Του Τάκη Γιαννόπουλου
Το πιο έντονο χαρακτηριστικό της Γενικής Απεργίας στις 4 Φλεβάρη ήταν οι εξαιρετικά μεγάλες συγκεντρώσεις στην περιφέρεια. Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι συγκεντρώσεις ήταν μεγαλύτερες, αλλά όχι πολύ, από τις αντίστοιχες των απεργιών του περασμένου Νοέμβρη και Δεκέμβρη. Σε καμία περίπτωση δεν προσέγγισαν τις τεράστιες διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων της περιόδου Μάη 2010 – Φλεβάρη 2012.
Σε περιφερειακές πόλεις όπως Λάρισα, Βόλο, Κέρκυρα, Πρέβεζα κοκ οι συγκεντρώσεις ήταν πιθανά οι μεγαλύτερες όλων των τελευταίων χρόνων και είχαν χαρακτηριστικά παλλαϊκού ξεσηκωμού καθώς εκτός από τους εργαζόμενους συμμετείχαν μαζικά δίνοντας τον τόνο αγρότες, ψαράδες, μικρομαγαζάτορες κλπ νεκρώνοντας ολόκληρες πόλεις. Σε πολλές περιπτώσεις είχαν κλείσει ακόμα και οι καφετέριες και τα περίπτερα.
Ασφαλώς τα αγροτικά μπλόκα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία των κινητοποιήσεων στην περιφέρεια.
Στην Αθήνα η συγκέντρωση των συνδικάτων μαζί με τις δυνάμεις της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς είχε συνολικά 20 – 25 χιλιάδες. Αντίστοιχο αριθμό φαίνεται πως είχε και η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Στη συγκέντρωση της Κλαυθμώνος (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) υπήρχαν μεγάλα μπλοκ επιστημονικών φορέων (δικηγόροι, μηχανικοί κλπ) αλλά μικρότερα από χώρους του δημοσίου (καθηγητές, σιδηροδρομικοί, ΠΟΕ ΟΤΑ κλπ). Η απουσία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, και της νεολαίας (φοιτητές, μαθητές, άνεργοι κοκ) ήταν πολύ εμφανής. Στη Θεσσαλονίκη και οι τρεις συγκεντρώσεις δεν ξεπέρασαν τις 10.000 ενώ στην πολύ μικρή συγκέντρωση του ΕΚΘ κατέβηκαν οι μεταλλωρύχοι της Eldorado Gold.
Για τα μεγάλα αστικά κέντρα η απεργία της 4ης Φλεβάρη ήταν σημαντική και οι συγκεντρώσεις αξιοπρεπείς αλλά αποτελεί λάθος να χαρακτηρίζονται «σταθμός», «κοινωνικός σεισμός», «παλλαϊκός ξεσηκωμός» κλπ όπως γράφουν διάφορες ιστοσελίδες της Αριστεράς. Είναι πιο σωστό για την Αριστερά να έχει μια ισορροπημένη προσέγγιση απέναντι στην πραγματικότητα αντί να προσπαθεί να δημιουργήσει τεχνητή αισιοδοξία η οποία κρύβει τις υπαρκτές αδυναμίες και προβληματισμό για τη φάση του κινήματος. Γιατί, έτσι, δεν βγαίνουν συμπεράσματα για το ποιες είναι οι αδυναμίες και πώς διορθώνονται.
Ασφαλώς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έπαιξε ρόλο το γεγονός πως δεν υπάρχει ένα μαζικό αγροτικό κίνημα. Σαν αποτέλεσμα τον πρώτο λόγο έχει το κλίμα της απογοήτευσης και της αίσθησης της ήττας μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ρόλο παίζει επίσης ο κατακερματισμός της Αριστεράς και οι χωριστές συγκεντρώσεις. Ρόλο επίσης παίζει και η έλλειψη πολιτικής προοπτικής και απάντησης στο ερώτημα «μετά τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ τι;» Επειδή η απάντηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ, είναι απολύτως αναγκαίο να συνεχιστούν και να εντατικοποιηθούν οι διεργασίες που αναπτύσσονται πρόσφατα στους κόλπους του κινήματος και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Τα κοινά ψηφίσματα ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων οργανώσεων για το Ασφαλιστικό, οι ενωτικές κινητοποιήσεις στο αντιφασιστικό στις 30/1 που ακύρωσαν τη φετινή φιέστα των χρυσαυγιτών στο κέντρο της Αθήνας για τα Ίμια, οι ενωτικές δράσεις που αναπτύσσονται σε μια σειρά περιοχές και χώρους από τμήματα της Αριστεράς (το ΚΚΕ βέβαια είναι σταθερά απών…) αποτελούν κάποια ελπιδοφόρα δείγματα πάνω στα οποία πρέπει να χτιστεί η αναγκαία συζήτηση για τα επόμενα βήματα στο συνδικαλιστικό κίνημα καθώς και για το ποια Αριστερά χρειαζόμαστε.
