Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια από τότε που ξεκίνησε η κρίση στην CWI, με αφετηρία το IEC του Νοεμβρίου 2018. Η διάσπαση ήταν μια εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη στην πρόοδο αυτού που είχε γίνει η μεγαλύτερη τροτσκιστική διεθνής οργάνωση. Η CWI διασπάστηκε σε τρία κύρια μέρη και σε μια σειρά μικρότερων. Η δημιουργία της ISA ήταν μια αναγκαιότητα στην οποία δώσαμε όλες τις δυνάμεις και την ενέργειά μας.
Από την αρχή, σύντροφοι που ανήκουν σε αυτό που εξελίχθηκε σε μειοψηφία της ISA προειδοποίησαν ότι η ISA αντιμετώπιζε έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο, αυτόν της πολυδιάσπασης. Αυτό βασιζόταν στην εμπειρία των πολλών διασπάσεων στην τροτσκιστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά ιστορικά, όποτε δημιουργούνταν κενό στον ηγετικό πυρήνα: κάθε διάσπαση είχε μια σειρά από μετασεισμούς. Στην περίπτωση της ISA, ο κίνδυνος αυτός ήταν ιδιαίτερα σοβαρός, επειδή το νέο ηγετικό κέντρο, που δημιουργήθηκε εξ ανάγκης και με την άντληση των άμεσα διαθέσιμων στελεχών από τις εθνικές οργανώσεις, δεν είχε ομοιογένεια, ούτε επαρκή εμπειρία στην εργατική τάξη και τα κοινωνικά κινήματα αλλά ούτε και στο χτίσιμο οργανώσεων σημαντικού μεγέθους. Υποστηρίξαμε ότι ο τρόπος να ξεκινήσει το χτίσιμο της ISA, ήταν να δοθεί εξαιρετική έμφαση στην υπομονετική, δημοκρατική συζήτηση, να δημιουργηθεί η απαραίτητη ομοιογένεια και ταυτόχρονα να χτίζονται τα εθνικά τμήματα.
Σύντομα θα προέκυπταν διαφορές στην ISA – αυτό ήταν κάτι αναπόφευκτο. Δυστυχώς, η πλειοψηφία προσέγγισε αυτές τις διαφορές με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, με άμεσες επιθέσεις, πολύ συχνά προσωπικού χαρακτήρα, αυξανόμενη εχθρότητα και εκστρατείες υπόσκαψης, αντί να επικεντρωθεί στα πολιτικά επιχειρήματα και να είναι ανοιχτή στη διόρθωση λαθών υπό το πρίσμα της εμπειρίας, των γεγονότων, της πραγματικότητας.
Οι συζητήσεις ήταν τυπικά δημοκρατικές, ενώ παράλληλα αναπτυσσόταν μια τοξική ατμόσφαιρα, και όλοι όσοι είχαν διαφωνίες με τα ηγετικά όργανα ουσιαστικά εκδιώκονταν – αυτό εφαρμόστηκε όχι μόνο σε διεθνές επίπεδο αλλά και σε εθνικό. Μόνο τους τελευταίους τέσσερις μήνες είχαμε τη διάσπαση του Αυστραλιανού τμήματος (μια πλειοψηφία ¾ ψήφισε αποχώρηση), ενημερωθήκαμε για την αποχώρηση της οργάνωσης της Ταϊβάν (και πάλι με περίπου ¾ πλειοψηφία), καθώς και αυτή των τοπικών οργανώσεων στο Σινσινάτι των ΗΠΑ (με περίπου 90% πλειοψηφία).
Πολιτικές διαφορές σχετικά με τις παγκόσμιες προοπτικές
Από την έναρξη της κρίσης του CoVid19, προέκυψαν διάφορες διαφωνίες σε σχέση με τις προοπτικές. Η ομάδα των επαγγελματιών παρουσίασε υλικό σχετικά με τις προοπτικές, στο οποίο διακήρυτταν το «τέλος του νεοφιλελευθερισμού», την είσοδο σε «μια νέα παραλλαγή του Κεϊνσιανισμού» και σε μια περίοδο που θα μοιάζει πολύ με τη δεκαετία του 1930. Προβλέπανε μια διαδικασία ταχύτατης ριζοσπαστικοποίησης εκατομμυρίων ανθρώπων προς μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και μια ταχεία ανάπτυξη της συνείδησης των μαζών σε μια αριστερή, σοσιαλιστική κατεύθυνση. Η εργατική τάξη, η νεολαία και τα κοινωνικά κινήματα παρουσιάζονταν σαν να βρίσκονταν σε συνεχή ριζοσπαστικοποίηση και με μια προχωρημένη ταξική συνείδηση ικανή να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε ένα νέο στάδιο ανάπτυξης.
