Το Σάββατο 30 του Ιούλη πραγματοποιήθηκε στο κάμπινγκ του Antinazi zone – Y.R.E., συζήτηση με θέμα: «Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα από το σπίτι και τη δουλειά μέχρι τα κινήματα», με ομιλήτριες την Κατερίνα Κλείτσα και την Cara Daniel απο τη «Rosa» στην Ιρλανδία, μια πλατιά καμπάνια για τα γυναικεία δικαιώματα στη χώρα.
Στερεότυπα
Η Κατερίνα Κλείτσα ξεκίνησε λέγοντας ότι αν θέλουμε να συνοψίσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σήμερα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη: στερεότυπα. Στερεότυπα που βοηθούν το σύστημα είτε να τις κλείσει στο σπίτι, είτε να τις χρησιμοποιήσει σαν φτηνό εργατικό δυναμικό, ή σαν αντικείμενο προώθησης προϊόντων. Τα στερεότυπα αυτά βρίσκονται παντού γύρω μας και αναπαράγονται είτε επίσημα, είτε μέσα από «αθώα αστεία» και δυστυχώς είναι τόσο βαθιά ριζωμένα, που σε ένα βαθμό αναπαράγονται ακόμη κι από κόσμο της αριστεράς και των κινημάτων. Για να εξαλειφθούν αυτά τα στερεότυπα χρειάζεται δουλεία σε πολλά επίπεδα, στους χωρους εργασίας και στην κοινωνία αλλά και στην καθημερινότητα μας.
Η «Ρόζα» στην Ιρλανδία
Συνεχίζοντας, η Κάρα Ντάνιελ από την Ιρλανδία, ανέφερε ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι φαινόμενο μόνο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά απασχολούν το γυναικείο κίνημα και στη χώρα της.
Η καμπάνια «Ρόζα» ασχολείται με όλα αυτά. Τη δεδομένη χρονική περίοδο, το κύριο θέμα ενασχόλησής της, είναι το ανύπαρκτο στην Ιρλανδία, δικαίωμα στην άμβλωση, που αναγκάζει πολλές γυναίκες να καταφεύγουν στο εξωτερικό, ή σε παράνομες επεμβάσεις, αμφίβολης ασφάλειας για την υγεία τους.
Είναι ζήτημα ατομικής προσπάθειας;
Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Εξ ίσου ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι συμμετείχαν πολλοί άντρες, βάζοντας ειλικρινή ερωτήματα και προβληματισμούς. Κάποια από τα ερωτήματα που μπήκαν είχαν να κάνουν με το αν μπορεί μια γυναίκα να καταφέρει να ξεφύγει από τα στερεότυπα μόνη της και αν ενσωματώνουν και οι ίδιες οι γυναίκες τα στερεότυπα και τις συμπεριφορές που επιβάλλονται από το σύστημα.
Ως προς το ζήτημα της ατομικής προσπάθειας, ακούστηκε η άποψη ότι ακόμη κι αν κάποιες γυναίκες επιχειρήσουν να απαλλαγούν από τα στερεότυπα σε προσωπικό επίπεδο, πρόκειται για μια πολύ δύσκολη υπόθεση, αφού το ίδιο το σύστημα που αναπαράγει την ατομικότητα, είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο, που δεν επιτρέπει εύκολα να ξεφύγει κάποιος μεμονωμένα από τα πλαίσιά του. Σε σχέση με την ενσωμάτωση των στερεοτύπων από τις ίδιες τις γυναίκες, είναι κάτι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί, καθώς αυτά ριζώνουν στη συνείδηση όλων από την μέρα που γεννιόμαστε και όταν προσπαθούν κάποιες γυναίκες να τα καταγγείλουν βρίσκουν τοίχο ή απαξίωση.
Η καταπίεση της γυναίκας μετατρέπεται τελικά σε καταπίεση και του άνδρα
Την ίδια στιγμή, τα στερεότυπα που καταπιέζουν τις γυναίκες, απαιτούν από τους άντρες να είναι οι «δυνατοί», οι «προστάτες», οι υπεύθυνοι για τη συντήρηση της οικογένειας, κλπ. Έτσι, ένας άντρας που μπορεί να βρεθεί π.χ. άνεργος, θεωρείται «αδύναμος», που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του.
Έτσι, η μάχη για τα γυναικεία δικαιώματα, η μάχη για την ισότητα, δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι ξεκομμένο από την κοινή μάχη αντρών και γυναικών για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και των εργατικών τους δικαιωμάτων, από τον αγώνα για την απελευθέρωση όλων μας από τους προκαθορισμένους ρόλους που μας επιφυλάσσει το σύστημα.
Χωρίς αγώνα δεν υπάρχουν κατακτήσεις
Στη συζήτηση αναφέρθηκαν αρκετά παραδείγματα από την ιστορία του γυναικείου κινήματος, το οποίο, σε συνδυασμό με εργατικούς αγώνες, κατάφερε να κερδίσει όλες τις κατακτήσεις που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Κατακτήσεις οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν έχουν παραχωρηθεί και η υπεράσπισή τους απαιτεί καθημερινή μάχη. Οι αντίστοιχοι αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας, πρέπει να είναι πολυεπίπεδοι, στους χώρους δουλειάς και στους κοινωνικούς μας χώρους, έτσι ώστε να εξαλειφτούν τα στερεότυπα και να μπορέσουμε να περάσουμε σε μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
