Το 1/6 του πλανήτη πεινάει, ΗΠΑ και ΕΕ απειλούνται με τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μεταπολεμικά αλλά «η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη» κατά τον Γ. Αλογοσκούφη. Θα μπορούσαμε να σκάγαμε στα γέλια με παρόμοιες μπαρούφες αν το θέμα δεν αφορούσε την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αγωνιώδες και αναπόφευκτο το ερώτημα: πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει η ζωή μας σε μια ενδεχόμενη παγκόσμια κρίση; Μόνο μία η απάντηση: όσο εμείς τους επιτρέψουμε.
Πρακτικά η διεθνής κρίση σημαίνει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα προσπαθήσει για μια ακόμη φορά να ρίξει τα βάρη στις πλάτες μισθωτών, αγροτών, νεολαίας και μικρομεσαίων με παραπέρα λιτότητα, ανεργία, εφαρμογή του νόμου για το ασφαλιστικό, αλλαγές προς το χειρότερο των εργασιακών σχέσεων σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα.
Για το κίνημα σημαίνει αγώνες μαχητικοί, σκληροί, διαρκείας, που να μην μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα προκειμένου να τους εμποδίσουμε. Όσοι πιστεύουν πως με συμβιβασμούς και μετριοπαθείς πολιτικές μπορούν να βρεθούν λύσεις ας συγκρίνουν το παρόν τους με πριν 10-15 χρόνια και ας αναλογιστούν το μέλλον της νεολαίας μετά 5-10 χρόνια.
Κάναμε 3 γενικές απεργίες σε 3 μήνες για το ασφαλιστικό με εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους. Το ασφαλιστικό πέρασε. Συμπέρασμα: οι 3 απεργίες δεν αρκούσαν. Όπως δεν αρκούσε ο μεγάλος αγώνας των φοιτητών επί 1 χρόνο σχεδόν για να αποτρέψει την ψήφιση του νέου νόμου πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Για μας αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται ακόμα πιο δυναμικοί αγώνες, καλά οργανωμένοι, συντονισμένοι και όχι ο κάθε χώρος χωριστά με τελικό στόχο όχι μόνο να μην περάσει ένα νομοσχέδιο αλλά να ανατραπεί συνολικά η κυβερνητική πολιτική.
Χρόνος ακόμα υπάρχει. Οι σημαντικές απεργίες στα λιμάνια και στον ΟΤΕ είναι μπροστά μας. Τα κινήματα πολιτών για περιβαλλοντικά ζητήματα και ελεύθερους χώρους πολλαπλασιάζονται. Η απόπειρα εφαρμογής των νόμων για το ασφαλιστικό και τα πανεπιστήμια θα προκαλέσουν νέες κινητοποιήσεις. Οι αναταράξεις στη διεθνή οικονομία θα ενισχύουν τα αντικαπιταλιστικά συμπεράσματα και την ανάγκη ανατροπής του συστήματος. Οι σοσιαλιστικές ιδέες θα τείνουν να βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος ειδικά όταν είναι καθαρές και απαλλαγμένες από τα εκτρώματα του σταλινισμού και του μαοϊσμού που ονόμαζαν “σοσιαλισμό” τις δικτατορίες τους.
Η αριστερά έχει μπροστά της απεριόριστες δυνατότητες. Με δεδομένη τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η σκυτάλη βρίσκεται στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ανατρέψει πραγματικά το πολιτικό σκηνικό και να δώσει υπόσταση στις ελπίδες που γέννησε στο κίνημα. Η προϋπόθεση γι αυτό είναι να βαθύνει την αριστερή στροφή των τελευταίων χρόνων, να δώσει συγκεκριμένο περιεχόμενο στην πρόταση του Α. Αλαβάνου για μια αριστερή διακυβέρνηση του τόπου και στη θέση του για «σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία».