Αυτές οι προοπτικές προκάλεσαν διαφορές στη Διεθνή Εκτελεστική Επιτροπή (IE), τη Διεθνή Επιτροπή (IC) και στα τμήματα. Σύντροφοι από την Ελλάδα, την Τουρκία, την Κύπρο, τη Γερμανία, την Αυστραλία, τη Σουηδία, την EWS (Βρετανία), το Ισπανικό κράτος και τις ΗΠΑ διατύπωσαν διαφωνίες, ενώ κάποιοι άλλοι ήταν αναποφάσιστοι.
Τα επιχειρήματα της μειοψηφίας
Μερικά από τα επιχειρήματα της μετέπειτα μειοψηφίας, η οποία ίδρυσε την «Τάση για την Εσωτερική Δημοκρατία και την Ενότητα» (TIDU), επεσήμαναν ότι
- Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τα χαρακτηριστικά τους θα συνεχιστούν σε παγκόσμια κλίμακα και θα αποτελέσουν το γενικό πλαίσιο για την επόμενη περίοδο και επομένως θα ήταν λάθος να μιλάμε για το τέλος του νεοφιλελευθερισμού.
- Η μαζική διοχέτευση κεφαλαίων στην οικονομία ήταν αναπόφευκτη και προβλέψιμη, στα πρότυπα των κρατικών παρεμβάσεων της κρίσης του 2008-9, και μάλιστα σε πολύ υψηλότερο επίπεδο – ένα δε σημαντικό μέρος αυτής της οικονομικής παρέμβασης θα είχε Κεϊνσιανό χαρακτήρα.
- Ωστόσο, θα ήταν λάθος να θεωρούμε ότι ο Κεϊνσιανισμός θα επέστρεφε ως κυρίαρχη οικονομική πολιτική για σημαντικό χρονικό διάστημα, λόγω του μεγέθους του χρέους και των ελλειμμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο (ιδίως στις φτωχότερες χώρες), του έντονου ανταγωνισμού για τις παγκόσμιες αγορές και της έλλειψης μιας σοβαρής απειλής για το καπιταλιστικό σύστημα, την οποία στο παρελθόν εκπροσωπούσε η Σοβιετική Ένωση και τα ριζοσπαστικά αριστερά μαζικά κόμματα της εργατικής τάξης.
- Θα ήταν λάθος να υπερτονίσουμε την «αποπαγκοσμιοποίηση» [σ.σ.: deglobalization] και την «αποσύνδεση» [σ.σ.: decoupling] και να αναφερθούμε σε «μια νέα εποχή προστατευτισμού». Τέτοιες τάσεις υπάρχουν βέβαια στην παρούσα συγκυρία, αλλά θα έπρεπε να προβλέψουμε μια προσαρμογή και όχι το τέλος του νεοφιλελευθερισμού. Η μειοψηφία υποστήριξε ότι από το τέλος του 2020 και τις αρχές του 2021 θα έπρεπε να αναμένεται ανάκαμψη της διεθνούς ανάπτυξης, του εμπορίου και των επενδύσεων μετά την κατάρρευση που προκλήθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2020, δηλαδή ότι παρά την εντατικοποίηση των προστατευτικών πολιτικών θα είχαμε την «ανάκαμψη» της παγκοσμιοποίησης.
- Ο στενός παραλληλισμός με τη δεκαετία του 1930 και η περιγραφή της περιόδου στην οποία βρισκόμαστε ως «νέα Μεγάλη Ύφεση» (στο τελευταίο κείμενο προοπτικών της πλειοψηφίας, Φεβρουάριος 2021) ήταν λάθος. Οι οικονομικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν μετά την κρίση του CoVid19, είναι το εντελώς αντίθετο από αυτές που εφαρμόστηκαν τα πρώτα χρόνια μετά το 1929· η τετραετής ελεύθερη πτώση της αμερικανικής οικονομίας μετά το 1929, που έπιασε πάτο αγγίζοντας μείωση -26% του ΑΕΠ της, δεν πρόκειται να επαναληφθεί σήμερα· ο Κεϊνσιανισμός του Ρούσβελτ της δεκαετίας του 1930 δεν μπορεί να επαναληφθεί σήμερα· η προοπτική του φασισμού από τη μια πλευρά ή της σοσιαλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας από την άλλη δεν είναι στην ημερήσια διάταξη της επόμενης περιόδου· η εργατική τάξη δεν έχει επαναστατική ηγεσία – δεν υπάρχουν καν μαζικά αριστερά ρεφορμιστικά κόμματα, όπως υπήρχαν κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ταυτόχρονα, η μειοψηφία τόνιζε ότι η καπιταλιστική κρίση είναι εξαιρετικά βαθιά· ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει πραγματικές λύσεις· ότι έχει ξεκινήσει μια εποχή μεγάλης αστάθειας και θα υπάρξουν πολύ σημαντικές ευκαιρίες για επαναστατικές ιδέες. Ωστόσο, την ίδια στιγμή θα υπάρξουν και σοβαροί κίνδυνοι για τα κινήματα, με την έννοια των ηττών και των υποχωρήσεων λόγω της αδυναμίας του υποκειμενικού παράγοντα, της έλλειψης μαχητικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, των πρόσφατων αποτυχιών των νέων αριστερών κομμάτων και ηγεσιών, της ανόδου του εθνικισμού, της ακροδεξιάς, του δεξιού λαϊκισμού και του αυταρχισμού κ.λπ.
