Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία και κυρίως την τελευταία χρονιά οι κυβερνήσεις, με την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ, καλλιεργούν την ιδέα του τεράστιου αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Ειδικά την τελευταία χρονιά η υπαγωγή στο μνημόνιο, οι επιθέσεις σε μισθούς και συντάξεις, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις βασίστηκαν εν πολλοίς στο μύθο του «κράτους – μαμούθ», των παρασιτικών δημόσιων υπαλλήλων κτλ.
Με άλλα λόγια πριν την επίθεση στο δημόσιο και τους εργαζομένους του προηγήθηκε μια πολύ καλά ενορχηστρωμένη συκοφαντία. Ας δούμε όμως την πραγματικότητα.
Μύθος 1ος: πόσοι είναι;
«Δημόσιο –τέρας», «κράτος – μαμούθ», «πάνω από 1 εκατομμύριο οι δημόσιοι υπάλληλοι ». Έτσι περιγράφουν κυβέρνηση και ΜΜΕ τον όγκο των δημοσίων υπαλλήλων. Η αλήθεια όμως τους διαψεύδει.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων που παρουσιάστηκαν από τους υπουργούς Εσωτερικών και Οικονομικών στις 30/7/2010 όλοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι 768.009.
Από αυτούς μάλιστα μόνο οι 461.000 αποτελούν τους κατεξοχήν δημόσιους υπαλλήλους αφού οι υπόλοιποι είναι στρατιωτικοί, μέλη των σωμάτων ασφαλείας και αιρετοί (βουλευτές, δημοτικοί σύμβουλοι κτλ). Με λίγα λόγια αυτοί που αποτελούν το «κράτος – μαμούθ» μαζί με τους 100.000 απογραφέντες συμβασιούχους του δημοσίου (πλήρους ή μερικής απασχόλησης, ωρομίσθιοι, συμβάσεις έργου κτλ) είναι μόλις το 16% του συνόλου των εργαζομένων της χώρας (4.582.500 σύμφωνα με τη βάση δεδομένων του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας).
Από την άλλη οι κατήγοροι του δημοσίου υποστηρίζουν ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι ακόμα μεγαλύτερος από αυτόν της απογραφής, αφού ακόμα δεν έχουν καταμετρηθεί οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ. Η απάντηση είναι απλή: οι μισθοί των εργαζομένων αυτών δεν βαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό από τη μια και από την άλλη οι ΔΕΚΟ εδώ και καιρό είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί και το κράτος δεν παίζει ρόλο στη διοίκηση τους είτε λειτουργούν με εντελώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Μύθος 2ος: έχουμε το μεγαλύτερο δημόσιο στην Ευρώπη;
Με βάση λοιπόν τα στοιχεία της ίδιας της κυβερνητικής απογραφής ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι κοντά στον ΜΟ της Ευρώπης των 17 (περίπου 16% του συνόλου των εργαζομένων – στοιχεία eurostat). Αντίθετα ο αριθμός αυτός για άλλες χώρες της ΕΕ είναι κατά πολύ μεγαλύτερος. Στη Γαλλία πχ ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο είναι 26% του εργατικού δυναμικού ενώ στις σκανδιναβικές χώρες, τις οποίες παρουσιάζει συχνά ως παράδειγμα ο πρωθυπουργός είναι ακόμα μεγαλύτερος (Φινλανδία: 26,9%, Δανία: 29,4%, Σουηδία: 33,8% – στοιχεία Διεθνούς Γραφείου Εργασίας).
Μύθος 3ος: πόσο κοστίζουν;
Εντάξει θα πούνε πολλοί μπορεί να μην είναι τελικά τόσοι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά παίρνουν πολλά. Και εδώ τα επίσημα στοιχεία τους διαψεύδουν. Σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2009 (πριν δηλ. τις περικοπές του μνημονίου) το ποσό που καταλαμβάνουν οι μισθοί και οι συντάξεις είναι μόλις το 9,3% του ΑΕΠ της χώρας. Αυτό το ποσοστό μάλιστα παρέμενε στάσιμο για μία δεκαετία (από το 2000). Την ίδια στιγμή ο αντίστοιχος μέσος όρος της ΕΕ των 15 το 2000 ήταν 10% του ΑΕΠ.
Σύμφωνα με την «Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» η δαπάνη μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα είναι μικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ, από τη δαπάνη μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων στη Δανία που είναι 16,9%, τη Γαλλία που είναι 12,8%, τη Φινλανδία που είναι 13%, τη Σουηδία που είναι 15,1%. Ακόμα θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το 80% των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας έχει καθαρές μηνιαίες αποδοχές που κυμαίνονται από 850 έως 1.500 ευρώ. Και μάλιστα από αυτούς το 50% είναι κάτοχοι πτυχίου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ή ανώτερου τίτλου σπουδών.
Τέλος. σύμφωνα πάλι με τον προϋπολογισμό του 2009 (σημ. στα στοιχεία αυτής της χρονιάς στηρίχθηκαν οι επιταγές του μνημονίου) οι μισθοί και οι συντάξεις του κράτους ήταν 25,5 δις ευρώ – με τις περικοπές του 2010 έπεσαν στα 19 δις – ενώ τα χρήματα που δαπανήθηκαν στην αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων του χρέους ήταν 41,4 δις. Οι αριθμοί είναι και εδώ αμείλικτοι: η μερίδα του λέοντος του κρατικού προϋπολογισμού δεν πάει για την πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων αλλά των τραπεζιτών.
Είναι λοιπόν εμφανές ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι η ρίζα των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να γίνει πράξη το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με την αποδοχή της κοινής γνώμης.
