Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί το τραγικό γεγονός. Η δολοφονία του μάρτυρα Παύλου Φύσσα από όργανο της Χρυσής Αυγής στην Αμφιάλη είχε πολλούς ηθικούς αυτουργούς. Το σκηνικό της βίας και της τρομοκρατίας στήθηκε από την αρχή της ‘Μεταπολίτευσης’ και πήρε διαστάσεις με την γιγάντωση της διαπλοκής και της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος και τα αδιέξοδά του [1] αλλά ήταν το Μνημόνιο και οι συνέπειές του που εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού και κατέστησαν το νεοναζιστικό μόρφωμα από γραφικό curiosum του περιθωρίου σε τρίτο κόμμα με βλέψεις εξουσίας. Βεβαίως η οικονομική κρίση και η πρωτοφανής ανεργία, όπως και η ανεξέλεγκτη είσοδος μεταναστών στη Χώρα και η συνεχώς αυξανόμενη ανασφάλεια των πολιτών, αποτέλεσαν αναγκαίες συνθήκες για την εκδήλωση του φαινομένου, αλλά δεν θα ήσαν ίσως από μόνες τους ικανές να το ‘γεννήσουν’ αν δεν κατέρρεε, μέσα στην γενική ανυποληψία και τη λαϊκή κατακραυγή, το πάλαι ποτέ κραταιό δικομματικό σύστημα, αναδεικνύοντας την Αριστερά ως Αξιωματική Αντιπολίτευση και δυνάμει πλειοψηφική πολιτική δύναμη στα πρόθυρα της εξουσίας.
Όμως η Αριστερά βαρύνεται, εκτός από τις ιστορικές της ευθύνες για τον Εμφύλιο και τα αμαρτήματα της ‘Μεταπολίτευσης’ [2], με το γεγονός της πολυδιάσπασής της και την αδυναμία της να μετουσιώσει τις ιδεολογικές της αρχές σε πολιτικό πρόγραμμα εξουσίας και ανάλογη πολιτική δράση [3]. Η αδυναμία της αυτή συνιστά το πολιτικό ‘κενό’ το οποίο επέτρεψε την άνοδο από την αφάνεια της Χρυσής Αυγής, που ήξερε βέβαια πώς να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις. Έκτοτε, η Χρυσή Αυγή έχει καταστεί άτυπος ‘ρυθμιστής‘ της πολιτικής μας ζωής αφού τυχόν περαιτέρω άνοδός της απειλεί άμεσα την κυβερνητική πλειοψηφία και ενισχύει σοβαρά τις προοπτικές να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα[4].
Άποψη του γράφοντος είναι ότι Κυβέρνηση και Χρυσή Αυγή είναι συγκοινωνούντα δοχεία όχι μόνο με την έννοια δεξαμενής ψηφοφόρων και συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος αλλά, ουσιωδέστερα, διότι συνιστά αντικειμενικά ανάχωμα του κοινωνικού (αν όχι του πολιτικού) καθεστώτος, διαιρεί τον λαό, τον αποπροσανατολίζει και -εμμέσως πλην σαφώς- ‘νομιμοποιεί’ μια de facto ακροδεξιά κυβέρνηση ως δήθεν ‘κεντρώα’ [5]. Η Χρυσή Αυγή είναι ο άσσος στο μανίκι (ο “κακός μπάτσος”) του καταρρέοντος καθεστώτος που δεν θα διστάσει -όπως δεν δίστασε ποτέ και πουθενά- να θυσιάσει τη δημοκρατία προκειμένου να διασώσει τα συμφέροντά του. Αυτό πράττει σήμερα προκλητικά και απροκάλυπτα στην Ελλάδα και -πιο συγκαλυμμένα- στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βεβαίως στις ΗΠΑ, για να μη μιλήσουμε για τα καθεστώτα των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών….
Εν όψει των παραπάνω το δίλημμα που τίθεται ευθέως, σήμερα περισσότερο από ποτέ, όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για κάθε δημοκράτη, για κάθε πατριώτη, είναι: ΕΜΦΥΛΙΟΣ [6] ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ [7];
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΟΣ
4/10/2013
——————–
1 Μια από τις σοβαρότερες και λιγότερο προβεβλημένες πτυχές του φαινομένου είναι η διαφθορά των σωμάτων ασφαλείας και η διαπλοκή τους με το οργανωμένο έγκλημα και το σύγχρονο παρακράτος, γεγονός που παροξύνθηκε τις τελευταίες δύο δεκαετίες -και ιδιαίτερα στα χρόνια του μνημονίου- στα πλαίσια των κυβερνητικών πολιτικών καταστολής των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων του λαού μας.
2 Εννοείται τις ευθύνες και τα αμαρτήματα που της αναλογούν. Τη μερίδα του λέοντος βεβαίως κατέχουν οι αστικές δυνάμεις και οι ξένοι προστάτες τους τη δεκαετία του ’40 και τα κόμματα που πρόδωσαν τους πόθους και τους αγώνες του λαού για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα.