Παρά το γεγονός ότι σε σχέση με το επίπεδο της ταξικής πάλης, τα μεταγενέστερα κείμενα προσπάθησαν να είναι πιο ισορροπημένα, τουλάχιστον στο λεκτικό επίπεδο, σε σχέση με τις προοπτικές, τις διαδικασίες στην παγκόσμια οικονομία και τα χαρακτηριστικά της εποχής, οι διαφορές παρέμειναν. Αυτές οι διαφορές θα μπορούσαν ίσως να είχαν επιλυθεί, τουλάχιστον εν μέρει, αν είχε γίνει μια πραγματική, συντροφική και υπομονετική συζήτηση, αλλά η πλειοψηφία επέλεξε πολωτικές συζητήσεις επιτιθέμενη στη μειοψηφία, χαρακτηρίζοντάς την «απαισιόδοξη» κ.λπ.
Το να κάνει κανείς λάθη, ακόμη και σοβαρά, δεν είναι έγκλημα και δεν προκαθορίζει το μέλλον για οποιαδήποτε οργάνωση· αυτό όμως προϋποθέτει ότι τα προσεγγίζει με ανοιχτό μυαλό και διάθεση να μάθει από την πραγματικότητα και να τα διορθώσει. Ωστόσο, η «υποεπιτροπή» των επαγγελματιών, με την υποστήριξη της πλειοψηφίας στο IC και το IE, προχώρησε σε ολομέτωπη επίθεση κατά των μελών του ΙΕ/IC που άσκησαν κριτική στις απόψεις τους. Η μειοψηφία κατηγορήθηκε για «απαισιοδοξία» και για υποτίμηση του βάθους της καπιταλιστικής κρίσης. Σε όσους διαφωνούσαν, αποδόθηκαν προσωπικά κίνητρα. Σύντομα η αντιπολίτευση θα κατηγορούνταν επίσης για «φεντεραλισμό» και «ρεβιζιονισμό». Έγινε κάθε απόπειρα δυσφήμισης της μειοψηφίας και πόλωσης του συνόλου των μελών, συμπεριλαμβάνοντας επίσης και την κατηγορία της μη κατανόησης της καταπίεσης των γυναικών.
Ο «Κώδικας Συμπεριφοράς»
Ο «Κώδικας Συμπεριφοράς» (ΚΣ) που παρήγαγε η πλειοψηφία γύρω από τα θέματα της σεξουαλικής παρενόχλησης ήταν ένα κείμενο που προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις. Η έννοια της συναίνεσης, η οποία είναι κεντρική για τον ορισμό της σεξουαλικής παρενόχλησης και επίθεσης, αγνοήθηκε και υποβαθμίστηκε πλήρως. Αντ’ αυτού, μας παρουσιάστηκε ένας κατάλογος «ακατάλληλων» και «απρεπών» συμπεριφορών, και μάλιστα σε ένα ηθικοπλαστικό τόνο. Επιπλέον, οι διαδικασίες για τον τρόπο χειρισμού μιας συγκεκριμένης καταγγελίας σεξουαλικής παρενόχλησης ή επίθεσης ήταν ασαφείς, θολές και όχι όσο ακριβείς θα έπρεπε. Αυτό που ήταν σαφές, ωστόσο, ήταν ότι δεν περιγράφεται κανένας τρόπος ελέγχου των αποφάσεων της ηγεσίας σε κανένα σημείο του κειμένου. Τα μέλη καθοδηγούνται μόνο να αποδέχονται τα μέτρα που αποφασίζει η ηγεσία «σε σχέση με τη δική τους συμπεριφορά» επειδή «είναι υψίστης σημασίας για την πολιτική τους ανάπτυξη»! Η εχεμύθεια, η οποία είναι όντως σημαντική, ξεπερνά κάθε όριο, καθιστώντας την ηγεσία ανεξέλεγκτη σε όλες τις αποφάσεις που αφορούν σχετικές καταγγελίες. Επιπλέον, ακόμα και η «απόδειξη της ενοχής» υποβαθμίζεται. Σύμφωνα με τον ΚΣ, οι αποφάσεις και οι ενέργειες της ηγεσίας δεν θα βασίζονται στην «απόδειξη της ενοχής» κατά την ολοκλήρωση μιας έρευνας, αλλά στο «συμφέρον της οργάνωσης»! Δηλαδή, η αλήθεια δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της λήψης αποφάσεων. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα γύρω από τον ΚΣ, τα οποία συντρόφισσες της μειοψηφίας, όλες τους καταξιωμένες αγωνίστριες για τα γυναικεία δικαιώματα στις χώρες τους, έθεσαν σε συναντήσεις (Διεθνής Συνδιάσκεψη Γυναικών και IC) και σε ένα κείμενο που υπογράφουν 5 από αυτές. (Τα δύο κείμενα θα αναρτηθούν σύντομα στις ιστοσελίδες μας). Όλα τα σημεία που έθεσαν απορρίφθηκαν.
