν θέση στα διάφορα ρεύματα που προέκυψαν μετά το θάνατο του Λένιν και τον εκφυλισμό της Ρωσικής επανάστασης.
Από τις διεθνείς οργανώσεις υπήρχε παρουσία από το ISL, CWI, UIT, PO, καθώς βέβαια και από το Internationalist Standpoint που στήριξε από την πρώτη στιγμή την πρωτοβουλία. Δεν υπήρχε παρουσία από την USFI παρότι αρχικά είχε δηλώσει πως θα ήταν παρούσα. Απούσα ήταν επίσης η ISA. Δείτε στην υποσημείωση στο τέλος το σύνολο των οργανώσεων που συμμετείχαν.[1]
Ουκρανία και καπιταλιστική κρίση
Το βασικό θέμα συζήτησης ήταν η Ουκρανία. Η μεγάλη πλειοψηφία των παρευρισκόμενων οργανώσεων υποστήριζε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί κατά κύριο λόγο μια ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής και πως σαν αποτέλεσμα δεν θα έπρεπε να υποστηρίζουμε κάποια από τις δύο εμπόλεμες πλευρές – με άλλα λόγια «ούτε με το ΝΑΤΟ ούτε με τον Πούτιν».
Ασφαλώς υπήρχαν διαφορετικές αποχρώσεις ή εμφάσεις, αλλά η βασική αυτή τοποθέτηση χαρακτήριζε την πλειοψηφία των παρόντων.
Οι γραπτές παρεμβάσεις καθώς και η ίδια η συζήτηση όμως, ασφαλώς δεν περιοριζόταν στο θέμα της Ουκρανίας.
Υπήρχε μια γενική, απ’ όλους τους παρευρισκόμενους αναγνώριση των αδιεξόδων με τα οποία είναι αντιμέτωπο το καπιταλιστικό σύστημα καθώς και οι μεγάλες εξάρσεις στην ταξική πάλη που βλέπουμε σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας καθώς και των τελευταίων χρόνων – όχι μόνο στις φτωχές, νέο-αποικιακές χώρες, αλλά και στις πλούσιες, βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες.
Ταυτόχρονα υπήρχε η κατανόηση ότι ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή οι οργανώσεις της εργατικής τάξης βρίσκονταν σε κρίση.
Τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα ενσωματώθηκαν πλήρως στο σύστημα εγκαταλείποντας κάθε αριστερή πολιτική κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, οι δε νέοι αριστεροί σχηματισμοί τύπου ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλήθηκαν πολύ γρήγορα. Ταυτόχρονα η αντικαπιταλιστική/επαναστατική Αριστερά είναι αντιμέτωπη με σοβαρή κρίση, με μια διαδικασία διασπάσεων και κατακερματισμού.
Ένα βασικό ερώτημα
Από τη μεριά μας, σαν Internationalist Standpoint προσεγγίσαμε αυτό το σημείο όχι μόνο από τη σκοπιά της αναγνώρισης του προβλήματος αλλά θέτοντας και το ερώτημα γιατί στην εποχή μιας τόσο μεγάλης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, έχουμε μια από της χειρότερες κρίσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Η απάντησή μας είναι ότι ασφαλώς υπάρχουν αντικειμενικοί παράγοντες, όπως η κατάρρευση του Σοβιετικού Μπλοκ μετά το 1990 και η μαζική οπισθοχώρηση της ταξικής/σοσιαλιστικής συνείδησης διεθνώς, αλλά υπάρχουν και πολύ σοβαροί υποκειμενικοί παράγοντες. Η αντικαπιταλιστική/επαναστατική Αριστερά πάσχει από μια αδυναμία να προσεγγίσει με ισορροπία τiς εξελίξεις, έχει έντονα στοιχεία σεχταρισμού σε μεγάλα τμήματά της καθώς και αλαζονείας και μεσσιανισμού, με αρκετές οργανώσεις να θεωρούν ότι αυτοί είναι οι μόνοι καθαροί επαναστάτες. Δυστυχώς αυτά είναι απόρροια, σε σημαντικό βαθμό, της επιρροής του Σταλινισμού στο διεθνές κίνημα μετά τον εκφυλισμό της επανάστασης των Μπολσεβίκων.
Η χρησιμότητα της συνάντησης
Η συνάντηση δεν καλούνταν να πάρει αποφάσεις. Αυτό ήταν το φυσικό επακόλουθο του ότι το κάλεσμα ήταν ανοιχτό σε όλες τις οργανώσεις της διεθνιστικής Αριστεράς που ήθελαν να παραβρεθούν.
