Παραθέτουμε στη συνέχεια την εισήγηση της συντρόφισσας Κατερίνας Κλείτσα στη συζήτηση με τίτλο «Υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια: Γιατί είναι “φυσιολογική” κ πως θα την κατακτήσουμε» που έγινε την Παρασκευή 3 Αυγούστου στο 25ο κάμπινγκ του Antinazi Zone – YRE
Ο νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα στην Βουλή για την διευκόλυνση της διαδικασίας αναδοχής, προκάλεσε πολλές συζητήσεις και αντιδράσεις, αφού περιλαμβάνει άτομα που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης και άρα και ομόφυλα ζευγάρια.
Καταρχήν, η αναδοχή είναι μία μορφή παιδικής προστασίας, κάποιες φορές προσωρινή, όπου το παιδί νομικά δεν ανήκει στους ανάδοχους γονείς αλλά στους βιολογικούς. Αν και υπάρχουν περιπτώσεις που η αναδοχή καταλήγει σε υιοθεσία, αυτό δεν συμβαίνει πάντα.
Βάσει στοιχείων, αυτήν την στιγμή υπάρχουν 2.000 παιδιά σε Ιδρύματα, πολλά από τα οποία αναζητούν αναδοχή και όχι υιοθεσία. Οπότε, το να απλοποιηθούν οι διαδικασίες και να ανοίξει το φάσμα των υποψήφιων ανάδοχων γονιών είναι σίγουρα θετικό.
Η συζήτηση στην Βουλή, οι τοποθετήσεις εκπροσώπων της Εκκλησίας αλλά και συντηρητικών στοιχείων, ήταν πολλές φορές κακοποιητική και βασισμένη σε μία σειρά από στερεότυπες αντιλήψεις για τα ΛΟΑΤ άτομα.
«Η ομοφυλοφιλία δεν είναι φυσιολογική»
Ίσως το πιο συνηθισμένο επιχείρημα είναι ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι φυσιολογική, δεν συναντάται πουθενά στην φύση πέρα από τον άνθρωπο και άρα τα ομοφυλόφιλα άτομα δεν είναι σωστό να υιοθετούν. Μπορούν να κάνουν «ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους, αρκεί να μην προκαλούν» αλλά το ζήτημα της υιοθεσίας είναι αδιαπραγμάτευτο.
Η αντίληψη ότι η ομοφυλοφιλία απαντάται μόνο στον άνθρωπο και ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα στον κόσμο που κάνει σεξ για λόγους πέρα από την αναπαραγωγή, είναι ένας τεράστιος μύθος.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι επιστήμονες έχουν καταγράψει (μέχρι στιγμής) ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε τουλάχιστον 450 είδη ζώων. Ανάμεσά τους τα δελφίνια, οι βίσωνες, οι καμηλοπαρδάλεις, οι ύαινες και πολλά από τα πρωτεύοντα θηλαστικά.
Αξίζει όμως να αναφερθούμε σε ένα συγκεκριμένο είδος, τους Μπονόμπο ή αλλιώς τους Πυγμαίους Χιμπατζήδες. Το είδος αυτό κάνει σεξ ανεξαρτήτως φύλου και για πολλούς λόγους: από αγάπη, για να μειώσουν το στρες, για να συμφιλιωθούν. Για παράδειγμα, μπορεί αν δύο αρσενικοί χιμπατζήδες μονομαχήσουν για ένα θηλυκό, στη συνέχεια να συνευρεθούν μεταξύ τους ερωτικά για να συμφιλιωθούν.
Μπορεί μάλιστα οι ερευνητές να έχουν μόλις πρόσφατα αρχίσει να μελετούν τη σεξουαλική συμπεριφορά των ζώων, η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά όμως είχε παρατηρηθεί πολύ παλιότερα.
Μία αναφορά του 1892 περιέγραφε την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά των ελεφάντων με τον ακόλουθο τρόπο:
«Οι ελέφαντες διαπράττουν σεξουαλικά εγκλήματα και διαφθορές απαγορευμένα από τους κανόνες του Χριστιανισμού»!
