Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Οι κινητοποιήσεις της γαλλικής νεολαίας και των εργαζομένων της τελευταίας περιόδου έρχονται να επιβεβαιώσουν όσους υποστήριζαν ότι μετά το βροντερό «όχι» του γαλλικού λαού στο ευρωσύνταγμα άνοιξε μία περίοδος αναταραχής για τη χώρα.
Εδώ και ένα χρόνο μετά το «όχι» στο δημοψήφισμα η κυβέρνηση δεν μπορεί να ησυχάσει. Το περασμένο φθινόπωρο είχαμε τις κινητοποιήσεις της νεολαίας ενάντια στο «νόμο Fillon», αμέσως μετά ξέσπασε η εξέγερση των μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς στις υποβαθμισμένες περιοχές των γκέτο και σήμερα έχουμε τις μαζικότατες κινητοποιήσεις της νεολαίας και των εργαζομένων ενάντια στο νόμο για την CPE (σύμβαση 1ης πρόσληψης).
Τι συμβαίνει;
Θα ήταν τουλάχιστον αφελής όποιος πιστεύει ότι τα παραπάνω γεγονότα είναι ασύνδετα ή αποτελούν τυχαία περιστατικά. Είναι σήμερα πια ολοφάνερο ότι μέσα στην γαλλική νεολαία και τους εργαζόμενους έχει συσσωρευτεί οργή από τις πολιτικές λιτότητας και χτυπήματος δικαιωμάτων που ακολουθούνται εδώ και χρόνια όχι μόνο από την σημερινή συντηρητική κυβέρνηση του Βιλπέν αλλά και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της λεγόμενης ”πληθυντικής αριστεράς” (Σοσιαλιστές, Πράσινοι και Κομμουνιστικό Κόμμα ). Ο νόμος για τη CPE δεν αποτελεί τίποτα άλλο από το αποκορύφωμα μίας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής χρόνων.
Τι είναι η CPE;
Ο νόμος για τη CPE επιτρέπει επί της ουσίας τις απολύσεις νέων εργαζομένων χωρίς συγκεκριμένο λόγο οποτεδήποτε στα δύο πρώτα χρόνια μετά την πρόσληψη.
Η κυβέρνηση αποκαλεί το νόμο «ισότητα στις ευκαιρίες» θέλοντας να δείξει ότι με τα μέτρα αυτά θα προσφέρονται περισσότερες θέσεις εργασίας, δεν πείθει όμως κανένα. Στην πραγματικότητα η CPE αποτελεί το δεύτερο βήμα από ένα καλά οργανωμένο σχέδιο της κυβέρνησης που στόχο έχει την κατάργηση των συμβάσεων αορίστου χρόνου και επιβολή σε όλα τα επίπεδα επισφαλών και προσωρινών σχέσεων εργασίας.
Το πρώτο βήμα αυτού του σχεδίου είχε ήδη γίνει από το περασμένο καλοκαίρι. Τότε η κυβέρνηση είχε εισάγει το νόμο για τη CNE (σύμβαση νέας πρόσληψης) που επί της ουσίας απελευθέρωνε τις απολύσεις στις επιχειρήσεις με λίγους εργαζόμενους (από 20 και κάτω).
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι με τα μέτρα αυτά αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα και οι ευκαιρίες στην εργασία. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Ήδη ετοιμάζεται και το τρίτο και τελειωτικό χτύπημα στην μονιμότητα στην εργασία. Εδώ και λίγο καιρό έχει δημιουργηθεί μία επιτροπή στην οποία συμμετέχουν και οι ηγεσίες των μεγάλων συνδικάτων που στόχο έχει μέχρι το καλοκαίρι να βγάλει ένα πόρισμα για την αναδιάρθρωση των σχέσεων εργασίας στη Γαλλία.