Η τετραήμερη συνεδρίαση του IC το Φεβρουάριο 2021
Η πλειοψηφία καθιστούσε την ατμόσφαιρα ολοένα και πιο τοξική. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει καμία σοβαρή και ειλικρινής συζήτηση στα εκλεγμένα όργανα – ουσιαστικά η ψήφος της πλειοψηφίας λειτουργούσε σαν μπλοκ, με βάση μια προσέγγιση «ενωμένης γροθιάς», ενάντια σε όλα όσα πρότεινε η μειοψηφία. Όλοι οι ισχυρισμοί στους οποίους αναφερόμαστε παραπάνω, και όχι μόνο, διατυπώθηκαν γραπτώς. Προφορικά, οι κατηγορίες κατά της μειοψηφίας ήταν βέβαια πολύ χειρότερες.
Η τετραήμερη συνεδρίαση του IC, μεταξύ 23 και 26 Φεβρουαρίου, φέτος, ήταν μια απολύτως σοκαριστική εμπειρία. Η συνάντηση αυτή δεν είχε καμία σχέση με τις ανάγκες της διεθνούς οργάνωσης, αλλά είχε ως μόνο στόχο να «τσακίσει» την αντιπολίτευση.
Η συνάντηση του IC του Φεβρουαρίου 2021 μας θύμισε το χειρότερο είδος σεχταριστικών διαπληκτισμών και φοιτητικού συνδικαλισμού που είχαμε βιώσει στο παρελθόν και που πάντα πιστεύαμε ότι η CWI/ISA είχε οριστικά απαλλαγεί από αυτά. Αυτή η συνάντηση, ωστόσο, δεν αποτέλεσε εξαίρεση, αλλά συνέχεια όσων συνέβαιναν στα εκλεγμένα όργανα τους προηγούμενους μήνες – αυτή τη φορά, ωστόσο, συμπυκνώθηκαν σε μια μακρά συνεδρίαση του IC.
Ο «θανάσιμος κίνδυνος» του φεντεραλισμού
Το «κείμενο για το χτίσιμο» που ψηφίστηκε στη συνεδρίαση του IC, στις 23-26 Φεβρουαρίου είχε στο επίκεντρό του τον λεγόμενο «αγώνα κατά του φεντεραλισμού». Δήλωνε ότι ο φεντεραλισμός [σ.σ.: δηλαδή η ομοσπονδιακή λειτουργία, κατά την οποία δεν υπάρχει επαρκής σύνδεση ανάμεσα στις εθνικές οργανώσεις] ήταν ένας εν δυνάμει κίνδυνος που κληρονομήσαμε από την CWI, χωρίς όμως να ισχυρίζεται ότι η CWI ήταν φεντεραλιστική. Αυτός ο δυνητικός κίνδυνος θα μπορούσε, σύμφωνα με το κείμενο, να είχε αναπτυχθεί και να μας «οδηγήσει σε μια Διεθνή μόνο κατ’ όνομα», επομένως έπρεπε να αντιμετωπιστεί εδώ και τώρα.
Μέσα από μια σειρά από απίστευτες θεωρητικές τούμπες και ακροβασίες, ο φεντεραλισμός παρουσιάστηκε σαν η βασική αιτία του «εθνικού εκφυλισμού», του «Σταλινισμού» και του «Μαντελισμού». Καθόλου τυχαία, το ελληνικό, το ισπανικό, το αυστραλιανό (πριν την αποχώρησή του) και άλλα τμήματα, είχαν ήδη κατηγορηθεί ως φεντεραλιστικά. Το πραγματικό πρόβλημα που υπήρχε στην CWI, το οποίο ήταν ένα σοβαρό έλλειμμα εσωτερικής δημοκρατίας, κρύφτηκε κάτω από το χαλί. Αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα έγινε φανερό σε όλους όταν η Διεθνής Γραμματεία της CWI αρνήθηκε να αποδεχτεί ότι αποτελούσε μειοψηφία σε ορισμένα ζητήματα και προκάλεσε διάσπαση. Στο «κείμενο για το χτίσιμο», το εσωτερικό καθεστώς της CWI δεν αποτελούσε πλέον πρόβλημα – ο φεντεραλισμός ήταν ο κίνδυνος που αντιμετώπιζε η Διεθνής.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στις πιο πρόσφατες διαμάχες
Τα πιο πρόσφατα γεγονότα που προκάλεσαν αγανάκτηση στα μέλη των οργανώσεών μας σχετίζονται με την απαγόρευση των συζητήσεων στην κλειστή ομάδα της ISA στο Facebook και την εμπειρία από την πολιτική αντιπαράθεση στην ολομέλεια του ελληνικού τμήματος.