Αντίστοιχα οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις των πιγκουίνων που παρατηρήθηκαν το 1911, χαρακτηρίστηκαν «διεφθαρμένες» και αποσιωπήθηκαν. Η έκθεση που τις ανέφερε δεν δημοσιεύτηκε αλλά στάλθηκε ιδιωτικά σε ερευνητές και μεταφράστηκε στα ελληνικά για να μην διαρρεύσει.
Πέρα όμως από το ομοφυλοφιλικό σεξ, στη φύση έχουν παρατηρηθεί και περιπτώσεις υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια.
Οι μαύροι κύκνοι, που το ένα τέταρτο των ζευγαριών τους αποτελείται από δύο αρσενικά, πολύ συχνά κλέβουν μία φωλιά με αυγά με αυγά και μεγαλώνουν μαζί τα κυκνάκια, ενώ άλλες φορές μεγαλώνουν τα κυκνάκια από κοινού με τον θηλυκό.
Οι λέαινες πολύ συχνά μεγαλώνουν μαζί τα μωρά τους, αν και δεν υπάρχει μεταξύ τους ερωτική επαφή.
Αξίζει να αναφερθεί και το παράδειγμα δύο αρσενικών όρνιων που το 1998 ζούσαν στον ζωολογικό κήπο της Ιερουσαλήμ και έχτισαν μαζί φωλιά. Οι εργαζόμενοι τοποθέτησαν στην φωλιά τους ένα ψεύτικο αυγό το οποίο οι κύκνοι φρόντιζαν μαζί και όταν το αυγό αντικαταστάθηκε από νεοσσό, το ζευγάρι το μεγάλωσε από κοινού. Αντίστοιχα περιστατικά υιοθεσίας έχουν καταγραφεί συχνά με ζευγάρια ομόφυλων πιγκουίνων που ζούσαν σε ζωολογικούς κήπους.
Το ερώτημα λοιπόν που γεννιέται είναι γιατί καταναλώθηκε τόση ενέργεια στο να διατηρηθεί ο μύθος ότι στα ζώα υπάρχουν μόνο ετεροφυλοφιλικές σχέσεις και το σεξ αποτελεί μόνο μέσο αναπαραγωγής και δεν ικανοποιεί καμία άλλη ανάγκη.
Ο μύθος αυτός γεννήθηκε και διατηρήθηκε για να ενισχύσει την αντίληψη ότι η μόνη «φυσιολογική» δομή σχέσεων είναι η πατριαρχική. Για να υπάρξει η δυνατότητα η ατομική ιδιοκτησία να δημιουργείται και να μεγεθύνεται χωρίς περιορισμούς και όρια, θα έπρεπε να υπάρξει κάποιος να την κληρονομήσει! Κι αυτός ο κάποιος θα μπορούσε μόνο να είναι οι απόγονοι του πατέρα, ο οποίος αποτελούσε το «ισχυρό» φύλο και «δημιουργούσε» τον πλούτο στις ταξικές κοινωνίες.
Έτσι, το σεξ για απόλαυση, το σεξ με διαφορετικούς συντρόφους, το ομοφυλοφιλικό και συνολικά ότι δεν εντασσόταν στον παραπάνω κανόνα, παρουσιάστηκε σαν αμαρτωλό, αφύσικο και παράνομο.
Την ίδια ώρα, ο έλεγχος και η καταστολή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, επηρεάζει και συντηρητικοποιεί συνολικότερα τη συνείδηση της κοινωνίας. Όταν νιώθουμε ότι δεν μας ανήκει ούτε καν το σώμα μας, ότι μας επιβάλλονται κανόνες ακόμα και στην σεξουαλικότητά μας, νιώθουμε λιγότερο ελεύθεροι και κυρίαρχοι της ύπαρξής μας. Και πιο αδύναμοι να αμφισβητήσουμε το στάτους κβο.
