Γαλλικές εκλογές: οι χαμένοι και οι κερδισμένοι
Αποτελέσματα 1ου γύρου (22/4/07)
Σαρκοζί (UMP): _________________________31,11%
Ρουαγιάλ (Σοσιαλιστικό Κόμμα): ___________25,84%
Μπαϊρού (UDF): ________________________18,55%
Λεπέν (Εθνικό Μέτωπο): __________________10,51%
Μπεζανσενό (LCR- τροτσκιστές): ___________4,11%
Ντε Βιλιέ (ανεξάρτητος δεξιός): ____________2,24%
Μπιφέ (ΚΚΓ): ___________________________1,94%
Βουανέ (Πράσινοι): ______________________1,57%
Λακιγιέ (LO- τροτσκιστές): ________________1,34%
Μποβέ (αριστερός αγροτοσυνδικ/στής):_______1,32%
Νιου (κυνηγοί): __________________________1,15%
Σιβαρντί (Εργατικό Κόμμα- τροτσκιστές):_____ 0,34%
Αποτελέσματα 2ου γύρου (6/5/07)
Σαρκοζί: _______________________________53,1%
Ρουαγιάλ: ______________________________46,9%
_______________
Εκ πρώτης όψεως τα αποτελέσματα των γαλλικών προεδρικών εκλογών παρουσιάζουν μια αντίφαση. Μετά από 3 ισχυρά σοκ για το κατεστημένο στην Γαλλία, το «όχι» στο Ευρωσύνταγμα, το κίνημα ενάντια στην Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης, και την εξέγερση των προαστίων, πρόεδρος ψηφίζεται ο Σαρκοζί. Ένας άνθρωπος που όχι απλά ήταν ο εκλεκτός των καπιταλιστών, αλλά και κόκκινο πανί για ένα σημαντικό κομμάτι των καταπιεσμένων. Υποστηρικτής των πολιτικών της Θάτσερ, του Μπλερ, του Μπους, αλαζονικός και ρατσιστής παρότι παιδί μεταναστών ο ίδιος, δηλώνει περήφανα ότι είναι δεξιός.
Δεξιά στροφή;
Άνοδος του δικομματισμού και συνολικά 86% για τα 4 μεγαλύτερα κόμματα που το ένα είναι πιο δεξιό από το άλλο. Πρόκειται για δεξιά στροφή του εκλογικού σώματος όπως βιάστηκαν να συμπεράνουν αρκετοί αναλυτές στα διεθνή αλλά και εγχώρια ΜΜΕ; Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο ξεχνάνε το αποτέλεσμα των εκλογών του 1995 αλλά και του 2002. Τότε η γαλλική δεξιά κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με τα μεγαλύτερα ποσοστά στην ιστορία της. Το 2002 μάλιστα το δίλημμα ήταν ανάμεσα στον «απατεώνα (Ζ. Σιράκ) ή το φασίστα (Ζ. Μ. Λεπέν) και ο Σιράκ εκλέχτηκε με ποσοστό 82%.
Ωστόσο το 1995 η κυβέρνηση άντεξε 2 χρόνια για να πέσει κάτω από την πίεση των μεγάλων αγώνων της νεολαίας και των εργαζομένων και το 2002 ακολούθησαν οι πολιτικοί σεισμοί της καταψήφισης του Ευρωσυντάγματος σε μια από τις 3 μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ και της ιστορικής νίκης του κινήματος ενάντια στην Σύμβαση για την Πρώτη Απασχόληση(CPE).
Σε αυτές τις εκλογές εκτός από την αστική τάξη και ένα κομμάτι των μεσαίων στρωμάτων στράφηκε προς τον Σαρκοζί ζητώντας «τάξη στην οικονομία και ασφάλεια». Πολλοί εργαζόμενοι και νέοι – όπως αποτυπώνεται και στις αναλύσεις ψήφου- ψήφισαν Ρουαγιάλ όχι για το πρόγραμμά της αλλά μόνο και μόνο για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο του 2002 που μπήκε ο Λεπέν στο 2ο γύρο καθώς και ενάντια στο Σαρκοζί.
