Η γενοκτονία στην Γάζα βρίσκεται πλέον σε νέα φάση, με το Ισραήλ να εφαρμόζει το σχέδιο πλήρους κατάληψης της περιοχής και εκδίωξης των κατοίκων της, καθώς πλησιάζουμε στα δύο χρόνια από την έναρξη της επίθεσης. Στις αρχές Σεπτέμβρη, ο μεγαλύτερος σύνδεσμος ακαδημαϊκών και μελετητών της γενοκτονίας στον κόσμο, εξέδωσε ανακοίνωση (που υπερψηφίστηκε από το 86% των μελών του) σύμφωνα με την οποία αυτό που συμβαίνει στην Γάζα πληροί όλα τα νομικά κριτήρια που απαιτούνται για να χαρακτηριστεί γενοκτονία, διαλύοντας ακόμη και τις τελευταίες αμφιβολίες γύρω από το θέμα.
Την ώρα που ο επίσημος αριθμός των νεκρών έχει ξεπεράσει τους 63.500 (ενώ μεγαλώνει και ο αριθμός των νεκρών από την πείνα) που ελάχιστα νοσοκομεία παραμένουν όρθια, που υγειονομικό προσωπικό και δημοσιογράφοι βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των στόχων του Ισραήλ, ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ και ο σύμβουλος του Τραμπ Τζ. Κούσνερ, συναντιούνται για να σχεδιάσουν το «μέλλον» της Λωρίδας της Γάζας. Ένα μέλλον που μπορεί να περιλαμβάνει «αξιοποίηση» και «ανάπτυξη» στην περιοχή, σίγουρα όμως δεν περιλαμβάνει τους σημερινούς της κατοίκους.
Αντίθετα, ο πληθυσμός της Γάζας πρέπει είτε να απομακρυνθεί «εθελοντικά» σε γειτονικές χώρες, είτε να δεχτεί να περάσει την υπόλοιπη ζωή του σε ελεγχόμενες «ασφαλείς ζώνες» (στην ουσία φυλακές) στο εσωτερικό της. Στη συνέχεια το σχέδιο προβλέπει τη μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε ένα μοντέλο ταχύρρυθμης ανάπτυξης, τόσο τουριστικά όσο και βιομηχανικά, υπό τον έλεγχο του Ισραήλ και των ΗΠΑ.
Αυτό το εφιαλτικό σενάριο «ανοικοδόμησης» δεν είναι μακριά. Εκτός από την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ, το Ισραήλ έχει εξασφαλίσει και την ανοχή όλων των βασικών δυτικών δυνάμεων, που ακόμη κι αν διαφωνούν για δικούς τους λόγος με την πολιτική που εφαρμόζει, δεν τολμάνε να πάρουν δραστικά μέτρα εναντίον του. Πέρα από μερικά υποκριτικά δάκρυα και κούφιες απειλές προς τον Νετανιάχου, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξακολουθούν να στηρίζουν στην πράξη τα εγκλήματα του. Στο μεταξύ, προκειμένου να κρύψει όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά τα εγκλήματα, ο ισραηλινός στρατός δολοφονεί συστηματικά δημοσιογράφους και στη συνέχεια πανηγυρίζει δημόσια για τις δολοφονίες, αποκαλώντας τους τρομοκράτες. Μέσα σε σχεδόν δύο χρόνια έχουν δολοφονηθεί 189 δημοσιογράφοι στην Γάζα σύμφωνα με την «Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων», ενώ άλλες πηγές μιλάνε για πάνω από 200.
Την ίδια ώρα όμως, η επιτυχία αυτού του σχεδίου δεν είναι εξασφαλισμένη. Ο αρχηγός του ισραηλινού στρατού Εγιάλ Ζαμίρ έχει το τελευταίο διάστημα εκφράσει επιφυλάξεις για το σχέδιο, λέγοντας ότι η πλήρης κατάληψη της Γάζας μπορεί να εξελιχθεί σε παγίδα και να βάλει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τους τελευταίους ομήρους που συνεχίζει να κρατάει η Χαμάς. Πέρα όμως από τις ανησυχίες στελεχών της κυβέρνησης και του στρατού, ο Νετανιάχου βρίσκεται αντιμέτωπος και με τις διαρκώς διογκούμενες αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις. Αυτές οι κινητοποιήσεις θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ένα μαζικό αντικυβερνητικό κίνημα και σε συνδυασμό με τις διεθνείς κινητοποιήσεις ενάντια στη γενοκτονία να βάλουν φρένο στα σχέδια για την ολοκληρωτική κατοχή της Γάζας.
Αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Ισραήλ
Οι πρώτες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις στο Ισραήλ, που μετρούσαν λίγες δεκάδες έως εκατοντάδες ανθρώπους, ξεκίνησαν να διοργανώνονται σχεδόν από την αρχή της εισβολής του Ισραήλ στην Γάζα, παρά το σοκ της επίθεσης της 7ης Οκτώβρη του 2023. Σήμερα, μετά από σχεδόν δύο χρόνια διαρκούς ισοπέδωσης της Λωρίδας της Γάζας, αναπτύσσεται στο εσωτερικό του Ισραήλ ένα μαζικό κύμα αμφισβήτησης των πολιτικών του Νετανιάχου, καθώς όλο και πλατύτερα στρώματα της κοινωνίας αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο, αλλά και τον εγκληματικό χαρακτήρα τους. Το κίνημα που αναπτύσσεται βέβαια δεν είναι ενιαίο. Για ένα μεγάλο του μέρος η επιστροφή των ομήρων είναι η βασική προτεραιότητα και η αφορμή για να κινητοποιηθεί. Όπως συμβαίνει πολλές φορές σε πολεμικές συγκρούσεις, κομμάτια του κόσμιου κινητοποιούνται εξαιτίας της αδιαφορίας της κυβέρνησης για τις ζωές των «δικών τους» ανθρώπων (ο Νετανιάχου αδιαφορεί ξεκάθαρα για τις ζωές των ομήρων) και η αδιαφορία αυτή γίνεται η αιτία για να κινηθούν προς μια συνολικότερη αμφισβήτηση, ακόμα και κάποιοι από αυτούς που είχαν παρασυρθεί από την εθνικιστική υστερία.
Υπάρχει βέβαια και ένα ήδη πιο συνειδητοποιημένο κομμάτι του κινήματος που εκφράζει ανοιχτά τον αποτροπιασμό του για τα εγκλήματα που συντελούνται στο όνομα της ασφάλειας των Ισραηλινών πολιτών και μιλάει για το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ζήσουν ειρηνικά και με αξιοπρέπεια στον τόπο τους.
Πιο πρόσφατη μεγάλη εκδήλωση αυτού του κινήματος ήταν η Γενική Απεργία της 17ης Αυγούστου (στο Ισραήλ η Κυριακή είναι η πρώτη εργάσιμη μέρα της εβδομάδας) που παρέλυσε τη χώρα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας τον τερματισμό της επίθεσης και την επιστροφή των ομήρων, με τον Νετανιάχου να κατηγορεί το αντιπολεμικό κίνημα ότι στηρίζει την Χαμάς και με την αστυνομία να καταστέλλει άγρια την κινητοποίηση. Στην απεργία καλούσαν μεγάλα συνδικάτα και οι οικογένειες των ομήρων και διοργανώθηκε ως απάντηση στο σχέδιο κατάληψης της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό.
Ωστόσο το πιο μαχητικό κομμάτι της αντίστασης μέσα στο Ισραήλ είναι οι αρνητές/τριες στράτευσης, νέοι άνθρωποι που αντιστέκονται στον πόλεμο και την κατοχή με κάθε τρόπο, καθώς όχι απλά δεν δέχονται να πάρουν μέρος στη γενοκτονία, αλλά μιλάνε ανοιχτά και δημόσια για αυτή την επιλογή, η οποία έχει σοβαρές συνέπειες στις ζωές τους. Η άρνηση να υπηρετήσουν στον Ισραηλινό στρατό οδηγεί κατευθείαν στη φυλακή και η διαδικασία επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ο στρατός τους ξανακαλεί. Όσο για τη δημόσια τοποθέτηση υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και ενάντια στη γενοκτονία, τους «εξασφαλίζει» επιπλέον δυσκολίες στις σπουδές, στην εύρεση εργασίας, και βέβαια το μίσος των ακροδεξιών συμπατριωτών τους. Πρόκειται ακόμη για έναν σχετικά μικρό αριθμό ανθρώπων, ο οποίος ωστόσο διαρκώς μεγαλώνει, όσο μεγαλώνει το έγκλημα στην Γάζα.