Όσον αφορά το πρώτο, μια απλή ανακοίνωση της TIDU για την κυκλοφορία του ενημερωτικού της δελτίου αρ. 4, συνάντησε μια χιονοστιβάδα επιθέσεων και στη συνέχεια την παρέμβαση του διεθνούς κέντρου που έκλεισε τα σχόλια στην ανάρτηση. Μια σχετική διαμαρτυρία που διατύπωσε η TIDU αντιμετωπίστηκε με βιτριολικές επιθέσεις από τους υποστηρικτές της πλειοψηφίας.
Αμέσως μετά από αυτό το περιστατικό, δεν επετράπη να διεξαχθεί καμία συζήτηση σε σχέση με ερωτήματα σχετικά με την αποχώρηση των τομέων του Σινσινάτι από το τμήμα των ΗΠΑ. Ακόμη και η ενημέρωση σχετικά με τα γεγονότα αυτά μπλοκαρίστηκε: κατά το διεθνές κέντρο αυτό που χρειαζόταν ήταν η ανακοίνωση της ηγεσίας του αμερικανικού τμήματος.
Παρόμοια περιστατικά είχαν προκύψει και στο παρελθόν, σε σχέση με άλλα ζητήματα. Τα μέλη της ISA κατευθύνονται στο να θέτουν τα ζητήματα μόνο στις τοπικές τους οργανώσεις/πυρήνες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι μέλη από διαφορετικά τμήματα δεν μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους με κανένα συλλογικό τρόπο, ο οποίος θα μπορούσε να επιτρέψει την ανοιχτή, ανεπίσημη ενημέρωση και συζήτηση, που δεν είναι μόνο αναπόφευκτη αλλά θα έπρεπε να είναι και επιθυμητή. Χωρίς να υποτιμάμε τις πιθανές υπερβολές στο Facebook που μπορούν να εξελιχθούν και σε σοβαρό πρόβλημα, ο τρόπος επίλυσής τους δεν είναι η εφαρμογή αστυνομικών μέτρων – είναι με πολιτικά μέσα, εξήγηση και συζήτηση, και κυρίως με το να ασκείται κριτική σε αυτούς που δημιουργούν την τοξική ατμόσφαιρα!
Το Facebook και άλλες εσωτερικές ομάδες δεν μπορούν να είναι πλατφόρμες λήψης αποφάσεων – οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται στις τοπικές οργανώσεις/πυρήνες και στα εκλεγμένα όργανα. Αλλά αν η ανταλλαγή απόψεων και η συζήτηση λογοκρίνονται, τότε έχει τοποθετηθεί μια ωρολογιακή βόμβα στην οργάνωση – οι συζητήσεις θα γίνονται εκτός των εσωτερικών ομάδων, δημόσια, και θα οδηγούν σε διασπάσεις. Ιδιαίτερα, όταν η πλειοψηφία λειτουργεί με μη συντροφικό τρόπο, είναι επιθετική και συγκρουσιακή προς τη μειοψηφία, και στη συνέχεια η ίδια αυτή πλειοψηφία χρησιμοποιεί αυτό το γεγονός για να λογοκρίνει την ίδια συζήτηση. Όταν συμβαίνει αυτό τότε έχουμε την ανάπτυξη μιας πραγματικά σοβαρής απειλής για τη δημοκρατική συζήτηση.
Η εμπειρία της ολομέλειας του ελληνικού τμήματος, όπου συζητήθηκαν τα θέματα διαφωνίας στη Διεθνή (και στην οποία συμμετείχαν και δύο ηγετικοί σύντροφοι από την Τουρκία και την Κύπρο) ήταν επίσης ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στις πρόσφατες εξελίξεις.
