Στις αρχές Νοέμβρη δημοσιεύτηκαν από τη ΓΣΕΕ τα αποτελέσματα μιας νέας δημοσκόπησης που έγινε σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα για το ζήτημα της ακρίβειας, της κατανάλωσης βασικών ειδών διατροφής και τους μισθούς. Η έρευνα αυτή επιβεβαιώνει ότι οι επιπτώσεις του πληθωρισμού, της έλλειψης πραγματικών αυξήσεων στους μισθούς και των αυξημένων ωρών εργασίας είναι δραματικές για την ποιότητα ζωής των εργαζομένων.
Πιο συγκεκριμένα:
- 9 στους 10 εργαζόμενους έχουν μειώσει την κατανάλωση βασικών αγαθών εξαιτίας της ακρίβειας
- Το 64% των εργαζομένων δεν έλαβε καμία αύξηση μισθού μέσα στο 2023
- 2 στους 8 εργαζόμενους δηλώνουν ότι εργάζονται παραπάνω από το κανονικό τους ωράριο, ενώ 1 στους 8 ότι δεν αμείβεται για τις υπερωρίες του
- Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, με ποσοστό 81%, θεωρεί ότι τα εργασιακά δικαιώματά τους προστατεύονται καλύτερα με τη σύναψη Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) σε σχέση με τις ατομικές
Θέλουν «οι Έλληνες να ζουν με επιδόματα»;
Ασφαλώς, δεν είναι η πρώτη δημοσκόπηση με τέτοια αποτελέσματα που δημοσιεύεται μετά το νέο κύμα ακρίβειας των τελευταίων 2-3 χρόνων. Και ούτε φυσικά περιμέναμε τις δημοσκοπήσεις για να μάθουμε πόσο σκληρά έχει χτυπηθεί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων – το ζούμε καθημερινά.
Αυτό που ξεχωρίζει όμως αυτή την έρευνα είναι οι απαντήσεις στο ερώτημα: Ποιο θεωρείτε αποτελεσματικότερο μέσο για την προστασία του βιοτικού σας επιπέδου από τις ανατιμήσεις στα είδη διατροφής και την ενέργεια;
- Αύξηση μισθών – 43%
- Μείωση ΦΠΑ & Φόρων Κατανάλωσης – 33%
- Έλεγχος Τιμών – 24%
- Επιδόματα – 0%
Σε πείσμα του αφηγήματος που κυβερνητικά στελέχη και άλλα τσιράκια των εργοδοτών παπαγαλίζουν συχνά, ότι «οι Έλληνες δεν θέλουν να δουλεύουν αλλά προτιμούν να ζουν με επιδόματα», ούτε ένας στους εκατό εργαζόμενους δεν επέλεξε να δώσει αυτήν την απάντηση!
Αντιθέτως, όπως είναι λογικό, ζητούν να αυξηθούν οι μισθοί για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, παράλληλα με άλλα μέτρα καταπολέμησης της ακρίβειας. Το παραπάνω στοιχείο, πέρα απ’ το ότι απαντάει στα ψέματα των εκπροσώπων του συστήματος, δίνει και μια εικόνα για το επίπεδο συνείδησης των εργαζομένων – όχι μόνο για τους μισθούς, αλλά και για την ανάγκη Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Και βέβαια αποκαλύπτει την «αποτελεσματικότητα» για τα ψίχουλα που μοιράζει κατά καιρούς η κυβέρνηση με τη μορφή επιδομάτων.
Οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην ΕΕ
Με την ευκαιρία, αξίζει να αποδομηθεί για ακόμα μια φορά το ψέμα των «τεμπέληδων Ελλήνων», που την περίοδο των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας ήταν η καθημερινή «καραμέλα» στα συστημικά ΜΜΕ και στην ελίτ της ΕΕ.
Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, που δημοσιεύτηκαν τον περασμένο Σεπτέμβρη, οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι σε όλη την ΕΕ δουλεύοντας 41 ώρες τη βδομάδα, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι οι 37,5 ώρες.
Κόψιμο βασικών αγαθών για τους εργαζόμενους – αύξηση κερδοφορίας για το κεφάλαιο!