Και στη Γαλλία –όπως στις περισσότερες χώρες- το πολιτικό κενό, δηλαδή η απουσία μιας εναλλακτικής λύσης που να δίνει διέξοδο, όραμα και να συναρπάζει τα πλήθη οδηγεί τον κόσμο να ψηφίζει με τη λογική του μικρότερου κακού και τον μονόφθαλμο ενάντια στον τυφλό.
Αυτά όλα δεν θα εμποδίσουν την ανάπτυξη νέων σημαντικών κινημάτων και την επιτάχυνση των διεργασιών μέσα στην αριστερά όλων των αποχρώσεων.
Πρώτος γύρος
Όσον αφορά τα αποτελέσματα της κάλπης και στους 2 γύρους, είχαμε το σημαντικό στοιχείο της αύξησης της συμμετοχής – ιδιαίτερα της νεολαίας- που ήταν η μεγαλύτερη από τις εκλογές του ’81 και μια από τις μεγαλύτερες μεταπολεμικά. Και μόνο αυτό το γεγονός δείχνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα πολιτικά πράγματα που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια.
Η εθνικιστική και ξενόφοβη ρητορική που υιοθέτησαν οι δύο βασικοί υποψήφιοι, η Σέγκο και ο Σάρκο, σε μια προσπάθεια να «αδειάσουν» τον ακροδεξιό Λεπέν μπορεί να του κόβουν ποσοστιαίες μονάδες (έχασε 6.5% και 1 εκ ψήφους), αλλά μεταφέρουν τις απόψεις του σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Τα ποσοστά των 2 πιο μαζικών τροτσκιστικών οργανώσεων (που το 2002 είχαν πάρει 10% αθροιστικά και το 22% δήλωνε διατεθειμένο να τους ψηφίσει) τώρα έπεσαν στο 5.5%. Ο βασικός λόγος: δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν την δυναμική των 3 εκατομμυρίων ψήφων που είχαν πάρει τότε ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο μαζικό κόμμα της αριστεράς με πρόγραμμα ανατροπής του συστήματος και σοσιαλιστικής προοπτικής.
Την έλλειψη αυτή της αριστεράς, την εκμεταλλεύτηκε ο κεντρώος Μπαϊρού, που πήγε από το 6.8% στο 18,55% και εμφανίστηκε ως «η εναλλακτική».
Η κατάντια των σοσιαλιστών
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο δεύτερος γύρος προξένησε περισσότερο φιλολογικό παρά πολιτικό ενδιαφέρον. Το σύνθημα που δοκίμασε να λανσάρει η Ρουαγιάλ «οποιοσδήποτε εκτός απ’ τον Σαρκοζί» δεν έπιασε τόπο. Και πως να πιάσει, όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι τόσο φθαρμένο; Όταν τα προγράμματα και των 2 υποψηφίων έχουν τόσες ομοιότητες; Όταν η Ρουαγιάλ προτείνει για τους νέους που παραβατούν να κλείνονται σε αναμορφωτήρια- «στρατόπεδα συγκέντρωσης»;
Αυτή η κατάντια τους επέτρεψε στον Σαρκοζί να δηλώσει για τον αρχηγό των σοσιαλιστών: «Ξέρω ότι ο Ολάντ λέει ότι δεν του αρέσουν οι πλούσιοι, κάτι που είναι παράξενο. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον δεν του αρέσει ο εαυτός του…».
Η εμπειρία εξάλλου της προηγούμενης κυβέρνησης της «πληθυντικής αριστεράς» (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, πράσινοι) του Ζοσπέν στη Γαλλία (1997-2002) που έκανε σχεδόν τις διπλάσιες ιδιωτικοποιήσεις από τις 2 προηγούμενες δεξιές κυβερνήσεις και ελαστικοποίησε τις εργασιακές σχέσεις, δεν ήταν ιδιαίτερα θελκτική για τους Γάλλους… Άλλωστε υπάρχει και η σημερινή αντεργατική και φιλοϊμπεριαλιστική κεντροαριστερή κυβέρνηση του Πρόντι στην Ιταλία για να θυμίζει τα έργα και τις ημέρες της γαλλικής κεντροαριστεράς.