3 Όταν λέμε ‘πρόγραμμα εξουσίας’ δεν εννοούμε μονάχα πολιτικά ή τεχνοκρατικά κείμενα αλλά κυρίως θέσεις και προτάσεις που αποτελούν κτήμα του λαϊκού κινήματος, κινητήρια δύναμή του. Η αδυναμία στην οποία αναφέρομαι είναι πρωτίστως στρατηγική και συνίσταται κατ’ αρχήν στον εσφαλμένο στόχο της ‘Κυβέρνησης της Αριστεράς’, εσφαλμένο ελλείψει ανάλογου λαϊκού κινήματος και συμμαχιών και με δεδομένη την πολυδιάσπαση της Αριστεράς και την στάση των μικρότερων δυνάμεων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίσης προϊόν της αμηχανίας της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρώ και του υπερβολικού ‘ευρωκεντρισμού’ της καθώς και της αμηχανίας της απέναντι στο μεταναστευτικό και στα εθνικά θέματα, στο Κυπριακό, το ‘Μακεδονικό’, το ‘Θρακικό’, το ‘Αιγαιακό’, κεφαλαιώδους σημασίας τόσο για την ασφάλεια όσο και για τις προοπτικές ανάπτυξης της Χώρας.
4 Κάποιοι κακεντρεχείς αποδίδουν στον πανικό του τελευταίου, εν όψει ενός τέτοιου ενδεχομένου, το γεγονός ότι αν και Αξιωματική Αντιπολίτευση, που κατά κανόνα αντιπολιτεύεται την Κυβέρνηση, διεκδικώντας την εξουσία, φαίνεται να αντιπολιτεύεται εξ’ ίσου -ίσως και περισσότερο(!)- την Χρυσή Αυγή παρά την Κυβέρνηση!
⁵ Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επιρρεπής στην υιοθέτηση του ιδεολογήματος περί δήθεν ‘συνταγματικού τόξου’, δηλαδή στην αναγόρευση της Χρυσής Αυγής σε αυτόνομο (και εμμέσως δήθεν ‘αντισυστημικό’) πολιτικό πόλο, αποδεχόμενος έτσι ουσιαστικά (και παρά τις περί του αντιθέτου ρητορείες του) τη θεωρία των “δύο άκρων” που συμπιέζει συνολικά την Αριστερά και ‘νομιμοποιεί’ ώς δήθεν ‘κεντρώα’ την ακροδεξιά που συγκυβερνά με τα υπολείμματα του ψευδεπίγραφου ΠΑΣΟΚ.
⁶ Ο Εμφύλιος δυστυχώς δεν τελείωσε με την ‘Μεταπολίτευση’, ούτε με την ‘Αλλαγή’ του 1981. Αντιθέτως, τα αδιέξοδα και η χρεοκοπία, πρώτα η ηθική και πολιτική και μετά η οικονομική, τόσο της ‘Αλλαγής’ όσο και της ‘Μεταπολίτευσης’ συνολικά, επέτρεψαν την υποτροπή του φαινομένου. Η Χρυσή Αυγή είναι μονάχα η δια γυμνού οφθαλμού ορατή κορυφή του παγόβουνου.
⁷ Όταν λέμε ‘επανάσταση κυριολεκτούμε και δεν πρέπει να την συγχέουμε με την ‘εξέγερση’, η οποία είναι συνήθως αιματηρή και συχνά (αλλά όχι αναγκαστικά) αποτελεί το προοίμιό της. Επανάσταση σημαίνει ανατροπή καθεστώτος και εγκαθίδρυση νέου. Αν αυτό περιορίζεται στο πολιτικό-θεσμικό επίπεδο τότε μιλάμε για πολιτική επανάσταση. Αν η ανατροπή συμπαρασύρει το κοινωνικό καθεστώς (στην περίπτωσή μας τον καπιταλισμό) και οδηγήσει στην εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού συστήματος τότε μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική επανάσταση. Είναι σαφές ότι οι σημερινές συνθήκες στη χώρα μας είναι υπερώριμες για πολιτική επανάσταση αλλά όχι για κοινωνική επανάσταση. Μια πολιτική επανάσταση, όμως, που θα εγκαθίδρυε ένα πραγματικά δημοκρατικό καθεστώς, μια πραγματική Μεταπολίτευση, θα επέτρεπε και θα διευκόλυνε ‘επαναστατικές’ κοινωνικοοικονομικές μεταρρυθμίσεις. Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο μέσω του οποίου η οικονομία μπορεί να ρυθμιστεί με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες αντί του καπιταλιστικού κέρδους και αποτελεί ζητούμενο όχι μόνο για τη Χώρα μας αλλά σε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα. Μια δημοκρατική επαναστατική ‘στροφή’ της Ελλάδας, που υπαγορεύεται από το πανίσχυρο ένστικτο αυτοσυντήρησης αλλά απαιτεί και την ανάδειξη ανάλογου πολιτικού υποκειμένου, θα συμβάλλει αποφασιστικά στη διάσωση της Κύπρου και καταλυτικά στην απελευθέρωση της Ευρώπης από τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου, με κύριους εκφραστές τις τράπεζες, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Γερμανία.