«Το παιδί που μεγαλώνει από ομόφυλα ζευγάρια δεν θα αναπτυχθεί σωστά»
Η ανάγκη ένα παιδί να μεγαλώνει με τα πρότυπα των δύο φύλων, είναι επίσης ένα συχνό επιχείρημα ενάντια στην υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Σε αυτό το επιχείρημα μπορούμε να απαντήσουμε αρχικά με κάποια παραδείγματα.
Το 37% των γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο, κάτι που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων σημαίνει ότι το παιδί θα μεγαλώσει με έναν από τους δύο γονείς, ενώ ο δεύτερος θα καταλήξει ο «γονιός του Σαββατοκύριακου». Τα παιδιά χωρισμένων γονιών, είναι λοιπόν καταδικασμένα να μεγαλώσουν με λάθος πρότυπα;
Υπάρχουν βέβαια και παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών που μπορεί να μεγαλώνουν μόνο με τον έναν γονιό, ή με τη γιαγιά, ενώ υπάρχουν και παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Η πλήρης έλλειψη όχι προτύπων αλλά γονεϊκής φιγούρας, είναι «υγιέστερη» από το να μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς;
Αλλά για να πάμε την συζήτηση λίγο παρακάτω, τελικά ποια είναι αυτά τα περιβόητα πρότυπα των δύο φύλων; Οι ρόλοι που επικρατούν στο σημερινό σύστημα θέλουν την γυναίκα να επιφορτώνεται με τις δουλειές του σπιτιού, την ανατροφή των παιδιών, να είναι «ευαίσθητη» και «συναισθηματική», να υπομένει τα πάντα και να κάνει όποια προσωπική θυσία χρειάζεται στο όνομα των παιδιών και της οικογένειας. Αντίστοιχα, ο άντρας πρέπει να είναι δυνατός, να βγάζει περισσότερα χρήματα για να στηρίζει οικονομικά την οικογένεια, να είναι αυστηρός και να επιβάλλει την πειθαρχία.
Αυτοί οι ρόλοι είναι ξεκάθαρο ότι είναι καταπιεστικοί όχι μόνο για τη γυναίκα, αλλά και για τον άντρα. Γιατί λοιπόν απασχολεί τόσο πολύ αν θα τους έχει σαν πρότυπο ένα παιδί καθώς μεγαλώνει;
Την ίδια ώρα πρέπει να πούμε ότι αυτοί οι κοινωνικοί ρόλοι δεν είναι ίδιοι από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε ο άνθρωπος, αλλά κατασκευάζονται ανάλογα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κάθε κοινωνικού/οικονομικού συστήματος. Έτσι, ακόμα και σήμερα, σε κάποια σημεία του κόσμου υπάρχουν διαφορετικές δομές.
Οι σαράντα χιλιάδες άνθρωποι της φυλής Μοσούο, ζουν στις παρυφές των Ιμαλαϊών, σε διευρυμένες οικογένειες με μεγάλα νοικοκυριά, στις οποίες αρχηγός είναι μία γυναίκα. Η ιδιοκτησία μεταφέρεται από μητέρα σε κόρη και τα παιδιά παίρνουν τα ονόματά τους από τις μητέρες τους.
Με αντίστοιχο τρόπο είναι δομημένη η φυλή Μινανγκαμπάου, τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων, όπου η μητέρα θεωρείται το πιο σημαντικό πρόσωπο της κοινωνίας. Μάλιστα, μετά τον γάμο, μία γυναίκα αποκτά τον δικό της χώρο ξεκούρασης στο σπίτι, ενώ ο άντρας μπορεί να κοιμάται μαζί της αλλά το πρωί θα πρέπει να φύγει για να πάει να φάει πρωινό στο σπίτι της μητέρας του.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι τέτοιου είδους «μητριαρχική» δομή υπάρχει και στις φυλές Ακάν (Γκάνα) Μπριμπρί (Κόστα Ρίκα) Ναγκοβίσι (Νέα Γουινέα).
