Προκήρυξη του Ξεκινήματος μπροστά στο απεργιακό κύμα της ερχόμενης βδομάδας
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Τρόικα και κυβέρνηση έχοντας ρίξει την ελληνική οικονομία και κοινωνία στα τάρταρα, έρχονται να μας «σώσουν» με ένα νέο πακέτο μαζικών ανθροπωθυσιών.
Το τρίτο Μνημόνιο είναι ένα τρίτο σφαγείο! Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να εκραγεί και η κυβέρνηση ένα ετοιμόρροπο συνοθύλευμα εγκληματιών.
Πόλεμος!
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους για τον εξοντωτικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον μας.
- Επίσημη ανεργία, 23,6% (η πραγματική βέβαια πάνω από 30%)!
- Ανεργία των νέων 55% (επίσημα)!
- 68% ζουν σήμερα κάτω από τα όρια της φτώχειας σύμφωνα με την ίδια την στατιστική υπηρεσία της ΕΕ (Eurostat, Ιούλης 2012)!
- 22% πτώση του ΑΕΠ της χώρας!
- Το χρέος υπολογίζεται να φτάσει το 179% του ΑΕΠ το 2013, με βάση τον προϋπολογισμό που καταρτίζει η κυβέρνηση μαζί με τους «εταίρους» της στην Τρόικα. Θυμίζουμε ξανά ότι το 2008 το χρέος ήταν στο 109% του ΑΕΠ (εφημ. Ημερησία, 2.10.2012).
Πρέπει να πέσουν – με απεργίες και καταλήψεις!
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει και οι Τροϊκανοί να μην ξαναπατήσουν πόδι στη χώρα!
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ένα τρόπο: με μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις και με μαζικές καταλήψεις, παντού! Στην πράξη, αυτό σημαίνει γενική απεργία διαρκείας, και καταλήψεις διαρκείας απ’ άκρη σ’ άκρη, σ’ όλη τη χώρα!
Το ζήτημα αυτό, με τη μορφή των επαναλαμβανόμενων 24ωρων η 48ωρων απεργιών έχει ήδη τεθεί και συζητιέται σε μια σειρά χώρους και συνδικάτα. Τέτοια παραδείγματα είναι το σωματείο των εργαζομένων στη ΔΕΗ (ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία (ΟΕΝΓΕ) οι εργαζόμενοι στους Δήμους (ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΠΟΠ-ΟΤΑ) οι εργαζόμενοι στο υπουργείο Πολιτισμού (Στερεάς Ελλάδας και των Νησιών) οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες σταθερής τροχιάς στην Αθήνα (Ηλεκτρικός, Μετρό, Τραμ) κοκ.
Να ξεπεραστεί το εμπόδιο των ηγεσιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ
Κάτω απ’ αυτή την πίεση η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ έχουν προχωρήσει στην προκήρυξη νέας 48ωρης απεργίας για την ερχόμενη Τρίτη και Τετάρτη, ενώ συζητούν την κήρυξη μιας ακόμα 24ωρης για τις 14 του μηνός, μαζί με τους Πορτογάλους και Ισπανούς εργαζόμενους, στα πλαίσια μιας «μέρας δράσης» που καλούν τα ευρωπαϊκά συνδικάτα.
Όσο κι αν αυτές οι απεργιακές κινητοποιήσεις είναι σημαντικές, πρέπει βέβαια να τονίσουμε πως δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετές. Δεν φτάνουν για να αναχαιτίσουν την επίθεση, για να ανατρέψουν τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Αυτές οι πολιτικές μπορούν να ανατραπούν μόνο μέσα από ένα γενικευμένο απεργιακό κίνημα διαρκείας. Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ όμως δεν είναι διατεθειμένες να πάρουν την πρωτοβουλία για κάτι τέτοιο.
Η πρωτοβουλία επομένως πρέπει να παρθεί από ένα αριθμό Ομοσπονδιών οι οποίες μέσα από τις δράσεις τους θα σύρουν και το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα σε αυτή την κατεύθυνση. Αν 3 ή 4 ομοσπονδίες σημαντικών κλάδων πάρουν μια τέτοια πρωτοβουλία, με τόλμη και αποφασιστικότητα, στις υπάρχουσες συνθήκες αυτό είναι αρκετό για να ξεσηκώσει όλη την κοινωνία σε ένα τεράστιο απεργιακό κύμα.
Αυτό είναι το καθήκον που πέφτει στους ώμους των πιο μαχητικών Ομοσπονδιών αυτή τη στιγμή. Αν το τολμήσουν, να συντονιστούν δηλαδή στην προοπτική μαχητικών και κλιμακούμενων απεργιακών κινητοποιήσεων, καλώντας παράλληλα κάθε χώρο και κλάδο που θέλει να αγωνιστεί να συμμετέχει, τότε αυτό θα απλωθεί σαν φωτιά σε όλη τη χώρα.
