Σχόλιο του «Ξ»
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης, δήλωσε ανοιχτά σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή στις 22/9 (παρακολουθήστε τις δηλώσεις του εδώ) πως σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές σκοπεύει να αποσύρει τα χρήματα του από την τράπεζα και να τα βγάλει στο εξωτερικό.
Οι δηλώσεις του Αδ. Γεωργιάδη ήρθαν 6 μέρες αφότου ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με το ρεπορτάζ πολλών εφημερίδων (δείτε ενδεικτικά εδώ) μιλώντας στο καφενείο της Βουλής σε βουλευτές της ΝΔ δήλωσε πως:
«αν του δοθεί ποτέ η ευκαιρία (σ.σ. του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει) που δεν θα του δοθεί, δεν θα μείνει στις τράπεζες ούτε ένα ευρώ».
Mας είπαν κάτι νέο;
Όχι είναι η απάντηση. Αυτές οι δηλώσεις δεν σηματοδοτούν κάτι πραγματικά καινούργιο. Ούτε είναι, όπως θέλουν ορισμένοι δημοσιογράφοι προσκείμενοι στην αξιωματική αντιπολίτευση, απλές «δηλώσεις απελπισίας μπροστά στην επερχόμενη ήττα».
Στην πραγματικότητα το μεγάλο κεφάλαιο είναι δεδομένο ότι θα αντιμετωπίσει με επιθετικότητα μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ιδιαίτερα αν αυτή φανεί αποφασισμένη να επαναφέρει, έστω και μερικώς, τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα που έχασαν σωρηδόν οι εργαζόμενοι τα τελευταία 5 χρόνια.
Αυτό είναι κάτι στο οποίο, σαν «Ξ», έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές.
Οι καλές προθέσεις και οι «κακοί» εργαζόμενοι
Αυτό είναι κάτι ανεξάρτητο από τις «καλές προθέσεις» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς το μεγάλο κεφάλαιο, από την «προσέγγιση» που βλέπουμε όλο το τελευταίο διάστημα με βιομήχανους, εφοπλιστές, καλόγερους του Άγιου Όρους, τον… Πάπα κοκ!
Το κεφάλαιο δεν φοβάται τις προθέσεις του Α. Τσίπρα, φοβάται το τι θα σημαίνει για την κοινωνία η εκλογή μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάται ότι αυτή η πολιτική ανατροπή θα δημιουργήσει συνθήκες μαζικών διεκδικητικών κινημάτων από τα κάτω, που θα επιχειρούν να πάρουν πίσω αυτά που χάσανε τα τελευταία χρόνια.
Φοβούνται ότι αυτά τα κινήματα μπορούν να σπρώξουν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο αριστερά σε σχέση με αυτά που σχεδιάζει ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, ο Μηλιός και ο Τσίπρας.
Απέναντι σ’ αυτή την προοπτική, το κεφάλαιο έχει μόνο ένα τρόπο να αντιδράσει: με επενδυτική αποχή και με φυγή κεφαλαίων από την χώρα (όσων έχουν απομείνει).
Είπαν δηλαδή… (για μια μοναδική φορά) την αλήθεια!
Με αυτή λοιπόν την τοποθέτησή τους οι Άδωνις και Σαμαράς δεν είπαν τίποτα καινούργιο, απλά επιβεβαίωσαν αυτό που η Αριστερά θα όφειλε να ξέρει από πριν! Ότι δηλαδή το κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο, θα σαμποτάρει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Και μόνο όταν πειστεί ότι η κυβέρνηση αυτή υπακούει στις επιταγές τους, γίνει «καλή» με το κεφάλαιο και βάλει τους εργαζόμενους «στη θέση τους», μόνο τότε θα αρχίσει να συζητά ξανά το ενδεχόμενο να σταματήσει το σαμποτάζ.
Οι δηλώσεις Γεωργιάδη και Σαμαρά δεν είναι λοιπόν απλά «κούφια λόγια», εκφράζουν μια πραγματικότητα. Και, βέβαια, την ίδια στιγμή, αποσκοπούν στο να «συσπειρώσουν» το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που διαθέτει ακόμη ορισμένες οικονομίες και φοβάται μην τις χάσει…
Οι… «πατριώτες» και η δημοκρατία τους
Αξίζει όμως να σταθούμε κάπως περισσότερο στις δηλώσεις του Γεωργιάδη γνωστού και δηλωμένου «υπερπατριώτη».
Γιατί αν όχι τίποτε άλλο δείχνουν πόσο κίβδηλος είναι ο υποτιθέμενος «πατριωτισμός» των αστών, ο οποίος αυτόματα μετατρέπεται σε «όπου γη και πατρίς» όταν πρόκειται για τα χρήματα τους. Δείχνει ακόμα και το πόσο πολύ σέβονται την δημοκρατία (καλά, αυτό κι αν είναι για γέλια…) στο όνομα της οποίας ορκίζονται.
Αυτοί οι ίδιοι, αδίστακτοι υποκριτές, στο όνομα του «πατριωτισμού» (και… της δημοκρατίας) δεν διστάζουν να απαιτούν θυσίες μέχρι εξοντώσεως από τους εργαζόμενους! Η υπεράσπιση των «εθνικών συμφερόντων» και της «πατρίδας» έχει για το κεφάλαιο, πάντα, ένα και μοναδικό νόημα: τα κέρδη του! Και λειτουργεί σαν το ισχυρότερο «όπιο» για να καθηλώνει τις λαϊκές μάζες στο όνομα των κοινών συμφερόντων του… «έθνους».
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «το ‘πιασε»;
Το πιο ουσιαστικό ζήτημα σε τελική ανάλυση όμως είναι το κατά πόσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει πραγματικά συνειδητοποιήσει μέχρι που είναι διαθετειμένοι να φτάσουν το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι. Κατά πόσο δηλαδή έχει κατανοήσει πως τα όποια σχέδια της για την οικονομία και γενικότερα για την διακυβέρνηση της χώρας δεν πρόκειται να υλοποιηθούν σε ένα περιβάλλον σταθερότητας και σεβασμού της θέλησης της πλειοψηφία του λαού, αλλά σε ένα περιβάλλον που θα θυμίζει «πόλεμο». Κατά πόσο προετοιμάζεται για την αναπόφευκτη σύγκρουση με το κεφάλαιο προκειμένου να μπορέσει να εφαρμόσει –έστω και μερικώς– τα όσα η ίδια έχει εξαγγείλει. Δυστυχώς η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι αρνητική.
Η μάχη θα δοθεί τελικά μέσα στην ίδια την κοινωνία και μέσα στην αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία θα θυμίζει περισσότερο καρυδότσουφλο στα κύματα, παρά τον σταθερό τιμονιέρη που θα ήθελε να είναι.
Με όλα αυτά, η πραγματικότητα είναι πως τους πιο μεγάλους αγώνες δεν τους έχουμε δει ακόμα!
