Σε αιματηρές συγκρούσεις μετατράπηκαν οι δεκάδες πορείες διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκαν από τους Μουσουλμάνους στον αραβικό κόσμο, με αφορμή μια σειρά σκίτσων που δημοσιεύτηκαν στον αστικό τύπο της Δανίας και σατίριζαν τον Μωάμεθ. Η οργή για την προσβολή της μουσουλμανικής θρησκείας ήταν αυτή που οδήγησε χιλιάδες Μουσουλμάνους, εργαζόμενους, φοιτητές και μαθητές, να βγουν εξαγριωμένοι στους δρόμους, στρέφοντας συχνά το μίσος προς τις ΗΠΑ και προκαλώντας ζημιές στις αμερικάνικες πρεσβείες.
Η «ανωτερότητα» του Χριστιανισμού
Από την πρώτη στιγμή τα ΜΜΕ της Δύσης, έσπευσαν να τονίσουν πόσο φανατισμένοι είναι οι ισλαμιστές, πόσο βάναυση και καταπιεστική είναι η θρησκεία τους και πόσο «πολιτισμικά ανώτερος» είναι ο Χριστιανισμός. Βέβαια, το καθεστώς που θέλουν να επιβάλουν οι φανατικοί ισλαμιστές είναι πράγματι αναχρονιστικό και καταπιεστικό (ειδικά σε ότι αφορά τους εργαζόμενους και τις γυναίκες), την ίδια στιγμή όμως δε θα πρέπει να ξεχνάμε το «παρελθόν» του Χριστιανισμού.
Η πολύ στενή σχέση εκκλησίας και δικτατορικών καθεστώτων (ειδικά στην Ευρώπη), τα εκατομμύρια ανθρώπων που έχουν σκοτωθεί σε πολέμους για τα διαφορετικά χριστιανικά δόγματα, η Ιερά Εξέταση, καθώς και η σφαγή των ιθαγενών της Αμερικής, είναι μερικά μόνο από τα ιστορικά παραδείγματα που μαρτυρούν την «ανωτερότητα» του Χριστιανισμού. Την ίδια στιγμή, άλλες θρησκείες, όπως η Εβραϊκή, έχουν παίξει παρόμοιο ρόλο στην ιστορία. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Εβραίοι θρησκευτικοί ηγέτες αιτιολογούν την εκδίωξη των Παλαιστινίων από την ίδια τους την πατρίδα με τη δικαιολογία ότι η γη αυτή έχει δοθεί από το θεό προς στους Εβραίους!
Οι φανατικοί μουλάδες
Βέβαια, οι φανατικοί μουλάδες εκμεταλλεύτηκαν, για άλλη μια φορά, την περίσταση για να οξύνουν τη διχόνοια μεταξύ Μουσουλμάνων και μη Μουσουλμάνων σε μια σειρά από χώρες. Στη Βρετανία, π.χ., το ακραίο σύνθημα «θάνατος στους μη Μουσουλμάνους» που υιοθετήθηκε σε μια μικρή διαδήλωση στις αρχές του Φλεβάρη, μεγαλώνει τις φυλετικές και θρησκευτικές συγκρούσεις, και το κυριότερο δίνει πολύ ισχυρά επιχειρήματα στην κυβέρνηση για την εφαρμογή νέων αυταρχικών κατασταλτικών νόμων.
Από την άλλη, τα περισσότερα ισλαμικά κράτη στα οποία πραγματοποιήθηκαν πορείες διαμαρτυρίας, τελούν υπό αυστηρά δικτατορικά καθεστώτα, γνωστά για τη μεγάλη καταπίεση που ασκούν στους πληθυσμούς τους. Ταυτόχρονα, ο αραβικός κόσμος δέχεται αυτή τη στιγμή πολυμέτωπες επιθέσεις από τη Δύση (κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν, εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Δυτική Όχθη, κλπ).
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι πιο εύκολα για τους Μουσουλμάνους της Δύσης. Στη Δανία, όπου πρωτοδημοσιεύτηκαν τα σκίτσα σε μια δεξιά εφημερίδα, οι μετανάστες της χώρας, μεταξύ αυτών και οι Μουσουλμάνοι, δέχονται μια μεγάλη επίθεση τα τελευταία χρόνια, με το νόμο που πέρασε το 2001 η κυβέρνηση του Rasmussen, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ακροδεξιό κόμμα της χώρας. Σύμφωνα με αυτόν, απαγορεύεται οι μετανάστες να παντρεύονται κάτω των 24 χρονών, καθώς και η είσοδος των συζύγων τους στη χώρα, αν αυτοί δεν είναι πολίτες της ΕΕ. Επιπλέον, η επίθεση κατά των Μουσουλμάνων έχει ενταθεί σε χώρες όπως η Αγγλία και οι ΗΠΑ, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να έχει προκληθεί μια συσσωρευμένη οργή στους πληθυσμούς αυτούς και κάποιες από τις πορείες που πραγματοποιήθηκαν να υιοθετήσουν και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα.
Κι η Αριστερά;
Η στάση της αριστεράς σε τέτοιου είδους ζητήματα, είναι οπωσδήποτε ζωτικής σημασίας. Η πίστη είναι σίγουρα ένα προσωπικό ζήτημα. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει σε όποιον θεό θέλει ή και να μην πιστεύει σε καμία απολύτως θρησκεία. Ακόμη, θρησκευόμενοι και μη θρησκευόμενοι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους και να ασκούν κριτική.
Την ίδια στιγμή, σαν μαρξιστές, αντιτασσόμαστε σε κάθε είδους ρατσιστική προπαγάνδα που στηρίζεται στη φυλή, τη θρησκεία ή το φύλο, και που έχει ως στόχο τη δημιουργία διχόνοιας στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος και τον αποπροσανατολισμό του για το ποιος είναι ο πραγματικός του εχθρός.
Τέλος, αυτά τα πρόσφατα γεγονότα, μαρτυρούν για άλλη μια φορά την ανάγκη δημιουργίας μιας νέας πραγματικά διεθνιστικής αριστεράς στον αραβικό κόσμο, που θα ενώνει τους εργαζόμενους και τη νεολαία, θρησκευόμενους και μη, στη βάση του κοινού τους αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και ενάντια στην καταστολή, την καταπίεση και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που πρεσβεύουν όχι μόνο η δύση αλλά σε τελική ανάλυση και οι φανατικοί ισλαμιστές.
Μαρία Καπαράκη
____________