Τα παραπάνω παραδείγματα αναφέρονται για να αναδείξουν ότι οι ρόλοι μέσα στην κοινωνία μπορεί να είναι διαφορετικοί και αυτό να μην επηρεάζει την ανάπτυξη των παιδιών.
Ας δούμε, στη συνέχεια, και κάποιες μελέτες που αναφέρονται στην ψυχική υγεία των παιδιών που μεγαλώνουν σε οικογένειες με ομόφυλους γονείς.
Η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρία έχει ήδη από το 2004 αποφανθεί ότι δεν υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που να υποστηρίζουν ότι η γονική αποτελεσματικότητα εξαρτάται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων».
Η Αμερικάνικη Κοινωνιολογική Εταιρία έχει ανακοινώσει ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών αναπτύσσονται το ίδιο καλά με τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων. Οι όποιες διαφορές στην ανάπτυξη των παιδιών οφείλονται σε κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες και στην οικογενειακή σταθερότητα.
Ίσως όμως ακόμα πιο σημαντική είναι μία έρευνα που έγινε στην Αυστραλία, που ανέφεραν μεγαλύτερα ποσοστά παιδικής ευημερίας στα ομόφυλα ζευγάρια. Και ο λόγος είναι ακριβώς ο αντίθετος από αυτό που υποστηρίζουν όσοι διαφωνούν με την υιοθεσία: η κατανομή των ρόλων στα ομόφυλα ζευγάρια, κατά γενική τάση, είναι βασισμένη σε συνειδητές επιλογές και όχι στους παραδοσιακούς ρόλους των δύο φύλων!
«Τα παιδιά των ομοφυλόφιλων, θα βγουν ομοφυλόφιλα»
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει το επιχείρημα πως ένα παιδί με ομοφυλόφιλους γονείς, θα γίνει ομοφυλόφιλο. Και ενώ η πρώτη και προφανής απάντηση είναι «Και τί πειράζει;», ας πούμε δυο λόγια παραπάνω.
Η θεωρία αυτή είναι τόσο σαθρή που καταρρέει αυτόματα. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν διδάσκεται, δεν προκύπτει από μιμητισμό, δεν περνάει από γονιό σε παιδί. Και αυτό αποδεικνύεται πανεύκολα αν σκεφτούμε ότι σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί/ες ομοφυλόφιλοι/ες που έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει από ετεροφυλόφιλους γονείς!
«Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχτεί την υιοθεσία»
Αυτό το επιχείρημα ακούγεται τόσο από συντηρητικές φωνές, όσο και από προοδευτικές, αφού πατάει πάνω στην αγωνία για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει ένα παιδί που θα μεγαλώνει σε έναν κόσμο ομοφοβικό.
Ξεκινώντας και πάλι να απαντάμε με ερώτηση: Θα λέγαμε ποτέ σε μετανάστες/τριες να μην γίνουν γονείς γιατί είναι πολύ πιθανό το παιδί τους να βιώσει ρατσισμό; Θα λέγαμε σε ένα οικονομικά αδύναμο ζευγάρι να μην κάνει παιδί επειδή θα δυσκολευτεί να μεγαλώσει το παιδί ή το παιδί θα χλευαστεί για τα ρούχα του κλπ; Θα λέγαμε σε γονείς παχύσαρκου παιδιού ότι είναι υπεύθυνοι για τον εκφοβισμό που ενδεχομένως δέχεται το παιδί για τα κιλά του και ότι είναι ανίκανοι να αναθρέψουν ένα παιδί; Αν η απάντηση είναι «όχι» σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, καταλαβαίνουμε πως αντίστοιχα αρνητική πρέπει να είναι και όταν μιλάμε για ομοφυλόφιλους/ες γονείς.
Αν όμως η κοινωνία «δεν είναι έτοιμη» το θέμα δεν είναι πώς θα προσαρμοστούμε εμείς στη συντηρητικότητά της, αλλά πώς θα την αλλάξουμε, πώς θα την κάνουμε να σκέφτεται διαφορετικά.
