Του Νίκου Κανελλή
Τα ΙΔΒΕ αποτελούν μια συνέχεια των αλήστου μνήμης Προγραμμάτων Σπουδών Επιλογής (Π.Σ.Ε.) που είχε επιχειρήσει να θεσπίσει ο Αρσένης το 1997. Αυτά τα προγράμματα κατέρρευσαν κάτω από το βάρος των αντιδράσεων των φοιτητών και μεγάλης μερίδας των πανεπιστημιακών.
Χωρίς κατάταξη σε εκπαιδευτική βαθμίδα, με δίδακτρα, με αδιευκρίνιστο πτυχίο και εργασιακά δικαιώματα, με αξιοποίηση της ήδη βεβαρημένης και λειψής υποδομής των ΑΕΙ, τα ΙΔΒΕ ουσιαστικά μπορούν να ζήσουν μόνο με την "ελεημοσύνη" των εταιρειών.
Κατ` αρχήν απέναντι στα ΙΔΒΕ το φοιτητικό κίνημα πρέπει να διεκδικεί ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, χωρίς κατακερματισμούς του επιστημονικού αντικειμένου, ώστε να εξασφαλίζονται τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων και να μην έχουν ανάγκη από συνεχείς επανακαταρτίσεις.
Βέβαια εύκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι τα ΙΔΒΕ ή κάτι παρόμοιο είναι αναγκαίο να υπάρχουν για να εκπαιδεύονται οι εργαζόμενοι πάνω στην εξέλιξη της επιστήμης. Η απάντηση σ` αυτό είναι ότι τα ίδια τα πανεπιστήμια, με αύξηση των κρατικών δαπανών και βελτίωση των υποδομών, πρέπει να διεξάγουν δημόσια και δωρεάν επιμορφωτικά σεμινάρια για τους πτυχιούχους οι οποίοι όσο θα συμμετέχουν σ` αυτά προφανώς θα συνεχίζουν να πληρώνονται από τους εργοδότες τους και θα διατηρούν όλα τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα.
Επιπλέον, είναι αναγκαίο ενάντια στις προθέσεις του υπουργείου το φοιτητικό κίνημα από κοινού με τα συνδικάτα να διεκδικήσει μέτρα ενάντια στην ανεργία και σταθερή δουλειά για όλους ώστε να μην έχει ανάγκη ο κάθε φοιτητής συνεχώς από τα κάθε είδους ΙΔΒΕ, ΚΕΚ και ΙΕΚ για να μαζεύει διδακτικές μονάδες (τα γνωστά credits της διαδικασίας της Μπολόνια) ώστε να βρει δουλειά μέσα στην λογική του "ο καλύτερος κερδίζει" που επικρατεί στην ελεύθερη αγορά.
Τέλος το φοιτητικό κίνημα απέναντι στην διάθεση της κυβέρνησης να προωθήσει τον ατομικό φάκελο προσόντων και την εξατομίκευση των πτυχιούχων, πρέπει να επαναφέρει στο προσκήνιο τις συλλογικές διεκδικήσεις και την συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων του κάθε κλάδου.
