Του Νίκου Μποσινάκου
μέλους ΔΣ Συλλόγου Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας

 

 

Τελικά, οι πάντα …γλαφυροί σχολιαστές κάθε λογής Αριστεράς που κατηγορούσαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις ότι επιβάλλουν το νόμο της ζούγκλας στην αγορά εργασίας, έπεσαν πολύ έξω. Οι συνθήκες εργασίας στην χώρα μας δεν ταιριάζουν στη ζούγκλα. Άλλωστε εκεί δεν υπάρχει καν η έννοια της ιδιοκτησίας ή της μισθωτής εργασίας.

Εδώ, και σε ότι αφορά την αγορά εργασίας, «ανήκομεν φυσικά εις την Δύσιν».

Για την ακρίβεια στην Άγρια Δύση.

 

Η απόπειρα μαζικής δολοφονίας στη Μανωλάδα είναι η τραγική κατάληξη μιας ιστορίας που διαδραματίζεται σε πάρα πολλούς εργασιακούς χώρους στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Εκεί, στα χωράφια με τις φράουλες, πολλοί ήξεραν, λίγοι ανησυχούσαν, ελάχιστοι μίλαγαν. Ένοχη και μαζική σιωπή…

Αλλού, εργαζόμενοι υπό την απειλή της απόλυσης, της εξώθησης στην ανελέητη ανεργία, δέχονται μειώσεις μισθών, απλήρωτες υπερωρίες, συνεχείς προσβολές. Χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς συλλογική αντίδραση…

Παντού φόβος και απόγνωση.

Ολόκληρη η Ελλάδα μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, όπου βασιλεύει το δίκιο της εργοδοσίας και το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Σε εποχή κρίσης, η ευκολότερη λύση είναι η εντατική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

 

Έτσι λειτουργεί το σύστημα θα πει κανείς. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι υπάρχει η λύση της αλλαγής του συστήματος και της κατάργησης του κέρδους ως κινητήριας δύναμης της οικονομίας. Ας μπούμε για λίγο στη θέση ενός αστού Έλληνα πολιτικού που θέλει να λέγεται εκπρόσωπος του λαού, προστάτης των αδυνάτων, θιασώτης της κοινωνικής δικαιοσύνης και άλλα τέτοια.

 

Τι έκαναν λοιπόν αυτά τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες πολιτικοί, ειδικά για την προστασία των εργαζομένων από τις άγριες διαθέσεις της εργοδοσίας; Όχι μόνο δεν υπεράσπισαν τον αδύνατο πόλο της εργασιακής σχέσης, αλλά αντίθετα, θέσπισαν νόμους και κατάργησαν εργατικά δικαιώματα, κάνοντας πραγματικότητα ακραίες καπιταλιστικές φαντασιώσεις. Δεν έκλεισαν απλώς το μάτι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά απροκάλυπτα προέτρεψαν επιχειρηματίες και επενδυτές να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που προσφέρει η κρίση. Έστρωσαν το χαλί στην πάγια προσπάθεια βιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών για απόλυτη ευελιξία, για δουλειά με το κομμάτι, με την ώρα, με το λεπτό…Κατέστησαν την ελληνική αγορά εργασίας, μια έρημη χώρα με απόλυτη ελευθερία κινήσεων για κάθε λογής απατεώνες, εκβιαστές, εκμεταλλευτές που υποτίθεται ασκούν επιχείρηση.

 

Και φυσικά, αφόπλισαν και το τελευταίο όπλο δημόσιου ελέγχου της αγοράς εργασίας, δηλαδή το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας.

 

Χωρίς εργατικό δίκαιο, χωρίς αρμοδιότητα[1] χωρίς ανθρώπινο δυναμικό[2] χωρίς υλικοτεχνική υποδομή, χωρίς νομική προστασία, οι Επιθεωρητές Εργασίας διεκπεραιώνουν τυπικά συγκεκριμένο αριθμό ελεγχόμενων ελέγχων και επιστρέφουν στο καβούκι τους, δοξολογώντας την τύχη τους που δεν εισέπραξαν κάποια κακόβουλη μήνυση που θα τους οδηγούσε σε αυτοδίκαιη αργία. Η μήπως τώρα με τις καραμπίνες, θα πρέπει να φοβούνται και για τη ζωή τους;

 

Τα όπλα στην Μανωλάδα χρησιμοποιήθηκαν από τρεις ρατσιστές επιστάτες.

Τα χέρια τους όμως είχαν οπλιστεί εδώ και καιρό.

Τα όπλισαν οι αγρότες της περιοχής που στοίβαξαν τους αλλοδαπούς εργάτες σε παραπήγματα και τους απασχολούν χωρίς ασφάλιση, για ένα κομμάτι ψωμί και μερικές φορές ούτε και αυτό.

Τα όπλισαν οι χωριανοί που σιωπούν γνωρίζοντας το διαρκές έγκλημα.

Τα όπλισαν οι ανά την Ελλάδα εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου και της αγωνίας των μεταναστών που απλώς γυρεύουν ένα καλύτερο μέλλον.

Τα όπλισαν οι συμμορίες της Χρυσής Αυγής, αλλά και όσοι τους προμοτάρουν ή τους ψηφίζουν γνωρίζοντας ότι σκοπός τους είναι ακριβώς η φυσική εξόντωση όσων δεν μοιάζουν με το δικό τους πρότυπο Έλληνα.

 

Πιο πολύ από όλους όμως τα όπλισαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, μετατρέποντας το καθολικό  δικαίωμα στην εργασία σε προνόμιο για λίγους. Όταν φτάνουμε να θεωρείται παράλογη και εχθρική για την επιχείρηση η απλή απαίτηση για καταβολή δεδουλευμένων, τότε είμαστε μόλις ένα βήμα πριν την Άγρια Δύση.

Στην περίπτωση μας είμαστε ήδη εκεί…

 

 

_________________________

 

[1] Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν έχουν κυρώσει τη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας 129 «Για την επιθεώρηση εργασίας στην γεωργία» η οποία υπογράφηκε το 1969.

 

[2] Στο Τμήμα Κοινωνικής Επιθεώρησης Ηλείας υπηρετούν 3 υπάλληλοι χωρίς υπηρεσιακό αυτοκίνητο, χωρίς έξοδα κίνησης και …με μισθούς μνημονίου! Στο Τμήμα Τεχνικής και Υγειονομικής Επιθεώρησης Εργασίας Ηλείας, αρμόδιο για την Υγιεινή και Ασφάλεια στην εργασία υπηρετεί ένας υπάλληλος, ενώ σχεδιάζεται με το νέο Οργανόγραμμα η κατάργηση του!