Από καιρό τώρα οι εργοδοτικές ενώσεις διακηρύσσουν ότι το πόρισμα τις επιτροπής πρέπει να βρίσκεται στην κατεύθυνση της νομοθέτησης υπέρ των συμβάσεων περιορισμένου χρόνου σε όλους τους τομείς και χωρίς περιορισμούς. Οι θέσεις αυτές της εργοδοσίας αποτελούν σκάνδαλο ειδικά σε μία περίοδο όπου έγινε γνωστό ότι το 2005 η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων στη Γαλλία άγγιξε τα 65 δις ευρώ έναντι 44 δις το 2004, την ίδια στιγμή που η επίσημη ανεργία (μετράει μόνο όσους παίρνουν ανεργιακό επίδομα) αυξήθηκε κατά 4,7%. Η κατάσταση των εργαζομένων και της νεολαίας που ζουν στα γκέτο και τα υποβαθμισμένα προάστια είναι ακόμα χειρότερη. Εκεί η ανεργία αγγίζει σε αρκετές περιοχές το 50% ενώ σύμφωνα με τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία 1 εκ. παιδια ζουν κάτω από το ευρωπαϊκό όριο της φτώχειας.
Το κίνημα
Απέναντι σε όλα αυτά εδώ και ένα μήνα αναπτύσσεται ένα συνεχώς διογκούμενο κίνημα, καταρχήν ανάμεσα στη νεολαία, αλλά που αγκαλιάζει όλο και περισσότερα στρώματα της γαλλικής κοινωνίας και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους που κατανοούν ότι οι νόμοι για τη CPE και τη CNE είναι μόνο η αρχή και ότι τελικός στόχος της κυβέρνησης είναι η επισφαλής εργασία για όλους.
Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο πάνω από 50 από τα 84 γαλλικά πανεπιστήμια βρίσκονται ή σε κατάληψη ή σε αποχή ενώ ήδη οι μαθητές πολλών λυκείων της χώρας απέχουν από τα μαθήματα. Από τις 7 Φλεβάρη μέχρι σήμερα οι διαδηλώσεις των νέων και των εργαζομένων συνεχώς μαζικοποιούνται με αποκορύφωμα το 1εκ διαδηλωτών στις 7 Μάρτη. Ακόμα πιο μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν σε όλη τη χώρα στις 14 και 18 Μάρτη, όπου έφτασαν το 1,5 εκατομμύριο, ενώ προετοιμάζεται μία νέα εθνική μέρα δράσης για τις 23/3.
Με ποιο τρόπο θα κερδίσει το κίνημα;
Το ζήτημα λοιπόν στη Γαλλία δεν είναι αν θα υπάρξει κίνημα – γιατί υπάρχει ήδη και είναι μεγαλειώδες – αλλά πως θα κερδίσει το κίνημα αυτό.
Η εμπειρία τόσο από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο «νόμο Fillon» όσο και από την εξέγερση της νεολαίας των γκέτο δείχνει πως μια ομάδα από μόνη της ή και ένα κοινωνικό στρώμα από μόνο του δεν μπορεί να σταματήσει την κυβέρνηση των Βιλπέν – Σαρκοζύ η οποία είναι αποφασισμένη να στηρίξει με το πιο βίαιο τρόπο τις επιλογές του γαλλικού κεφαλαίου.
Αυτό άλλωστε φάνηκε τόσο από την βίαιη καταστολή της εξέγερσης στα γκέτο όσο και από και από την εισβολή των ΜΑΤ στη Σορβόνη.
Ο μόνος τρόπος να ηττηθεί η κυβέρνηση είναι να χτυπηθεί εκεί που πραγματικά πονάει, στην οικονομία και ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό είναι με μία μεγάλη καλά οργανωμένη γενική απεργία που θα παραλύσει τα πάντα σε όλη τη χώρα.
Τι κάνουν τα συνδικάτα;
Για να πετύχει όμως μία απεργία πρέπει πρώτα να καλεστεί. Και μέχρι τώρα τόσο τα μεγάλα συνδικάτα (η CGT και η CFDT) όσο και οι οργανώσεις της νεολαίας που ελέγχονται από τους Σοσιαλιστές και το ΚΚΓ κάθε άλλο παρά στο ύψος των περιστάσεων στέκονται.
Μέχρι σήμερα οι οργανώσεις νεολαίας δεν έχουν καλέσει σε συμμετοχή στις κινητοποιήσεις ούτε τα συνδικάτα σε απεργία ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι για άλλη μία φορά οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι διατεθειμένες να συγκρουστούν μέχρι τέλους με την κυβερνητική πολιτική.