Η δεξιά πολιτική των σοσιαλιστών επέτρεψε επίσης στον Σαρκοζί να λέει ότι θα προασπίσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, να καλεί την ΕΕ να «ακούσει τις φωνές των λαών», και να δηλώσει ότι «είναι στο πλευρό των καταπιεσμένων του κόσμου»… Και όλα αυτά όταν το 96% των μελών του Γαλλικού ΣΕΒ τον ψήφισαν.
Δεύτερος γύρος
Τελικά, η εκλογή του Σαρκοζί δεν έγινε γιατί ξαφνικά οι Γάλλοι έγιναν δεξιοί, αλλά γιατί ανάμεσα σε δύο επί της ουσίας δεξιούς υποψήφιους κέρδισε ο πιο «ορίτζιναλ», αυτός που φάνηκε ο πιο σταθερός διαχειριστής, που υποτίθεται θα εγγυηθεί την «τάξη». Αυτό φυσικά έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την οικονομική κατάσταση της Γαλλίας. Οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, η μεγάλη ανεργία ιδιαίτερα των νέων, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, κτλ, δημιουργούν σε στρώματα της μεσαίας τάξης αλλά και των εργαζομένων ανασφάλεια, και πάνω εκεί πάτησε ο Σαρκοζί. Το «πείραμα» Σεγκολέν δεν φάνταζε να κάνει καμιά ιδιαίτερη διαφορά, και δεν έπεισε.
Επαναστατική Αριστερά – CWI
Από την άλλη πολλοί εργαζόμενοι, προπάντων νέοι μετανάστες, ψήφισαν Σεγκολέν στον 2ο γύρο για να εμποδίσουν την εκλογή του Σαρκοζί.
Το γαλλικό τμήμα της CWI, η «Επαναστατική Αριστερά» παρότι κατανοούσε αυτή την στάση, (που δεν ήθελε με τίποτα να δει πρόεδρο τον «πρώτο μπάτσο της Γαλλίας», όπως τον αποκαλούν), δεν πρότεινε ψήφο στη Ρουαγιάλ στο 2ο γύρο (στον πρώτο γύρο η «Επαναστατική Αριστερά» στήριξε Τροτσκιστές – βασικά την LCR ).
Έδωσε την έμφαση στην εξήγηση της σημασίας του χτισίματος από τα κάτω των δυνάμεων αντίστασης των εργαζομένων στην επίθεση που θα αντιμετώπιζαν οι εργαζόμενοι είτε με Σαρκοζί πρόεδρο, είτε με Ρουαγιάλ.
Τονίζοντας ταυτόχρονα την αναγκαιότητα της συγκρότησης μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς πραγματικά σοσιαλιστικής, που να μας απαλλάξει από το φαύλο κύκλο των διλημμάτων που δεν αλλάζουν σε τίποτα τη ζωή μας παρά μόνο ανακυκλώνουν τα ίδια κόμματα, υπηρέτες του συστήματος για δεκαετίες, στην εξουσία.
_______________
Η αριστερά
Η LO («Εργατικός Αγώνας») με την Αρλέτ Λαγκιγιέ για 6η φορά υποψήφια είχε παραδοσιακά μεγάλη δύναμη σε εργατικούς χώρους. Το ποσοστό που πήρε στον πρώτο γύρο είναι το μικρότερο των τελευταίων χρόνων και είχε την μεγαλύτερη πτώση από όλες τις οργανώσεις της αριστεράς από το 5.7% (το μέγιστο που είχε φτάσει στο παρελθόν) στο 1.3%.. Γιατί;
Επί της ουσίας πλήρωσε τον απομονωτισμό της, την άρνηση για συνεργασία με τις άλλες αντικαπιταλιστικές οργανώσεις, και την απουσία της από σημαντικά κινήματα όπως αυτά για το Ευρωσύνταγμα, στα προάστια και το CPE επειδή δεν ήταν κινήματα της εργατικής τάξης.. Η Λακιγιέ βιάστηκε να καλέσει για ψήφο στην Σεγκολέν στον 2ο γύρο, αλλά δεν έκανε καμία συγκεκριμένη πρόταση για το πως θα οργανωθεί η αντίσταση από τους εργαζόμενους την επόμενη μέρα των εκλογών, όποιος και να είναι ο νικητής.
