Άρθρο γνώμης του σ. Δημήτρη Πανταζόπουλου, εργαζόμενου στον χώρο της εστίασης.
Στις 16/11 σε πολλές περιοχές της χώρας τα μαγαζιά της εστίασης είναι κλειστά με αποφάσεις των επαγγελματικών ενώσεων των ιδιοκτητών τους. Αρχικά να πούμε ότι ο όρος «απεργία» που εμφανίζεται εδώ κι εκεί δεν έχει καμία σχέση με την κινητοποίηση των αφεντικών του κλάδου. Απεργίες κάνουν οι εργαζόμενοι σε ένα χώρο διεκδικώντας πράγματα από το κράτος και τους επιχειρηματίες, όταν οι ιδιοκτήτες κλείνουν τις επιχειρήσεις για δικούς τους λόγους δε λέγεται απεργία αλλά lockdown.
Επίσης, επειδή ακούγεται εδώ κι εκεί ότι πρόκειται για μια κινητοποίηση που μας αφορά όλους -εργαζόμενους και αφεντικά στον κλάδο- έχει μία αξία να δούμε ποια είναι τα αιτήματα αυτής της κινητοποίησης. Όλα τα αιτήματα συμπυκνώνονται σε ένα: την κρίση στην εστίαση και τον τουρισμό που προκάλεσε η πανδημία να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι φορολογούμενοι και τα αφεντικά του κλάδου να μη βάλουν καθόλου το χέρι στην τσέπη.
Τι ζητάνε λοιπόν τα αφεντικά του κλάδου (μικρά και μεγάλα – όλοι ενωμένοι):
- Επαναφορά του μέτρου της αναστολής εργασίας: να πληρώσει δηλαδή το κράτος μισθούς και ασφάλιση των εργαζομένων. Τι έκαναν τα αφεντικά του κλάδου όταν ίσχυε το μέτρο; Είχαν τους εργαζομένους σε αναστολή και τους έβαζαν να δουλεύουν κανονικά και στην καλύτερη περίπτωση τους έδιναν στο χέρι τη διαφορά του μισθού αλλά αυτοί γλιτώνανε μεγάλο μέρος του μισθού και τα ένσημα, ενώ η κυβέρνηση έκανε τα στραβά μάτια και το υποστελεχωμένο ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) αδυνατούσε να ελέγξει οτιδήποτε.
- Επιδότηση ενοικίου. Να πληρώσουμε δηλαδή όλοι μέσω του κράτους τα ενοίκια για τις επιχειρήσεις. Προσέξτε όμως, δε ζητάνε επιδότηση ενοικίου για όλους, δηλαδή και για τους εργαζόμενους που το εισόδημα τους έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, αλλά μόνο για τα αφεντικά. Εδώ να θυμίσουμε ότι όταν οι επιχειρήσεις είχαν μηδενικά ενοίκια κατά τη διάρκεια των lockdown οι εργαζόμενοι που ήταν σε αναστολή επιδοτούνταν σε ποσοστό 40%.
- Να μην επιστρέψουν τις επιδοτήσεις στο κράτος (επιστρεπτέες προκαταβολές). Ένας κλάδος που τα προηγούμενα χρόνια θησαύρισε ζητάει τώρα να συνεχίσει να λειτουργεί χωρίς να πληρώσει τίποτα αλλά και να επιδοτηθεί αδρά από πάνω… εδώ επίσης να σημειώσουμε ότι οι επιχειρήσεις της εστίασης και του τουρισμού έχουν στηριχθεί αδρά μέσα στην πανδημία και το κράτος τους ζητά να επιστρέψουν μόνο μέρος αυτών των επιδοτήσεων.
Αυτό που βγαίνει από όλα τα παραπάνω είναι ότι τα αφεντικά του κλάδου κοιτάνε την πάρτη τους και μόνο. Είναι αλήθεια ότι ο κλάδος της εστίασης και του τουρισμού έχει πληγεί βαθιά από την πανδημία αλλά τα αφεντικά του κλάδου κάθονται πάνω στα κέρδη τους από τα προηγούμενα χρόνια και ζητάνε τώρα και τα ρέστα με μόνο τους μέλημα αυτοί να συνεχίσουν να κερδίζουν συμπιέζοντας κυρίως το εργατικό κόστος.
Είναι εξοργιστικό μάλιστα ότι στα αιτήματα τους δε χώρεσε κανένα αίτημα που να αφορά την κοινωνία. Πουθενά δε θα δείτε να ζητάνε περισσότερα τεστ για τους εργαζόμενους, περισσότερους γιατρούς ή κλίνες ΜΕΘ όπως ζητάνε όλα σχεδόν τα εργατικά σωματεία στις κινητοποιήσεις τους. Όχι κύριοι, τα αφεντικά της εστίασης κοιτάνε τον εαυτό τους και δεν ενδιαφέρονται για την κοινωνία.
Λένε ακόμα ότι αν κλείσουν τα μαγαζιά τους θα έχουμε χιλιάδες ανέργους και προσπαθούν να εμφανιστούν ότι νοιάζονται για τους εργαζόμενους τους. Λένε ψέματα. Για να δούμε αρχικά πόσοι από αυτούς που κλείσανε τα μαγαζιά τους στις 16/11 θα πληρώσουν τα χαμένα μεροκάματα στους εργαζόμενους τους. Αν νοιάζονται για τους εργαζόμενους τους γιατί δεν εφαρμόζουν την κλαδική συλλογική σύμβαση στον επισιτισμό και με κόλπα και παραθυράκια το αποφεύγουν; Γιατί αφού ενδιαφέρονται έχουν κάνει κανόνα στον κλάδο την απλήρωτη, τη μαύρη και την υποδηλωμένη εργασία; Γιατί δεν έκλεισαν τα μαγαζιά τους τις μέρες που τα εργατικά σωματεία του κλάδου απεργούσαν και διεκδικούσαν;
Θα μπορούσα σαν εργαζόμενος στον κλάδο να γράψω ακόμα πολλά, αλλά η ουσία είναι μία: οι χιλιάδες εργαζόμενοι του κλάδου νιώσαμε και συνεχίζουμε να νιώθουμε στο πετσί μας τις επιπτώσεις της πανδημίας. Το μαρτυρούν οι αμέτρητοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες που εγκαταλείψανε τις κουζίνες, τις μπάρες και τις σάλες. Το μαρτυρούν οι μισθοί μας που συμπιέζονται όσο δεν πάει. Το μαρτυρούν τα άγχη μας και οι καθημερινές μας αγωνίες. Όσο όμως και να ισχύουν αυτά, η κινητοποίηση της 16ης Νοέμβρη δεν ήταν δική μας και οι συνθήκες για μας στον κλάδο δε αλλάζουν με κοινά αιτήματα με τα αφεντικά.