Η αριστερά;
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η αντιπολίτευση. Οι Σοσιαλιστές μιλούν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική προσπαθώντας να μετατρέψουν την δυσαρέσκεια της κοινωνίας σε ψήφους υπέρ τους στις επερχόμενες εκλογές το φθινόπωρο. Οι γάλλοι εργαζόμενοι όμως δεν εμπιστεύονται καθόλου τους Σοσιαλιστές που ακολούθησαν την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική όταν βρισκόταν στην κυβέρνηση.
Από την άλλη το ΚΚΓ δεν μπορεί να εκφράσει την λαϊκή δυσαρέσκεια αφού αρνείται να σπάσει τη συνεργασία του με το ΣΚ φοβούμενο πτώση στις επερχόμενες εκλογές αφού προσδοκά σε ένα μία νέα κεντροαριστερή κυβέρνηση συνεργασίας με το ΣΚ. Και ενώ η λεγόμενη ”πληθυντική αριστερά” λειτουργεί επί της ουσίας υπέρ της κυβέρνησης του Βιλπέν, θα περίμενε κανείς από την LCR (Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα, φιλοτροτσκιστική) να πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις και να εκφράσει από τα αριστερά την κοινωνική δυσαρέσκεια. Κάθε άλλο όμως. Μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις της 7ης Μάρτη η ηγεσία της LCR κάλεσε τα κόμματα της ”αριστεράς” και ειδικά το ΚΚΓ και του ΣΚ, «σε μία συνάντηση κορυφής για να δουν τι μπορούν να κάνουνε από κοινού». Είναι φανερό πως η ηγεσία της LCR προσκολλημένη στα σχέδια της για μία κάποιου είδους συνεργασία με το ΚΚΓ (προσκολλημένο με τη σειρά του στο ΣΚ) δεν μπορεί να κατανοήσει ότι οι γάλλοι εργαζόμενοι και νεολαίοι δεν έχουν ανάγκη από τα κόμματα της κεντροαριστεράς και τους συνδικαλιστές που εδώ και καιρό αντί να κινητοποιούνται συνδιαλέγονται με την κυβέρνηση.
Πως;
Για να κερδίσει το κίνημα έχει ανάγκη από συγκεκριμένα πράγματα και κυρίως έχει ανάγκη από μία γενική απεργία που θα δείξει τη δύναμη των εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι επίσης φανερό ότι η παραδοσιακή αριστερά και οι ηγεσίες των συνδικάτων δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας ούτε στο ελάχιστο τα καθήκοντά τους.
Πρέπει λοιπόν ο αγώνας να περάσει στον έλεγχο της βάσης. Ήδη έχει σχηματιστεί εθνική συντονιστική επιτροπή των παν/μίων που βρίσκονται σε κατάληψη η οποία μάλιστα έχει ήδη καλέσει τα συνδικάτα να μπουν σε κινητοποιήσεις και να καλέσουν γενική απεργία. Παρόμοια απόφαση έχουν πάρει και τα τμήματα των συνδικάτων στην περιοχή Bouches du Rhone.
Για να συντονιστεί και να οργανωθεί το κίνημα πρέπει σε κάθε παν/μιο, σχολείο και χώρο δουλειάς να γίνουν συνελεύσεις που θα εκλέξουν δημοκρατικά επιτροπές αγώνα.
Αυτές οι επιτροπές πρέπει με τη σειρά τους να συντονιστούν σε τοπικό και εθνικό επίπεδο ώστε να δημιουργηθούν οι δομές εκείνες που θα οργανώσουν τον αγώνα από τα κάτω και θα πιέσουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να καλέσουν γενική απεργία στις 23/3.
Τέλος είναι μέσα από αυτές τις μάχες του κινήματος που τα πιο πρωτοπόρα στρώματα θα βγάλουν τα συμπεράσματα και που θα μπουν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός νέου πραγματικά αριστερού κόμματος που θα απορρίπτει τόσο την κεντροαριστερά όσο και τη λογική της συνδιαλλαγής.
