Στις 20 Οκτωβρίου έληξε η προθεσμία για την ενσωμάτωση της οδηγίας της ΕΕ, 36/05 για την ισοίμηση των πτυχίων των ΚΕΣ με αυτά των Δημοσίων Πανεπιστημίων, στο εθνικό δίκαιο. Όμως, ακόμα η κυβέρνηση δεν έχει προβεί σε κάποια συγκεκριμένη κίνηση, μη θέλοντας να δημιουργήσει τριγμούς στο πάντα επικίνδυνο γι’ αυτήν μέτωπο της Παιδείας.
Μέχρι στιγμής υπάρχει η έντονη θέλησή της να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση αλλά και οι διαβεβαιώσεις της ότι θα υπάρχουν έλεγχοι στο ποια ΚΕΣ θα αναγνωριστούν κλπ και ότι θα υπάρχουν κάποιες προδιαγραφές γι’ αυτό.
Την ίδια άποψη εξέφρασαν και οι Πρυτάνεις στην τελευταία Σύνοδό τους. Η ίδια η οδηγία θέτει τρία κριτήρια: τα εγχώρια ΚΕΣ να είναι πιστοποιημένα από τα ευρωπαϊκά αντίστοιχά τους και να παρέχουν ίδια πτυχία με αυτά. Η κυβέρνηση δεν μας έχει πει, βέβαια, ποιος θα κάνει αυτούς τους ελέγχους. Και το βασικό; Με τι κριτήρια.
Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι μια «ανεξάρτητη» αρχή θα μπορούσε να διενεργεί αυτούς τους ελέγχους. Οι αρχές, όμως, αυτές που ήδη υπάρχουν δεν είναι ούτε ανεξάρτητες ούτε ελέγχουν. Δεν είναι ανεξάρτητες γιατί οι διοικήσεις τους διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση και γι’ αυτό δεν πρόκειται να παίρνουν αποφάσεις που αντιτίθενται στις κεντρικές της πολιτικές. Και γι’ αυτό το λόγο δεν ελέγχουν ουσιαστικά, όπως είδαμε πρόσφατα με το σκάνδαλο των ομολόγων.
Πέρα από αυτό, μια τέτοια προσέγγιση δεν αγγίζει τη ρίζα του ζητήματος. Όποιος και να κάνει τους ελέγχους θα τους κάνει έχοντας ως βάση τους νόμους της αγοράς και του κέρδους. Αυτά είναι τα δικά τους κριτήρια. Είσαι αποδοτικός; Άρα είσαι καλός.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι έλεγχοι. Το πρόβλημα είναι η ίδια η αναγνώριση. Δεν έχει σημασία αν αναγνωριστούν 5 ή 10 ΚΕΣ. Κι αυτό γιατί η επαγγελματική αναγνώριση των πτυχίων των ΚΕΣ αποτελεί στην ουσία αναθεώρηση του άρθρου 16, αφού λογαριάζει αυτά τα κολέγια ως ίσα με τα Δημόσια Πανεπιστήμια!
Την αναθεώρηση όμως τη σταμάτησε το φοιτητικό κίνημα και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να αμφισβητήσει αυτή τη νίκη. Η οδηγία αυτή εντάσσεται στο γενικότερο εκπαιδευτικό πλαίσιο πανευρωπαϊκά, που καθορίζεται από τη διαδικασία της Μπολόνια. Αυτό προβλέπει τη μείωση των χρόνων των προπτυχιακών σπουδών (από 5 ή 4 σε 3 ή 2) και την αφαίρεση επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων από αυτές, που σημαίνει από τη μια λιγότερες γνώσεις και εργασιακές δυνατότητες και από την άλλη προϋποθέσεις χειρότερων (μισθολογικά) εργασιακών σχέσεων.
Σ’ αυτή τη μάχη οι εχθροί μας σίγουρα δεν είναι όσοι φοιτούν στα ΚΕΣ. Γι’ αυτούς θα μπορούσαν να ισχύσουν μεταβατικές διατάξεις και να μπορέσουν να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο της αρεσκείας τους, στα πλαίσια μιας ελεύθερης πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Πρέπει μαζί με αυτούς να παλέψουμε ενάντια σε μια πολιτική που μας διαχωρίζει και μας διαιρεί σε πτυχιούχους Α, Β και Γ κατηγορίας. Μαζί με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, να παλέψουμε για την κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής παιδείας, το κλείσιμο όλων των ΚΕΣ, κολλεγίων, κλπ, την καθιέρωση δημόσιας μεταλυκειακής επαγγελματικής εκπαίδευσης, και την ελεύθερη πρόσβαση σε μια αναβαθμισμένη, δημόσια, ενιαία και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση.
Πάρης Μακρίδης,
Φ.Π., Α.Π.Θ.
____________