Η κοινωνία «προετοιμάζεται» μόνο μέσα από τομές. Για παράδειγμα, μία γυναίκα σε παλιότερες δεκαετίες δυσκολευόταν πολύ περισσότερο να μεγαλώσει ένα παιδί εκτός γάμου. Υπήρξαν όμως οι «πρώτες γενναίες» που έκαναν το βήμα, ενώ παράλληλα υπήρξαν κοινωνικοί αγώνες που προχώρησαν τις συνειδήσεις ώστε σήμερα πολλοί «δαίμονες» παλιότερων χρόνων να έχουν εξημερωθεί.
Και τελικά, αν μιλάμε για την προστασία των παιδιών, αν θέλουμε να αγωνιστούμε για να μεγαλώσουν χωρίς εκφοβισμό και απομόνωση, αυτό για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε είναι να φτιάξουμε μία κοινωνία που όχι απλά θα σέβεται το διαφορετικό, αλλά θα το έχει αποδεχτεί σε τέτοιον βαθμό που πλέον δεν θα το θεωρεί διαφορετικό.
«Η ομοφυλοφιλία απαγορεύεται από τις Γραφές!»
Φυσικά, πρωτοστάτης ενάντια σε κάθε δικαίωμα των ΛΟΑΤ ατόμων, είναι η Εκκλησία. Με δηλώσεις ξέχειλες χριστιανικής αγάπης, όπως του Αμβρόσιου που θα ήθελε να έχει όπλο για να τελειώνει μια και καλή με τους ομοφυλόφιλους, ή του Άνθιμου που τους έχει αποκαλέσει ζώα, λάθος της φύσης κλπ, οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας κόπτονται να μας πείσουν ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί αμαρτία. Ας δούμε όμως κάποια παραδείγματα για το τί άλλο απαγορεύουν οι Γραφές…
«Δεν θα κουρεύετε την κόμη του κεφαλιού σας κυκλοειδώς, ούτε θα φθείρετε τις άκρες από τα πηγούνια σας» (Λευτικό, 19:27)
«Και όλα όσα δεν έχουν πτερύγια και λέπια, στις θάλασσες και στους ποταμούς, από όλα όσα κινούνται στα νερά και από κάθε έμψυχο ζώο που θα είναι στα νερά, θα είναι σε εσάς βδελυκτά˙ αυτά θα είναι εξάπαντος βδελυκτά σε σας και από το κρέας τους δεν θα τρώτε, και το ψοφίμι τους θα το σιχαίνεστε». (Λευτικό, 11:10)
«Αν άνθρωποι μάχονται μεταξύ τους και η γυναίκα του ενός πλησιάσει για να ελευθερώσει τον άντρα της από το χέρι εκείνου που τον χτυπάει και απλώνοντας το χέρι της τον πιάσει από τα κρύφια μέρη του, τότε θα κόψεις το χέρι της το μάτι σου δεν θα λυπηθεί». (Δευτερονόμιο, 25:11-12)
Εκτός από τα παραπάνω, οι Γραφές επίσης απαγορεύουν: τα τατουάζ, το χοιρινό, τα πλεγμένα μαλλιά, το χρυσό, τα μαργαριτάρια και τα δαπανηρά ενδύματα. Όλα αυτά αναφέρονται τόσο για να αναδείξουμε τον παραλογισμό κάποιων κανόνων όσο και την υποκρισία των εκπροσώπων της Εκκλησίας, που είναι ντυμένοι στα χρυσά, τα ράσα τους κοστίζουν πανάκριβα και είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι έχουν καταναλώσει τουλάχιστον μία φορά μύδια σαγανάκι ή άλλα οστρακοειδή.
