Της Σύνταξης του «Ξ»
133 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ιστορική απεργία στο Σικάγο την πρώτη Μαΐου του 1886. Η απεργία αυτή, που πνίγηκε στο αίμα από την αστυνομία, χαρακτηρίστηκε από μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, με δεκάδες χιλιάδες εργάτες και εργάτριες στο δρόμο να διεκδικούν οκτάωρο και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Η ιστορική αυτή μέρα αποτελεί έμπνευση για τη σημερινή εποχή και τις σύγχρονες εργατικές διεκδικήσεις.
Από τότε η πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως μέρα των αγώνων και της εργατικής τάξης. Σε πολλές χώρες η απεργία της πρώτης Μάη συνδέθηκε με σημαντικές μάχες. Το ίδιο και στην Ελλάδα.
***
Τα γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν με την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην πόλη. Οι απεργίες των καπνεργατών που κράτησαν περίπου μισό μήνα, κατάφεραν να συμπαρασύρουν πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης της πόλης, να προκαλέσουν διάσπαση στο στρατό και πανικό στην άρχουσα τάξη. Η ήττα του Μάη του 36, με ευθύνη της ηγεσίας της Αριστεράς της εποχής, αποτέλεσε μια ακόμη μεγάλη χαμένη ευκαιρία στην ιστορία του ελληνικού, αλλά και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Η πρώτη του Μάη είναι ακόμη συνδεδεμένη με την εκτέλεση 200 αγωνιστών ενάντια στην κατοχή και τους ναζί το 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αποτελεί μια ακόμη υπενθύμιση των εγκλημάτων του ναζισμού, αλλά και σύμβολο των εργατικών και αντιφασιστικών αγώνων μέχρι σήμερα.
***
Στις μέρες μας, τουλάχιστον στην Ελλάδα, η εργατική πρωτομαγιά έχει σε μεγάλο βαθμό απαξιωθεί εξαιτίας του εκφυλισμού των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της βαριάς ήττας των αγώνων της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων χρόνων. Αγώνων που δόθηκαν με επιμονή και αποφασιστικότητα, ενάντια σε διαφορετικές διαδοχικές κυβερνήσεις, δανειστές, τραπεζίτες, το κατεστημένο της ΕΕ, και αντιμετώπισαν την άγρια καταστολή, συνδικαλιστικά ξεπουλήματα, την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ και την ανεπάρκεια της Αριστεράς. Αγώνων που παρά τη μαχητικότητα και τη διάρκειά τους ηττήθηκαν βυθίζοντας την κοινωνία στην οργή και την απογοήτευση.
***
Οι λόγοι όμως για τους οποίους η ελληνική κοινωνία βγήκε στο δρόμο, κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει. Τα συνεχιζόμενα μέτρα λιτότητας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η εκμετάλλευση και η καταπίεση, ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, τα περιβαλλοντικά εγκλήματα, η τραγική κατάσταση της παιδείας και της υγείας, όλα αυτά παραμένουν και μας καλούν σε αγώνες. Παρά τις ήττες και την απογοήτευση, ο μόνος δρόμος για το εργατικό κίνημα και την κοινωνία, είναι να ξαναβγεί στο προσκήνιο. Οι ιστορικοί αγώνες των τελευταίων δεκαετιών και αιώνων, δείχνουν πως αν μη τι άλλο, τα κινήματα μπορούν να ανακάμπτουν από ήττες που δείχνουν να τα έχουν συντρίψει.
Το ίδιο μπορεί και πρέπει να συμβεί, όχι μόνο στην περίπτωση του ελληνικού εργατικού κινήματος, αλλά σε διεθνές επίπεδο, με συντονισμένους αγώνες ενάντια στο σύστημα των ακραίων ανισοτήτων και της καταστροφής του πλανήτη. Τα τελευταία χρόνια, μια σειρά κινήματα διεθνώς κινούνται στην κατεύθυνση του διεθνούς συντονισμού: από το κίνημα που παλεύει ενάντια στη γυναικεία καταπίεση, μέχρι τους πρόσφατους αγώνες της νεολαίας ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Το εργατικό κίνημα μπορεί και πρέπει να κινηθεί στον ίδιο δρόμο, ξεπερνώντας τις άλλοτε ανεπαρκείς, άλλοτε ανοιχτά προδοτικές του ηγεσίες, βάζοντας τις βάσεις για μια κοινωνία των αναγκών μας, μια κοινωνία σοσιαλιστική.
Αυτό τον αγώνα έδωσαν οι εργάτες και εργάτριες του Σικάγο, αυτόν τον αγώνα συνεχίσουμε και σήμερα.
***
Την Τετάρτη 1 Μάη 2019 θα είμαστε πάλι στους δρόμους για όλους αυτούς τους λόγους στις πορείες της Πρωτομαγιάς!