Μαζί με Ισπανούς, Πορτογάλους κι άλλους εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη
Οι συνθήκες δίνουν όμως ένα ακόμη δίδαγμα. Ότι η ενότητα και ο συντονισμός των αγώνων ανάμεσα στους εργαζόμενους της Ευρώπης και ειδικά τις χώρες του Νότου, είναι κάτι εντελώς ρεαλιστικό!
Αυτή τη στιγμή ολόκληρος σχεδόν ο Νότος είναι στο πόδι! Με πρωτοφανείς, ιστορικές σε διαστάσεις κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι οι άνεργοι και οι νέοι στην Ισπανία και την Πορτογαλία, συγκρούονται σκληρά με τις δυνάμεις καταστολής, έχοντας να αντιμετωπίσουν μέχρι και πλαστικές σφαίρες. Στις υπόλοιπες χώρες, παρότι το κίνημα είναι πιο πίσω, κάτω από το έδαφος επικρατεί αναβρασμός. Αυτό δεν αφορά μόνο τη (μεγάλη) Ιταλία και τη (μικρή) Κύπρο, αλλά ακόμα και χώρες του Βορρά όπως είναι η Ιρλανδία και η Βρετανία.
Κάτω από την πίεση των εργαζομένων απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη τα ευρωπαϊκά συνδικάτα αποφάσισαν μια κοινή μέρα δράσης, για τις 14 του μηνός. Στα πλαίσια αυτά τα συνδικάτα στην Ισπανία και Πορτογαλία αποφάσισαν κοινή 24ωρη απεργία. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η ελληνική ΓΣΕΕ παρότι δεν υπάρχει ακόμα τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο επίσημη απόφαση!
Η απόφαση για την πρώτη 24ωρη γενική απεργία των τριών αυτών χωρών του Νότου, αποτελεί μία καμπή! Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο! Η απόφαση αυτή δεν σημαίνει πως οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών συνδικάτων άλλαξαν ρόλο ή χαρακτήρα. Συνεχίζουν να καλούν κινητοποιήσεις μόνο όταν η πίεση που τους ασκείται από τους εργαζόμενους είναι αφόρητη και ακόμα και τότε οι κινητοποιήσεις που καλούν είναι πίσω από αυτές που απαιτούν οι συνθήκες…
Ωστόσο οι εργαζόμενοι πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία της 14ης Νοέμβρη να παραλύσουμε τον ευρωπαϊκό νότο και να αντιτάξουμε στη συντεταγμένη επίθεση των κυβερνήσεων, των τροϊκανών και των τραπεζιτών το συντεταγμένο αγώνα των εργαζομένων όλου του Nότου.
Οι αντικειμενικές δυνατότητες και τα καθήκοντα της Αριστεράς
Κάθε οργάνωση και κόμμα της Αριστεράς έχει χρέος να ενισχύσει όλες τις πιο πάνω πρωτοβουλίες και κινήσεις και να παλέψει για:
· Συνεργασία της Αριστεράς, ενότητα στη δράση για κοινές προτάσεις στο εργατικό κίνημα στην προοπτική της γενικής απεργίας διαρκείας με στόχο την πτώση της κυβέρνησης.
· Ιδιαίτερη ευθύνη σ’ αυτό το ρόλο έχει ο ΣΥΡΙΖΑ που εκ των πραγμάτων αποτελεί την ηγεμονική δύναμη στο χώρο της Αριστεράς.
· Ταξικό διεθνιστικό κάλεσμα και πρωτοβουλίες προς τα εργατικά κινήματα του Νότου και κάθε χώρας που βρίσκεται σε αναβρασμό, με στόχο τον συντονισμό των αγώνων.
· Πάλη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα (με επίκεντρο, εξ αντικειμένου, τον ΣΥΡΙΖΑ) που να λειτουργήσει σαν πυροκροτητής για τα κινήματα όλης της Ευρώπης.
· Πάλη για την υιοθέτηση από την κυβέρνηση της Αριστεράς ενός μεταβατικού σοσιαλιστικού προγράμματος που αποτελεί το μόνο πρόγραμμα που μπορεί να δώσει διέξοδο από την κρίση και λύσεις στα σημερινά προβλήματα.
· Πάλη με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης για μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές στο στόχο μιας Σοσιαλιστικής Ευρώπης, σε βάση ομοσπονδιακή, δημοκρατική, ισότιμη και εθελοντική.
