Το σχέδιο του Ισραήλ για την πλήρη στρατιωτική κατάληψη της Πόλης της Γάζας -η οποία είναι προς το παρόν το μόνο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας που παραμένει εκτός πλήρους ελέγχου από τα ισραηλινά στρατεύματα- σηματοδοτεί μια νέα, ακόμα πιο αιματηρή φάση στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Στην πραγματικότητα ο στρατός του Ισραήλ βάζει σε εφαρμογή σχέδιο για μόνιμη στρατιωτική κατοχή της Γάζας.
Μάλιστα, δυο μέρες πριν τη νέα επίθεση, η Χαμάς είχε δεχτεί την πρόταση για εκεχειρία 60 ημερών και την ανταλλαγή κρατουμένων σε δύο στάδια. Το Ισραήλ, όμως, έθεσε ως απαράβατο όρο την απελευθέρωση όλων των ομήρων προτού συμφωνήσει σε οποιοδήποτε μέτρο. Με αυτή τη στάση, ο Νετανιάχου απέδειξε ότι ο στόχος του δεν είναι η απελευθέρωση των ομήρων, αλλά η συνολική κατάληψη της Γάζας και η εκδίωξη των Παλαιστινίων από την γη τους.
Υποκρισία της Δύσης
Ακόμα και οι παραδοσιακοί σύμμαχοι του Ισραήλ στη Δύση εκφράζουν «ανησυχίες» και «επιφυλάξεις» σχετικά με τη νέα επίθεση στη Γάζα καθώς καταλαβαίνουν τους κινδύνους να οδηγήσει σε μια συνολική αποσταθεροποίηση την περιοχή. Η Γαλλία δήλωσε πως το σχέδιο της κυβέρνησης Νετανιάχου για τη Γάζα απειλεί να οδηγήσει «σε απόλυτο αδιέξοδο». Ο Γερμανός καγκελάριος Μέρτς δήλωσε πως «είναι πολύ δύσκολο πια να δει κανείς» πως η πολιτική του Ισραήλ έχει στόχο τη νίκη ενάντια στη Χαμάς. Ο Ολλανδός Υπ.Εξ δήλωσε «Η κυβέρνηση Νετανιάχου χάνει εντελώς την Ευρώπη. Υποστηρίζουμε το Ισραήλ αλλά όχι τις πολιτικές της κυβέρνησης του». Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δήλωσε πως «Χρειάζεται κατάπαυση του πυρός τώρα». Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Κιρ Στάρμερ, σχολίασε ότι «Η απόφαση της ισραηλινής κυβέρνησης να εντείνει την επίθεσή της στη Γάζα είναι λάθος».
Όμως, πίσω από αυτές τις δηλώσεις των Δυτικών κρύβεται η απόλυτη υποκρισία τους, καθώς συνεχίζουν να μην κάνουν ότι θα χρειαζόταν για να σταματήσει το έγκλημα. Ο Μερτς μπορεί να ανακοίνωσε ότι προχωράει σε μερικό εμπάργκο εξαγωγών όπλων προς το Ισραήλ, αλλά στην πραγματικότητα, αν η «διεθνής κοινότητα» ήθελε να βάλει φρένο στο Ισραήλ θα προχωρούσε σε γενικευμένο εμπάργκο και κυρώσεις και στην διεθνή απομόνωση της κυβέρνησης του. Αυτό που έκαναν δηλαδή στην Ρωσία. Εδώ όμως αρνούνται να το πράξουν, όχι γιατί τα εγκλήματα του Ισραήλ είναι μικρότερα, αλλά γιατί είναι σύμμαχος τους.
Οικιστικές μονάδες για εποίκους στη Δυτική Όχθη
Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που η ισραηλινή κυβέρνηση ενέκρινε ένα έργο κατασκευής οικισμών στη Δυτική Όχθη, γνωστό ως E1. Το σχέδιο περιλαμβάνει την κατασκευή 3.400 νέων οικιστικών μονάδων για εποίκους στη Δυτική Όχθη, έκτασης 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων, συνδέοντας την Ιερουσαλήμ με τον εβραϊκό οικισμό Μαάλε Αντούμιν. Ο νέος οικισμός ουσιαστικά θα χώριζε τη Δυτική Όχθη στα δύο.
Αυτό το σχέδιο αποκλείει κάθε ενδεχόμενο για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Άλλωστε, ο ισραηλινός υπουργός Οικονομικών, Μπεζαλέλ Σμότριτς, δήλωσε ξεκάθαρα ότι το σχέδιο οικισμών σημαίνει ότι η ιδέα ενός παλαιστινιακού κράτους «διαγράφεται από το τραπέζι», προσθέτοντας πως «Κάθε πόλη, κάθε γειτονιά, κάθε οικιστική μονάδα είναι ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο αυτής της επικίνδυνης ιδέας».
Μαζική απεργία
Μπροστά στην κλιμάκωση της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, υπήρξε νέο κύμα αντιδράσεων και μέσα στο Ισραήλ. Η πρόσφατη μαζική απεργία, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 17 Αυγούστου, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός που αποκαλύπτει τις βαθιές κοινωνικές και πολιτικές ρωγμές που υπάρχουν στην ισραηλινή κοινωνία.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ, περίπου 1 εκατομμύριο Ισραηλινοί συμμετείχαν στην απεργία με αποκλεισμούς δρόμων, κλείσιμο επιχειρήσεων και δημόσιων υπηρεσιών.
Όπως είναι φυσικό, ειδικά σε μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο, οι αντιδράσεις αυτές δεν κινούνται σε μια ενιαία κατεύθυνση, αλλά εκφράζονται σε διαφορετικά επίπεδα. Από τη μια, ένα τμήμα της ισραηλινής κοινωνίας έχει βγάλει συνολικά συμπεράσματα και στρέφεται γενικά κατά του ισραηλινού κράτους, απαιτώντας να μπει ένα τέλος στην γενοκτονία των Παλαιστινίων. Από την άλλη, ένα κομμάτι αντιλαμβάνεται διαισθητικά το αδιέξοδο της πολιτικής της κυβέρνησης, με αφορμή την πλήρη αδιαφορία της για την ζωή των ομήρων, και κινητοποιείται με αυτό σαν βασικό πρόταγμα. Η απουσία μιας μαζικής Αριστεράς, που να μπορεί να αξιοποιεί αυτές τις ρωγμές και να δίνει μια πραγματική διέξοδο σε όλο αυτό τον κόσμο αυξάνει τις αντιφάσεις και τις περιπλοκές στην συνείδηση.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς στην Μέση Ανατολή αλλά και σε όλο τον κόσμο πρέπει να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για το χτίσιμο ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού κινήματος, προβάλλοντας την διεθνιστική αλληλεγγύη και την σοσιαλιστική προοπτική σαν την μόνη λύση στον εφιάλτη που γίνεται όλο και χειρότερος.