Αυτό που εξελίχθηκε στην ολομέλεια, αποκάλυψε σε όλους τους Έλληνες συντρόφους ότι τα προβλήματα στην ηγεσία της ISA είναι εξαιρετικά βαθιά. Η ατζέντα της ολομέλειας ήταν ακριβώς οι διαφωνίες στην ISA, αλλά ο ομιλητής που έκανε την εισήγηση εκ μέρους της διεθνούς πλειοψηφίας έμοιαζε σα να έχει μόλις προσγειωθεί από άλλο πλανήτη, προσποιούμενος ότι οι διαφορές δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Πάνω από ενάμιση χρόνο συγκρούσεων έμοιαζαν να είναι αποκύημα της φαντασίας. Ο εκπρόσωπος της πλειοψηφίας που έκανε το κλείσιμο στη συζήτηση, έχοντας να απαντήσει στις ερωτήσεις και τα σημεία που τέθηκαν από πάνω από 15 τοποθετήσεις μελών πέρασε στην επίθεση, διαψεύδοντας πλήρως τον πρώτο ομιλητή και δηλώνοντας ότι όλες οι θέσεις της πλειοψηφίας είχαν πλήρως δικαιωθεί.
Η εμπειρία της διαμάχης στο Facebook και την ελληνική ολομέλεια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι – προκάλεσαν αγανάκτηση στα μέλη της ελληνικής οργάνωσης. Αμέσως άνοιξε συζήτηση στις τοπικές οργανώσεις και στα εκλεγμένα όργανα της ελληνικής οργάνωσης, μετά την οποία, σε συνεννόηση με το κυπριακό και το τουρκικό τμήμα (ηγετικοί σύντροφοι από τα τμήματα αυτά ακολούθησαν την ολομέλεια) ελήφθη η απόφαση για αποχώρηση από τη ISA.
Μια πρωτοφανής απόφαση
Η αποχώρηση από την ISA είναι μια απόφαση που επιβλήθηκε στα τμήματά μας. Μετά από δεκαετίες δουλειάς για το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής Διεθνούς, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό το ιστορικό καθήκον δεν μπορεί να επιτευχθεί υπό την παρούσα ηγεσία της ISA. Όχι τόσο λόγω της αδυναμιών και ελλειμμάτων στην πολιτική της ανάλυση και της έλλειψης επαρκούς κατανόησης της πολυπλοκότητας της εποχής που διανύουμε, αλλά κύρια επειδή δεν δέχεται κριτική, δεν επιτρέπει σε διαφορετικές φωνές να επιβιώσουν στη Διεθνή. Μόλις εμφανιστεί μια κριτική της «επίσημης θέσης», οδηγείται σε ανελέητες επιθέσεις. Επιφανειακά οργανώνονται «δημοκρατικές συζητήσεις», αλλά κάτω από την επιφάνεια λαμβάνουν χώρα βρώμικες εκστρατείες συκοφαντίας και δολοφονίας χαρακτήρων, οι οποίες πολώνουν τα μέλη, τα κάνουν να κλείνουν τα αυτιά τους στις κριτικές φωνές και δημιουργούν μια τοξική ατμόσφαιρα για τις συζητήσεις.
Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με τον ένα ή τον άλλο σύντροφο στην ηγεσία, αλλά τις μη υγιείς μεθόδους και την εσωτερική κουλτούρα που επικρατεί. Είναι αυτή η εσωτερική κουλτούρα που η ISA κληρονόμησε από την CWI, αλλά δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από αυτήν. Αν και αντιλαμβανόμαστε ότι η αποχώρησή μας μπορεί να αποτελέσει σοκ σε πολλούς συντρόφους, ιδιαίτερα για εκείνους στους οποίους η συζήτηση μπορεί να φαίνεται ότι βρίσκεται ακόμα στην αρχή, η συγκεκριμένη κατάσταση όμως είναι ότι τα τμήματά μας δεν έχουν την πολυτέλεια να ξοδεύουν περισσότερο χρόνο και ενέργεια για να απαντούν σε όλες τις διαστρεβλώσεις και συκοφαντίες του επαγγελματικού μηχανισμού και της πλειοψηφίας της ηγεσίας στην ISA, ενώ παράλληλα προσπαθούν να διορθώσουν τα μόνιμα πολιτικά λάθη της. Αν συνεχίζαμε να το κάνουμε αυτό, θα θέταμε σε σοβαρό κίνδυνο την πραγματική δουλειά του χτισίματος των επαναστατικών δυνάμεων και θα παρασυρόμασταν σε ατελείωτες και εν πολλοίς ανούσιες αντιπαραθέσεις, οι οποίες θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να οδηγήσουν στο είδος της αλλαγής που θα θέλαμε να δούμε στις μεθόδους και την κουλτούρα της ISA.
