Ότι "έκτακτο μέτρο" εφάρμοσε η κυβέρνηση της ΝΔ τα τελευταία χρόνια για να αποφύγει, υποτίθεται, η ελληνική οικονομία την κρίση έχει αποτύχει.
Τέσσερα φορολογικά πακέτα μέσα σε μόλις 5 χρόνια, συνεχή άμεσα εισπρακτικά μέτρα, πάγωμα μισθών, αλλαγές στο ασφαλιστικό και την ίδια ώρα μπόνους 28 δις στις τράπεζες, συνεχείς χαριστικές διατάξεις στους εργοδότες ώστε να μην πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές που υποχρεούνται, μείωση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων, ιδιωτικοποιήσεις-δώρο σε επιχειρηματίες όπως ο Βγενόπουλος – όλα είχαν τα ίδια αποτελέσματα: αύξηση της φτώχειας για τους εργαζόμενους, αύξηση της ανεργίας, μείωση των μισθών και των συντάξεων, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Και την ίδια ώρα τεράστια κέρδη για τους εργοδότες.
Είναι ενδεικτικό ότι στη μέση της κρίσης και στο χειρότερο εξάμηνο της παγκόσμιας και της ελληνικής οικονομίας εδώ και δεκαετίες οι ελληνικές τράπεζες "κατάφεραν" να παρουσιάσουν καθαρά κέρδη μέσα στο 1ο 6μηνο του 2009 πάνω από 1,5 δις ευρώ!
Όλα αυτά τα μέτρα που υποτίθεται θα προστάτευαν την ελληνική οικονομία από τις επιπτώσεις της κρίσης έχουν φέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Το δημόσιο έλλειμμα έχει εκτροχιαστεί – όλες οι προβλέψεις είναι ότι θα ξεπεράσει το περυσινό 5% και δεν αποκλείεται να προσεγγίσει ακόμα και το 8%! Το δημόσιο χρέος ξεπερνά μετά από χρόνια το 100% και πλησιάζει το 106%. Η ανάπτυξη δεν αναμένεται να είναι πλέον μηδενική αλλά αρνητική και για το 2010.
Και όπως πάντα ο Καραμανλής και τα επιτελεία του βρίσκουν τη λύση σε νέα μέτρα λιτότητας. Αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνο τα γνωστά πακέτα (έμμεσοι φόροι, ξανά αυξήσεις σε ποτά – τσιγάρα, ξανά ασφαλιστικό, ξανά πρόσθετοι φόροι κλπ). Αυτό που σκεπτόντουσαν είναι θεραπείες-σοκ και λύσεις από αυτές που προτείνει το ΔΝΤ κατά καιρούς. Ενδεικτικά από αυτά που διέρρευσαν στον τύπο: μειώσεις μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, περικοπή του δώρου χριστουγέννων για δύο χρόνια, πάγωμα των αποδοχών που ξεπερνούν τα 1500 ευρώ?Και όλοι καταλαβαίνουν ότι αν αρχίσουν από οι μειώσεις από τους δημόσιους υπαλλήλους, θα περάσουν και στους ιδιωτικούς στη συνέχεια, δηλαδή σε όλους τους εργαζόμενους.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις χιλιάδες απολύσεις που εξαγγέλλονται και τη συνέχεια των ιδιωτικοποιήσεων όποιας δημόσιας επιχείρησης έχει απομείνει, γίνεται σαφές ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να σταματήσει τις επιθέσεις της.
Έλλειμμα συνδικαλιστικής και πολιτικής ηγεσίας
Όσο αδύναμη όμως ήταν η κυβέρνηση, τα χάλια της αντιπολίτευσης και της ηγεσίας των συνδικάτων της επέτρεψαν να διατηρείται στην εξουσία για 5.5 χρόνια και να περνάει την πολιτική της.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ όσο πλησιάζει η ώρα των εκλογών και της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών τόσο πιο ξεδιάντροπα αποκαλύπτει ότι το κυβερνητικό της πρόγραμμα ελάχιστες διαφορές έχει από αυτό της ΝΔ. Αυτό άλλωστε επισημαίνουν και οι πολιτικοί και οι παράγοντες της αγοράς που προτείνουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Από την άλλη οι ηγεσίες των συνδικάτων (ΓΣΕΕ κτλ), έχουν χάσει εντελώς την αξιοπιστία τους λόγω των διαρκών συμβιβασμών τους όλο το προηγούμενο διάστημα. Ακόμα και τώρα κάθε σκέψη για γενική απεργία είναι λογικό να αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό από τους εργαζόμενους οι οποίοι δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη σε ηγεσίες σαν και αυτή του Παναγόπουλου. Γιατί η ΓΣΕΕ δεν έκανε τίποτα όλο το προηγούμενο διάστημα για να αντιμετωπίσει τα μέτρα της κυβέρνησης παρά μόνο απεργίες απροετοίμαστες, χωρίς σχέδιο και στόχο που μοιάζαν πιο πολύ με τουφεκιά στον αέρα παρά με οργανωμένη μάχη. Και αν η ΓΣΕΕ που ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ, δεν έκανε τίποτα σοβαρό απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν έχει καμιά διάθεση ουσιαστικής αντιπαράθεσης απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Τέλος τα κόμματα της αριστεράς παρουσιάζονται εξαιρετικά αδύναμα και ανήμπορα να βοηθήσουν τους εργαζόμενους. Όχι μόνο το ΚΚΕ, που για άλλη μια φορά διαλέγει το δρόμο της σταλινικής καθαρότητας αλλά και της διάσπασης του εργατικού κινήματος, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΎΡΙΖΑ που μέχρι πριν λίγο καιρό φαινόταν να αποτελεί τη βασική ελπίδα των εργαζομένων και της νεολαίας για να βάλει φρένο στα σχέδια της αστικής τάξης, τώρα είναι σε παρατεταμένη κρίση.
Παρόλα αυτά οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν έχουμε άλλη επιλογή από τον αγώνα ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές τόσο της σημερινής όσο και μιας αυριανής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Με την πάλη για να περάσουν τα πρωτοβάθμια σωματεία και σύλλογοι οι στα χέρια ανιδιοτελών, μαχητικών αγωνιστών που θα εκπροσωπούν τη βάση και όχι το στόχο της βουλευτικής ή υπουργικής καριέρας. Με αγώνες από τα κάτω. Τέτοια παραδείγματα πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια – δείχνοντας πως η επίμονη και υπομονετική πάλη ενάντια στις γραφειοκρατίες τελικά ανταμείβεται. Και τελικά με την ενότητα και την ανασύνταξη της ριζοσπαστικής αριστεράς, που πρέπει να δικαιολογήσει τον τίτλο της βάζοντας στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος σκηνικού και το άνοιγμα του δρόμου για την εξουσία των εργαζομένων και το σοσιαλισμό.