Διεθνές κίνημα αλληλεγγύης
Στις 31 Αυγούστου ξεκίνησε από την Βαρκελώνη ο «Παγκόσμιος Στολίσκος του Σουμούντ», με στόχο το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας και τη διάνοιξη διαδρόμων παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας. Μετά τη σύλληψη του πληρώματος του «Μαντλήν» τον Ιούνη και την καταστολή που δέχτηκε από την αιγυπτιακή κυβέρνηση η «Παγκόσμια Πορεία προς την Γάζα» τις ίδιες μέρες, τα πάνω από είκοσι πλοία του Σουμούντ, με εκατοντάδες μέλη πληρωμάτων, επιχειρούν ξανά να προσεγγίσουν την Γάζα μεταφέροντας τρόφιμα και φάρμακα. Στόχος του στόλου είναι να βρίσκεται στην Γάζα στα μέσα του Σεπτέμβρη.
Αυτού του είδους οι δράσεις αλληλεγγύης αποτελούν ιδιαίτερα σημαντικές συμβολικές κινήσεις. Καταρχήν γιατί δείχνουν στους Παλαιστίνιους ότι υπάρχει ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης, ότι ο κόσμος δεν παρακολουθεί τη γενοκτονία αμέτοχος, δεν στηρίζει τον δολοφονικό ισραηλινό στρατό όπως κάνουν οι κυβερνήσεις και τα μεγάλα ΜΜΕ. Αλλά και γιατί κρατάει στραμμένο το ενδιαφέρον και τη συζήτηση διεθνώς στην Γάζα που λιμοκτονεί και δολοφονείται, κάνει δυσκολότερη την προσπάθεια των συστημικών μέσων ενημέρωσης να θάψουν όσο περισσότερο γίνεται την υπόθεση.
Αυτό που χρειάζεται για να μπει ένα φρένο στη δολοφονική πολιτική του ισραηλινού στρατού είναι η κλιμάκωση των αντιπολεμικών δράσεων. Ένας στόλος μερικών δεκάδων μικρών πλοίων είναι «εύκολη λεία» για τον ισραηλινό στρατό, που για άλλη μια φορά δεν πρόκειται να επιτρέψει να προσεγγίσει την Γάζα ούτε κουνούπι. Προκειμένου να σαμποταριστεί έμπρακτα η ισραηλινή πολεμική μηχανή, απαιτείται η συντονισμένη δράση του εργατικού κινήματος, προκειμένου να μπλοκαριστεί η μεταφορά πολεμικού υλικού, σε συνδυασμό με μαζικές κινητοποιήσεις και απεργιακές δράσεις σε όλο τον κόσμο και κυρίως στις χώρες συμμάχους του Ισραήλ, με στόχο να ασκηθεί αφόρητη οικονομική και πολιτική πίεση στις κυβερνήσεις τους.
Στις αρχές Σεπτέμβρη, κατά την αναχώρηση του Σουμούντ από την Ισπανία, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαία στην Γένοβα διοργάνωσαν συγκέντρωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό.[1] Παράλληλα, οι λιμενεργάτες της πόλης, που αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κέντρο για τις μεταφορές αγαθών στην Ευρώπη και τον κόσμο, όχι μόνο συμμετείχαν μαζικά στην κινητοποίηση, αλλά δήλωσαν πως αν χαθεί η επαφή με τα καράβια του Σουμούντ έστω και για λίγα λεπτά, θα «μπλοκάρουν την Ευρώπη» και δεν θα αφήσουν «ούτε ένα καρφί» να φύγει για το Ισραήλ.
Η πραγματοποίηση μιας τέτοιας απειλής θα μπορούσε όντως να επιβραδύνει την ισραηλινή πολεμική μηχανή. Κι αν οργανωνόταν συντονισμένα με τα συνδικάτα στον τομέα των μεταφορών στην υπόλοιπη Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία με σχέδιο να διαρκέσει όσο χρειαστεί, σε συνδυασμό με απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις σε όλο τον κόσμο, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πραγματικά μεγάλο εμπόδιο στα δολοφονικά σχέδια του Νετανιάχου.
