Του Γιώργου Δούμπλα,
μέλους του ΔΣ του Σωματείου Eργατοϋπαλλήλων στη Χαλυβουργία Ελλάδος, Βόλος
Το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου, στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο Α. Τσίπρας ετοιμάζεται να μας ανακοινώσει νέες υποσχέσεις για τη δήθεν δίκαιη ανάπτυξη που έρχεται, την ελάφρυνση του χρέους στην οποία θα προχωρήσουν οι δανειστές και τα φιλολαϊκά μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση. Όμως, τα ωραία λόγια δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα την οποία βιώνουμε όλοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μικροσυνταξιούχοι της χώρας.
Οι εργαζόμενες λαϊκές τάξεις είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται μέχρι και κατά 50% μέσα στα χρόνια των μνημονίων. Η νεολαία βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανεργία και την περιθωριοποίηση και συντηρείται χάρη στις πετσοκομμένες συντάξεις της προηγούμενης γενιάς. Στον ιδιωτικό τομέα παγιώνεται μια κατάσταση εργασιακού μεσαίωνα με μισθούς κάτω ακόμη και από τον σημερινό βασικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς συμβάσεις, με γενικευμένη εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία. Διόλου τυχαία μισό εκατομμύριο κυρίως νέοι άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Ταυτόχρονα η δημόσια περιουσία, ο ιδρώτας του λαού μας, ξεπουλήθηκε και ξεπουλιέται «μπιτ παρά» στο μεγάλο κεφάλαιο ενώ τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων έχουν καταληστευθεί.
Αυτά είναι τα «επιτεύγματα» της «σωτήριας» πολιτικής των μνημονίων που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ, το ΛΑΟΣ και σήμερα, δυστυχώς, εφαρμόζει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Και ο κατήφορος έχει και συνέχεια. Επόμενος μεγάλος στόχος του κουαρτέτου είναι να ξεθεμελιώσει τα δικαιώματα που οι εργαζόμενοι κέρδισαν τα προηγούμενα 100 χρόνια. Θέλουν να εξαλείψουν μια καλή τον ίδιο το συνδικαλισμό. Όχι επειδή φοβούνται τους κάθε είδους Παναγόπουλους της ΓΣΕΕ κλπ. Τι να φοβηθούν άλλωστε από τους υποταγμένους γραφειοκράτες; Αυτό που θέλουν να εξαλείψουν είναι το ίδιο το δικαίωμα στην οργανωμένη διεκδίκηση, το δικαίωμα στην ύπαρξη σωματείου και φυσικά την απεργία.
Για όλους αυτούς τους λόγους και ενάντια σε αυτές τις πολιτικές είναι σημαντικό να διαδηλώσουμε μαζικά στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη, έξω από τα εγκαίνια της Έκθεσης όπου θα μιλήσει ο Α. Τσίπρας.
Βέβαια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η σημερινή κατάσταση στο εργατικό κίνημα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Το ηθικό των εργαζομένων είναι τσακισμένο. Οι αγώνες έχουν μειωθεί. Η πλειοψηφία των συναδέλφων δεν βλέπει πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση, τουλάχιστο για το άμεσο μέλλον, ενώ ακόμη λιγότεροι αισθάνονται ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν οι εργοδοτικές επιθέσεις μέσα στους χώρους δουλειάς.
Γι’ αυτή την κατάσταση υπάρχουν αιτίες που δεν είναι άλλες από την ανοιχτή υποταγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στους δανειστές, τον εκφυλισμό των συνδικαλιστικών ηγεσιών αλλά και την κατάσταση που βρίσκεται η Αριστερά, όπου επικρατεί ο κατακερματισμός.
Αυτή η δύσκολη φάση δεν θα κρατήσει για πάντα. Αργά ή γρήγορα το κίνημα θα ξανασταθεί στα πόδια του και οι εργαζόμενοι θα ξαναβγούν στο δρόμο του αγώνα. Κι αυτό γιατί η ίδια η σκληρή πραγματικότητα, την οποία όλοι ζούμε, θα σπρώχνει τον κόσμο σε αυτή την κατεύθυνση.
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ελπιδοφόρα παραδείγματα εργαζομένων που πάλεψαν και νίκησαν. Τέτοιο παράδειγμα είναι και αυτό των καθαριστριών στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ της Αθήνας (ΟΣΥ). Μετά από 7 μήνες κινητοποιήσεων (απεργιών, επισχέσεων εργασίας, συγκεντρώσεων κοκ) οι καθαρίστριες στην ΟΣΥ πέτυχαν όχι μόνο να πληρωθούν τα δεδουλευμένα αρκετών μηνών (παρότι όχι όλα ακόμα) που τους όφειλε η εργολαβική Λινκ Απ αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Πέτυχαν να περάσει από τη Βουλή νομοθετική ρύθμιση βάση της οποίας οι καθαρίστριες θα μπορούν να συνάπτουν απευθείας συμβάσεις με την ΟΣΥ και τους άλλους οργανισμούς μεταφορών κάτι που στην πράξη σημαίνει να φύγουν οι εργολαβικές ιδιωτικές εταιρίες που λυμαίνονταν το χώρο.
Η κινητοποίηση στη ΔΕΘ, το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη, είναι μια ευκαιρία για να διαδηλώσουμε την αντίθεση μας στη μνημονιακή ταξική πολιτική.
Για να υπάρξει όμως μαζική συμμετοχή είναι απαραίτητο τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς μαζί με τα ταξικά – μαχητικά συνδικάτα να οργανώσουν από κοινού μια ενωτική αντικυβερνητική διαδήλωση. Η εικόνα των ξεχωριστών κομματικών συγκεντρώσεων και πορειών είναι εντελώς απωθητική για την πλειοψηφία των εργαζομένων.
Επιπλέον, είναι σημαντικό η κινητοποίηση στη ΔΕΘ να συνδεθεί με τα καθημερινά προβλήματα που οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν στους χώρους δουλειάς. Αυτή η σύνδεση μπορεί να γίνει αν πραγματοποιηθούν συνελεύσεις σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία όπου οι εργαζόμενοι θα μπορέσουν να συζητήσουν για την κατάσταση, να αποφασίσουν για τα αιτήματα τους και για τα επόμενα βήματα ενόψει των νέων αντεργατικών επιθέσεων. Η συμμετοχή στη ΔΕΘ δεν μπορεί από μόνη της να λύσει τα προβλήματα. Πρέπει να είναι η αρχή, για ένα νέο ξεκίνημα στους μήνες που έρχονται.
