Στις 27 Σεπτεμβρίου οι οικότροφοι φοιτητές των εστιών του ΕΜΠ στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου ήρθαν αντιμέτωποι με ένα σκηνικό που μάλλον δεν περίμεναν να βιώσουν στα φοιτητικά τους χρόνια. Πρόκειται για την περιβόητη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. με σκοπό (εκ πρώτης όψεως) την σύλληψη και εξάρθρωση συμμορίας διακινητών ναρκωτικών.
Επρόκειτο όπως αποδείχθηκε για μία άκρως επικίνδυνη για τους φοιτητές επιχείρηση καθώς έγινε στις 6 το πρωί χωρίς κανένα προληπτικό μέτρο ενώ όπως ήταν εύλογο να πιθανολογήσει κανείς (πόσο μάλλον η αστυνομία) έπεσαν πυροβολισμοί εντός της Πολυτεχνειούπολης κυριολεκτικά δίπλα σε χώρο όπου διαμένουν άτομα και διεξάγονται εξετάσεις χωρίς να έχει παρθεί κανένα μέτρο για την ασφάλειά τους.
Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, οικότροφοι φοιτητές καταγγέλλουν ότι οι αστυνομικοί της ΟΠΚΕ εισέβαλαν ουρλιάζοντας και σπάζοντας τις πόρτες στα δωμάτια τους, δένοντάς τους τα χέρια με δεματικό και κατάσχοντας τα κινητά τους για περισσότερο από μια ώρα. Πρόκειται φυσικά για κατάφωρη αυθαιρεσία και προσπάθεια τρομοκράτησης των φοιτητών οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν με την επιχείρηση.
Το σκηνικό που άφησε πίσω της η αστυνομική «επιχείρηση» ήταν εξοργιστικό με εκατοντάδες πόρτες σπασμένες και φοιτητές οι οποίοι δεν είχαν πού να μείνουν. Επιπλέον όσοι φοιτητές και φοιτήτριες αναγκάστηκαν να παραμείνουν έκαναν νυχτερινές σκοπιές προκειμένου να αποφύγουν τον κίνδυνο ενδεχόμενου πλιάτσικου στα άνευ πορτών δωμάτιά τους.
Για όλα αυτά τα Υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και Παιδείας δεν ζήτησαν ούτε μια τυπική συγνώμη ούτε έδωσαν κάποια εξήγηση. Και για ποιο λόγο άλλωστε αφού η συγκεκριμένη επιχείρηση αποτέλεσε έναν πολύ καλό μηχανισμό προπαγάνδας όπως ακριβώς ήταν σχεδιασμένο. Αν δεν είναι έτσι τότε γιατί η αστυνομία δεν παρενέβαινε εδώ και 3 χρόνια κατά τα οποία δια στόματος του Υπουργού κ. Θεοδωρικάκου γνώριζε ότι υπήρχαν κακοποιά στοιχεία που διέμεναν στις εστίες; Οι δικαιολογίες του Υπουργείου σχετικά με την καραντίνα μόνο γέλια μπορούν να προκαλέσουν. Γέλια σε όλους εκτός από όσους βίωναν τις σχεδόν καθημερινές απειλές εντός των εστιών από τις διάφορες συμμορίες και απέναντι στις καταγγελίες των οποίων δεν ίδρωνε το αυτί της αστυνομίας επί μήνες. Το πρόβλημα στις συγκεκριμένες εστίες στην πραγματικότητα δεν αφορά καν την τελευταία τριετία. Είναι ένα αρκετά παλιό πρόβλημα που καταγγελλόταν κάθε τόσο από φοιτητές και το οποίο γνώριζε ο κόσμος που μένει στην περιοχή.
Όταν φάνηκαν να ναυαγούν οι προσπάθειες της κυβέρνησης να τοποθετήσει την ΟΠΠΙ εντός των Πανεπιστημίων και όταν τα δακρυγόνα σε συναυλίες δεν έπεισαν τον κόσμο ότι η αστυνομία μπαίνει στα Πανεπιστήμια για να χτυπήσει την εγκληματικότητα, ω του θαύματος, η ΕΛ.ΑΣ. αποφάσισε να διεξάγει τη συγκεκριμένη επιχείρηση για να αποδείξει τι άραγε; Ότι χτυπάει τις πιάτσες ναρκωτικών την ώρα που δεν μπορεί (ή δε θέλει) να τις διώξει ούτε από το κατώφλι της όπως συμβαίνει στο Α.Τ. Ομόνοιας; Ότι πατάσσει το οργανωμένο έγκλημα την ώρα που αυτό δρα ανενόχλητο; Αρκεί μόνο να θυμηθούμε την υπόθεση Καραϊβάζ για την οποία δεν υπάρχει καμία απολύτως εξέλιξη. Όχι η αστυνομία ούτε με το ναρκεμπόριο τα βάζει ούτε με τη μαφία.
Η σύλληψη των εγκληματιών ήταν μόνο ο δευτερεύον στόχος της επιχείρησης. Ο πρωτεύων στόχος είναι η ενίσχυση και αναπαραγωγή της εικόνας των Πανεπιστημίων ως κέντρων «ανομίας». «Ανομίας» τόσο εκτεταμένης ώστε να χρειάζεται δήθεν την μόνιμη παρουσία της αστυνομίας για να παταχθεί.