Η LCR («Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα»), με τον Ολιβιέ Μπεζανσενό, ήταν η μόνη από την αριστερά που αύξησε τους ψήφους της κατά 280.000 (παρά την οριακή μείωση των ποσοστών της, σε σχέση με πιο παλιές αναμετρήσεις) καθώς έκανε μια μαζική και δυναμική εκστρατεία που είχε απήχηση, ιδιαίτερα σε εργατικές περιοχές. Θετικό ρόλο έπαιξε επίσης το προφίλ του Μπεζανσενό: νέος, απλός εργαζόμενος στα ταχυδρομεία που πήρε άδεια από τη δουλειά του για την προεκλογική εκστρατεία. Ωστόσο το πολιτικό πρόγραμμα της LCR ήταν αναιμικό, χωρίς μεγάλες διαφορές με αυτά άλλων κομμάτων και με βασικά συνθήματα «να ηττηθεί η δεξιά» και «αύξηση του κατώτατου μισθού» που δεν είχαν καμία σχέση με ένα μαχητικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα που να συνδέει άμεσα καθημερινά αιτήματα με την ανάγκη του σοσιαλισμού. Επιπλέον μέχρι το φθινόπωρο έτρεχε πίσω από το ΓΚΚ και το Μποβέ για κοινή κάθοδο παρότι ήξερε ότι και οι 2 είχαν θέση υπέρ της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο.
Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΓΚΚ) πήρε το χαμηλότερο ποσοστό από το 1920!! Από το 15.3% το 1981 και το 8.6% το 1995 τώρα πήρε 1.9%. Ο Αλαβάνος μιλάει για τον κατακερματισμό της αριστεράς στη Γαλλία σαν το βασικό πρόβλημα, παραβλέποντας την εκλογική συντριβή του ΓΚΚ και κρύβοντας το δεξιό πρόγραμμα και την κεντροαριστερή τοποθέτηση του ΓΚΚ με το οποίο συμμετέχουν μαζί στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
_______________
Κινήματα και εκλογές
Η Γαλλία όλα τα τελευταία χρόνια αποτελεί το προπύργιο των αγώνων πανευρωπαϊκά. Είναι η «Λατινική Αμερική» της Ευρώπης όσον αφορά την συνείδηση, τα κινήματα και τις απεργίες.
Η μη έκφραση αυτών των κινημάτων σε εκλογικό επίπεδο οφείλεται ξεκάθαρα στην αδυναμία της αριστεράς να τα εκφράσει.
Η νίκη του Σαρκοζί σε καμιά περίπτωση δεν προμηνύει ηρεμία για την επόμενη περίοδο. Η κατάσταση του γαλλικού καπιταλισμού θα τον αναγκάσει να περάσει στην επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Ήδη ο Σαρκοζί ετοιμάζει επιθέσεις στο δικαίωμα στην απεργία, στο ωράριο και στο ασφαλιστικό. Ταυτόχρονα έκανε προτάσεις για την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Διακήρυξε ότι θέλει να γυρίσει μια για πάντα την σελίδα στην ιδεολογική κληρονομιά του Μάη του ’68.
Οι ισχυρές παραδόσεις του γαλλικού κινήματος θα δώσουν για άλλη μια φορά την απάντηση που πρέπει, όπως έγινε με τις νεοεκλεγμένες δεξιές κυβερνήσεις του ’87, του ’95 και του 2002. Αυτό περιμένουμε και εμείς!
Νίκος Αναστασιάσης
___________________