Την ίδια ώρα όμως, πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό. Το να κάνεις τατουάζ, να φας χοιρινό ή να πλέξεις τα μαλλιά σου, είναι ζήτημα προσωπικών επιλογών και άρα πάνω-κάτω παίρνεις και το ρίσκο να αμαρτήσεις και να κριθείς. Το για ποιόν/α θα νιώσεις έλξη, ποιον/α θα ερωτευτείς, δεν αποτελεί ζήτημα επιλογής αλλά συναισθημάτων.
Η στάση του ΚΚΕ
Όπως έχουμε δει σε κάθε συζήτηση και ψηφοφορία για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ατόμων, το ΚΚΕ κράτησε και στο ζήτημα της αναδοχής αρνητική στάση, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι το παιδί δεν θα αναπτυχθεί ομαλά ψυχοσωματικά και κοινωνικά, αφού δεν μεγαλώσει σε ένα πλαίσιο όπου θα είναι διακριτή η σχέση άνδρα-γυναίκας, πατέρα-μητέρας.
Και, αν και αυτό το επιχείρημα αναπτύχθηκε πιο πάνω, αξίζει να γίνει πιο αναλυτική αναφορά στην στάση του ΚΚΕ, που παλιότερα έχει κάνει λόγο για «γκέι κουλτούρα», αλλά έχει πει και το μνημειώδες, ότι, μιλώντας για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ατόμων η κουβέντα αποπροσανατολίζει από τα κοινωνικά δικαιώματα και μας στρέφει στον ατομισμό!
Η ομοφοβική στάση του ΚΚΕ αποτελεί κληρονομιά του σταλινικού καθεστώτος και έχει καταφέρει να στιγματίσει την Αριστερά και τον Κομμουνισμό, κάνοντας ΛΟΑΤ άτομα και ομάδες να είναι καχύποπτα για το κατά πόσο σε μία άλλη, σοσιαλιστική κοινωνία, η κατάσταση για τα ΛΟΑΤ άτομα θα είναι καλύτερη από τη σημερινή.
Σε αυτό πρέπει καταρχήν να απαντήσουμε, ότι τα πρώτα χρόνια μετά την Ρώσικη Επανάσταση του 1917, οι νόμοι για τα ΛΟΑΤ άτομα ήταν πολύ πιο προωθητικοί όχι μόνο από τους νόμους των τότε καπιταλιστικών κρατών αλλά και από τους νόμους πολλών καπιταλιστικών χωρών σήμερα.
- Η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε και καταργήθηκαν όλοι οι νόμοι που στρέφονταν ενάντια στους ομοφυλόφιλους/ες.
- Ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων ήταν νόμιμος
- Τα διεμφυλικά και μεσοφυλικά άτομα λάμβαναν ιατρική φροντίδα και μετά από αίτηση του/ης ενδιαφερόμενου/ης μπορούσε να κάνει εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου
- Άνθρωποι που ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλοι μπορούσαν να εργάζονται κανονικά στην Κυβέρνηση και σε άλλες δημόσιες θέσεις. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Γκεόρκι Τσιτσέριν, ενός ανοιχτά ομοφυλόφιλου άντρα που είχε διοριστεί Επίτροπος Εξωτερικών Υποθέσεων το 1918.
Όλα αυτά τα μέτρα πάρθηκαν πίσω με την επικράτηση του Στάλιν στην εξουσία και η πατριαρχική δομή της οικογένειας ενθαρρύνθηκε, αφού γνώριζε πως όσο περισσότερο χειραγωγείς τις ανθρώπινες επιθυμίες και σώματα, τόσο περισσότερο χειραγωγείς τους ίδιους τους ανθρώπους.
Πώς θα παλέψουμε για το δικαίωμα στην υιοθεσία
Η σημερινή Αριστερά δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με τα σταλινικά κατάλοιπα. Οφείλει να αγκαλιάζει και να υιοθετεί τα αιτήματα των ΛΟΑΤ ατόμων για ίσα δικαιώματα και να αγωνίζεται –μαζί με τα ΛΟΑΤ άτομα– γι’ αυτά.