Σε όλη την ιστορία της CWI/ISA, για πάνω από σχεδόν 5 δεκαετίες, δεν υπήρξε ποτέ μια τάση ή μια φράξια που να επιβίωσε. Όλες οδήγησαν σε διασπάσεις. Σε όλη την ιστορία της, η διεθνής ηγεσία της CWI (η Διεθνής Εκτελεστική Επιτροπή – IEC) είχε αποτύχει πλήρως να ελέγξει το διεθνές κέντρο (το επαγγελματικό όργανο που έφερε το όνομα Διεθνής Γραμματεία – IS). Το IEC είχε παίξει παθητικό ρόλο, ακόμη και όταν ήταν απολύτως σαφές ότι τα προβλήματα με το εσωτερικό καθεστώς της CWI ήταν πολύ σοβαρά. Η μόνη εξαίρεση ήταν η σύγκρουση της πλειοψηφίας του ΙΕC με το ΙS το 2018, η οποία οδήγησε στη διάσπαση της CWI.
Η ηγεσία της ISA δυστυχώς συνεχίζει αυτές τις κακές παραδόσεις της CWI.
Αρνείται να αποδεχτεί, στην πραγματικότητα διαστρεβλώνει, την εμπειρία των Μπολσεβίκων, οι οποίοι είχαν μια πολύ πλούσια εσωτερική ζωή διαφωνιών και φραξιών και των οποίων οι συζητήσεις, στο κόμμα και στη Διεθνή, ήταν πολύ συχνά δημόσιες κάτω από συνθήκες ασύγκριτα πιο δύσκολες από τις σημερινές.
Το ζήτημα του εσωτερικού καθεστώτος, δηλαδή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που πρέπει να εφαρμόζεται με ευαίσθητο και διαλεκτικό τρόπο ως προϋπόθεση και για τη σωστή πολιτική ανάλυση αλλά και για να μπορέσουμε να πείσουμε και να εμπλέξουμε τη νεολαία και την εργατική τάξη στο χτίσιμο ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος, είναι, από πολλές απόψεις, ακόμη πιο σημαντικό σήμερα απ’ ό,τι την εποχή των Μπολσεβίκων. Επιπλέον, τα μέσα που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας, ιδιαίτερα με τη χρήση του διαδικτύου, είναι τέτοια, ώστε η εσωτερική δημοκρατία, η ανταλλαγή πληροφοριών και η συζήτηση ιδεών μπορούν να φτάσουν σε απαράμιλλα επίπεδα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη εποχή στο παρελθόν.
Ο αγώνας για μια μαζική επαναστατική Διεθνή συνεχίζεται
Τα τελευταία δυόμισι χρόνια συνεχών φραξιονιστικής πάλης σήμαναν σημαντικό κόστος για τα τμήματά μας. Ήταν ένα επίτευγμα ότι καταφέραμε να κρατήσουμε τις δυνάμεις μας χωρίς απώλειες, αλλά σίγουρα χάσαμε ευκαιρίες, ξοδεύοντας τεράστια ενέργεια σε εσωτερικές συζητήσεις. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε σελίδα και να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας για να συμβάλουμε στο χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής Διεθνούς.
Απορρίπτουμε με περιφρόνηση τους γελοίους ισχυρισμούς εναντίον μας από την πλειοψηφία της διεθνούς ηγεσίας, ότι είμαστε φεντεραλιστές, ότι έχουμε εγκαταλείψει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τον επαναστατικό διεθνισμό, ότι είμαστε ρεβιζιονιστές, ότι δεν καταλαβαίνουμε την έμφυλη καταπίεση κ.λπ. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία έχει καταφύγει σε τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς αποτελεί ένδειξη της πολιτικής της αδυναμίας και της έλλειψης ενός υγιούς εσωτερικού δημοκρατικού καθεστώτος.
Μεγάλο μέρος του εσωτερικού υλικού που παρήχθη και από τις δύο πλευρές κατά τη διάρκεια της συζήτησης θα δοθεί σύντομα στη δημοσιότητα, με προσοχή βέβαια όταν γίνεται αναφορά σε ευαίσθητα θέματα. Δεν περιμένουμε από τους συντρόφους να εμπιστευτούν αυτά που λέμε απλά επειδή τα λέμε, τους καλούμε να διαβάσουν το υλικό και να αποφασίσουν με βάση πολιτικά κριτήρια.
Θα συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας να χτίσουμε τα τμήματά μας σε επαναστατικές οργανώσεις με σοβαρή απήχηση στα κινήματα και την κοινωνία και ταυτόχρονα θα καταβάλουμε μια εξαιρετική προσπάθεια να ανταποκριθούμε στα διεθνή επαναστατικά μας καθήκοντα. Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό για τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών της ISA και ελπίζουμε να συνεχιστεί η επικοινωνία, ο αμοιβαίος σεβασμός, οι συζητήσεις και οι κοινές δράσεις αλληλεγγύης. Θα είμαστε ανοιχτοί να συζητήσουμε με ομάδες ή εθνικά τμήματα που αποχώρησαν από την ISA ή την CWI τους τελευταίους μήνες ή ακόμα και χρόνια, έστω και μόνο για να ανακαλύψουμε τι πραγματικά συνέβη. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για όσους θα αποχωρήσουν από την ISA στο μέλλον. Θα εμπλακούμε σε συζητήσεις σε σχέση με τις διαφορετικές προσεγγίσεις και θα στοχεύσουμε στη συνεργασία και την ενιαία δράση, αν η ενότητα δεν είναι δυνατή. Το ίδιο θα γίνει και με άλλα τροτσκιστικά ρεύματα ή ομάδες.