Την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες υποφέρει από τις επιπτώσεις της ακρίβειας σε τρόφιμα, βασικά προϊόντα, ενέργεια κλπ, οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν «νιώθουν» την ίδια πίεση.
Σύμφωνα με έρευνα της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, ο μισθός των Ευρωπαίων εργαζομένων εξακολουθεί να μειώνεται σε πραγματικούς όρους, παρά το γεγονός ότι οι εταιρείες σημειώνουν κέρδη πέραν του πληθωρισμού.
Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, η πραγματική μεταβολή των επιχειρηματικών κερδών (λαμβάνοντας υπόψη δηλαδή και την επίδραση του πληθωρισμού σε αυτά) ήταν να αυξηθούν κατά 5,9%.
Ασφαλώς, το 5,9% είναι ο μέσος όρος για το σύνολο της οικονομίας. Μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι είχαν τεράστια κέρδη, όπως πχ η Aegean είχε αύξηση κερδών 83% στο 1ο 9μηνο του ’23 ή η ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή 87,5% στο γ’ τρίμηνο του ’23.
Δηλαδή, όσο οι εργαζόμενοι λάμβαναν στην καλύτερη περίπτωση ονομαστικές αυξήσεις του βασικού μισθού τους (πάντα κάτω του πληθωρισμού, δηλαδή στην ουσία μειώσεις), το κεφάλαιο όχι μόνο δεν είχε μείωση των κερδών του, αλλά είχε και αύξηση της κερδοφορίας του!
Και τι κάνουν τα συνδικάτα για όλα αυτά;
Ακόμα και αν η ηγεσία των μεγάλων συνδικάτων και η ΓΣΕΕ «είχαν πολλές δουλειές» στα γραφεία τους και δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι συνέβαιναν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, οι έρευνες αυτές είναι αρκετές για να τους δώσουν μια εικόνα της κατάστασης και της διάθεσης των εργαζομένων.
Ο ρόλος των συνδικάτων, κανονικά, θα ήταν να μπουν μπροστά σε μια μάχη για αυξήσεις στους μισθούς και για μέτρα κατά της ακρίβειας. Να οργανώσουν μια μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης και συζήτησης στους εργατικούς χώρους και να προτείνουν ένα πλάνο απεργιακών και άλλων δράσεων με στόχο σημαντικές αυξήσεις. Διεθνώς υπάρχουν ήδη σημαντικά παραδείγματα όπου όταν τα συνδικάτα βγήκαν με μαχητική στάση και δυναμικές διεκδικήσεις κέρδισαν πολύ μεγάλες αυξήσεις (στις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Γερμανία και αλλού).
Η μόνιμη καραμέλα των ηγεσιών των μεγάλων συνδικάτων βέβαια είναι πως «ο κόσμος δεν τραβάει». Στην πραγματικότητα, ο κόσμος τραβάει αλλά είναι απογοητευμένος – και για την απογοήτευση αυτή φταίνε οι ίδιες οι ηγεσίες των συνδικάτων που δεν οργάνωσαν όπως πρέπει τους αγώνες (ή τους ξεπούλησαν τελείως). Τεράστιες ευθύνες για αυτό φέρει βέβαια και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που μιλούσε στο όνομα της Αριστεράς και των εργαζομένων και όταν βγήκε στην κυβέρνηση αφομοιώθηκε από το σύστημα.
Ο κόσμος θα «τραβήξει» αν δει ότι τα συνδικάτα έχουν σοβαρό σχέδιο, βάζουν προοπτική νίκης και εμπλέκουν τους εργαζόμενους στη λήψη των αποφάσεων σχετικά με τις απεργίες (πότε θα γίνουν, ποια θα είναι τα αιτήματα, ποιες οι κόκκινες γραμμές, ποιες μέθοδοι, κτλ). Όπως έχει φανεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια (και πιο πρόσφατα με τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη) η διάθεση να δοθεί μάχη είναι εκεί, αυτό που «δεν τραβάει» είναι η ηγεσία των συνδικάτων, του κινήματος και της Αριστεράς για να της δώσει διέξοδο.