Και πρέπει να μιλάει καθαρά: Το δικαίωμα στην αναδοχή είναι ένα σημαντικό βήμα, αλλά είναι μισό. Αυτό που πρέπει να διεκδικήσουμε είναι το δικαίωμα στην υιοθεσία.
Καταρχήν γιατί όταν δίνονται «μισά δικαιώματα», έμμεσα ή άμεσα διατηρείται η αντίληψη πως εφόσον οι ομοφυλόφιλοι/ες μπορούν μεν να γίνουν ανάδοχοι γονείς, αλλά δε μπορούν να υιοθετήσουν, κάτι «δεν πάει καλά» με αυτούς για να μην θεωρούνται ικανοί/ες να γίνουν γονείς. Άρα συντηρείται η ομοφοβία.
Το να παλεύουμε όμως για να κερδίζουμε νομικά δικαιώματα δεν αρκεί. Είναι φυσικά απαραίτητο και η κάθε νίκη αποτελεί ταυτόχρονα ανακούφιση και αισιοδοξία για να παλέψουμε για περισσότερα.
Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε ότι αν αυτές οι κατακτήσεις δεν περνούν και μέσα από την κοινωνία, οι νόμοι δεν αρκούν. Το είδαμε για παράδειγμα μετά την ψήφιση του νέου νόμου για την έκφραση και ταυτότητα φύλου. Τα διεμφυλικά άτομα εξακολουθούν να πρέπει να σπαταλήσουν πολύ χρόνο και χρήμα για να αλλάξουν τα στοιχεία στα επίσημα έγγραφά τους. Επίσης, όσο η διαδικασία παραμένει δικαστική, το πώς θα εξελιχθεί παραμένει και στην υποκειμενικότητα των δικαστών. Έχουν ήδη υπάρξει καταγγελίες ότι ενώ η διαδικασία για την αλλαγή των στοιχείων πρέπει να γίνεται σε αίθουσες χωρίς κοινό, ειρηνοδίκης αρνήθηκε να τις μεταφέρει σε άλλη αίθουσα, αφήνοντας διεμφυλικό άτομο εκτεθειμένο σε όποιον/α ήθελε να παρακολουθήσει την διαδικασία.
Το παραπάνω παράδειγμα αποδεικνύει ότι το κίνημα δεν πρέπει να εφησυχάζει με την ψήφιση των νόμων, αλλά να συνεχίζει να διεκδικεί, να ελέγχει εάν οι νόμοι εφαρμόζονται, αλλά ακόμα πιο σημαντικό, να παρεμβαίνει στην ίδια την κοινωνία για να αλλάξει τις αντιλήψεις σε αυτήν.
Τα αιτήματα των ΛΟΑΤ ατόμων πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στα αιτήματα των άλλων κοινωνικών κινημάτων, στα αιτήματα των εργατικών σωματείων και των κινητοποιήσεων τους. Αντίστοιχα οι ΛΟΑΤ ομάδες, να αναδεικνύουν και τα υπόλοιπα ζητήματα που αντιμετωπίζει ένα ΛΟΑΤ άτομο σαν κομμάτι της κοινωνίας και της εργατικής τάξης: τους χαμηλούς μισθούς, την φτώχεια, την ανεργία κλπ.
Το καπιταλιστικό σύστημα είναι ένα σύστημα χτισμένο στις ανισότητες και τις διακρίσεις. Σε έναν κόσμο που λίγοι πλουτίζουν σε βάρος των πολλών, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε όλοι και όλες ίσοι/ες.
Ο αγώνας για ισότητα συνδέεται με τον αγώνα μίας άλλης κοινωνίας, μίας κοινωνίας που δεν θα βασίζεται στο κέρδος και την απληστία, αλλά στην αλληλεγγύη και στον σεβασμό στην διαφορετικότητα. Μία κοινωνία που θα συνεχίσει τον δρόμο των πρώτων χρόνων μετά την Ρώσικη Επανάσταση και δεν θα έχει τίποτα κοινό με τη σταλινική διαστρέβλωση του σοσιαλισμού.