Πιστεύουμε ότι τα «μεσσιανικά» χαρακτηριστικά της παλιάς CWI, της ISA και πολλών οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που σημαίνει ότι τάχα «εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να πετύχουμε τα ιστορικά καθήκοντα» είναι παράλογα. Αποτελούν ένα τεράστιο εμπόδιο στο δρόμο για το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής Διεθνούς, οδηγούν μόνο στην πολυδιάσπαση. Μια μαζική επαναστατική Διεθνής, κατά τη γνώμη μας, θα χτιστεί όχι μόνο στη βάση ενός ισχυρού πόλου έλξης, αλλά και στη βάση γεγονότων, μαζικών εκρήξεων και αναταραχών και μέσα από την ανάδυση νέων επαναστατικών ρευμάτων και δυνάμεων. Η συνάντηση αυτών των δυνάμεων είναι απαραίτητη και μπορεί να επιτευχθεί μόνο στη βάση της εποικοδομητικής και ειλικρινούς δέσμευσης σε διαφορετικές παραδόσεις, ιδέες και «σχολές σκέψης». Η σταυροφορία κατά του φεντεραλισμού που έχει εξαπολύσει η πλειοψηφία της ISA δείχνει ότι δεν κατανοεί καθόλου αυτές τις διαδικασίες.
Μια μαζική επαναστατική Διεθνής πρέπει να είναι σε θέση να ενσωματώσει όλα αυτά τα διαφορετικά επαναστατικά ρεύματα, στη βάση μιας συμφωνίας για τις θεμελιώδεις αρχές του επαναστατικού μαρξισμού, για τα βασικά πολιτικά καθήκοντα, το πρόγραμμα και τις μεθόδους και με την προϋπόθεση ότι πρόκειται για ρεύματα με οργανικούς δεσμούς και ρίζες στην εργατική τάξη, τους φτωχούς και τους εκμεταλλευόμενους.
Δεν υπήρξε ποτέ μια μονολιθική Διεθνής, παρά μόνο μετά την κατάληψη της Τρίτης Διεθνούς από τον Σταλινισμό. Η Τρίτη Διεθνής της εποχής του Λένιν και του Τρότσκι ήταν η πιο συγκεντρωτική Διεθνής που υπήρξε (σε σύγκριση με την 1η και τη 2η Διεθνή) αλλά δεν ήταν καθόλου μονολιθική. Αντίθετα, οι διαφορές ήταν έντονες και οι συζητήσεις ζωηρές και πολύ συχνά ανοιχτές, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Και αυτό σε συνθήκες πολέμου, εμφυλίου πολέμου, επανάστασης και αντεπανάστασης. Η μελλοντική μαζική επαναστατική Διεθνής θα προκύψει μόνο αν επιτρέψει την ελευθερία και τη συνύπαρξη διαφορετικών επαναστατικών ρευμάτων και δυνάμεων. Φιλικές, συντροφικές, επιμορφωτικές συζητήσεις μπορούν να γίνονται σε συνεχή βάση, χωρίς να χρειάζεται να οδηγούν σε έντονες αντιπαραθέσεις και πόλωση.
Είμαστε προσηλωμένοι στην ιδέα του χτισίματος μιας μαζικής επαναστατικής Διεθνούς και θα αναλάβουμε πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, μέσα από έναν ανοιχτό και δημοκρατικό διάλογο με άλλες ομάδες, τάσεις και μεμονωμένους συντρόφους. Σε αυτό το στάδιο, καθώς η απόφαση να αποχωρήσουμε τώρα δεν ήταν προγραμματισμένη αλλά προκλήθηκε από την οργή των μελών στις γραμμές μας, θα χρησιμοποιήσουμε τις ιστοσελίδες μας και τις διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου των τμημάτων μας για επικοινωνία. Σύντομα, θα κινηθούμε προς την κατεύθυνση μιας κοινής ιστοσελίδας, η οποία θα είναι ανοιχτή σε διαφορετικές απόψεις και συμβολές, στο πλαίσιο των επαναστατικών μαρξιστικών διεθνιστικών αρχών μας.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στις ακόλουθες διευθύνσεις:
- Ξεκίνημα, Ελλάδα: www.xekinima.org, [email protected]
- ΝΕΔΑ, Κύπρος: www.nedacy.wordpress.com, [email protected]
- Sosyalist Alternatif, Τουρκία: www.sosyalistalternatif.com, [email protected]