Η μόνη απόφαση (πέρα από κάποια ψηφίσματα συμπαράστασης σε διωκόμενους αγωνιστές) που πάρθηκε ήταν να επαναληφθεί μια παρόμοια συνάντηση στο πρώτο μισό του επόμενου χρόνου.
Γιατί ήταν χρήσιμη και σημαντική τότε η συνάντηση, από τη στιγμή που δεν μπορούσε και δεν στόχευε καν στο να καταλήξει σε κάποιες αποφάσεις;
Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι πως είναι χρήσιμο να υπάρχει ένας χώρος στον οποίο να μπορούν να συναντηθούν οι οργανώσεις και τα ρεύματα της διεθνιστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, απλά για να συζητήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις, να ανταλλάξουν πληροφόρηση κλπ, με αναγνώριση των υπαρχόντων διαφορών χωρίς να υπάρχουν πολεμικές αναμετρήσεις για να περάσει η άποψη του ενός ή του άλλου.
Μια ενημέρωση για το τι συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη και για το τι λένε η μία ή η άλλη αριστερή οργάνωση δεν είναι καθόλου ένα δευτερεύον θέμα, έχει ιδιαίτερη σημασία. Επιτρέπει καλύτερη γνωριμία μεταξύ των οργανώσεων, όχι μόνο στη διάρκεια της συνάντησης αλλά και μετά, επιτρέπει τη σύσφιξη σχέσεων και επιτρέπει την ανάπτυξη κοινών εκστρατειών είτε από όλους είτε ανάμεσα σε όσους το επιθυμούν πάνω σε θέματα στα οποία συμφωνούν.
Η σημασία της συνάντησης του Μιλάνου βρίσκεται στο ότι, με μια έννοια, τοποθετείται πάνω από το κάθε ένα διεθνές ρεύμα ή οργάνωση ξεχωριστά και επιτρέπει μια ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων μεταξύ όσων επιλέγουν να συμμετέχουν. Αυτό είναι κάτι που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή. Τα διάφορα διεθνή ρεύματα και οργανώσεις έχουν τη δική τους λειτουργία και εσωτερικές διαδικασίες που δεν επιτρέπουν την παρουσία άλλων οργανώσεων.
Το μόνο διεθνές ρεύμα στο οποίο υπάρχουν συζητήσεις και αντιπαραθέσεις που μάλιστα είναι συχνά δημόσιες, είναι η USFI (Ενιαία Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς). Το θέμα με τη USFI όμως είναι ότι καθώς δηλώνει διεθνής οργάνωση, παίρνονται αποφάσεις με πλειοψηφίες που δεσμεύουν το σύνολο. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των διεθνών οργανώσεων και ρευμάτων όμως, η USFI έχει εδώ και καιρό εγκαταλείψει τις πραγματικές επαναστατικές, Μαρξιστικές παραδόσεις και γι’ αυτό το λόγο θα ήταν αδύνατο να συμμετέχουν στις γραμμές της.[2]
Με δεδομένη τη χρησιμότητα των επαφών και ανταλλαγών ανάμεσα στις διαφορετικές οργανώσεις της διεθνιστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, χωρίς πολεμικές ανάμεσα τους για τις διαφορετικές θέσεις που είναι φυσικό να έχουν, ήταν θετικό ότι η συνάντηση αποφάσισε επανάληψή της τον επόμενο χρόνο.
Κάποιοι από τους ομιλητές πρότειναν οι συναντήσεις να γίνουν ετήσιες. Κάτι τέτοιο θα ήταν θετικό. Κάποιες όμως από τις οργανώσεις δεν είναι έτοιμες να δεσμευτούν σε ετήσιες συναντήσεις. Είναι πιθανό πως η εικόνα θα έχει ξεκαθαρίσει μετά την επόμενη συνάντηση της πρωτοβουλίας του Μιλάνου, στον επόμενο χρόνο.
Μπορείτε να διαβάσετε τη γραπτή τοποθέτηση του Internationalist Standpoint εδώ.
Μπορείτε να διαβάσετε τις γραπτές τοποθετήσεις όλων των οργανώσεων που ανταποκρίθηκαν θετικά στην πρωτοβουλία των Ιταλών συντρόφων, εδώ.
Όλα τα κείμενα έπρεπε να μην ξεπερνούν τους 10.000 χαρακτήρες.
____________________
