Της Κλέρ Ντόιλ
από το site της CWI
Εν μέσω των πανηγυρισμών για τη μαζική υπερψήφιση του κόμματος του νέου προέδρου της χώρας, Εμανουέλ Μακρόν, στον α’ γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών την περασμένη Κυριακή 11 Ιούνη, μια βαθιά δυσαρέσκεια αναδύεται από τη γαλλική κοινωνία. Αποτυπώνεται στον αριθμό-ρεκορ των ψηφοφόρων που απείχαν από τις εκλογές – λιγότεροι από τους μισούς εγγεγραμμένους ψηφοφόρους συμμετείχαν. Ο μεγάλος όγκος είτε απείχε είτε ψήφισε χωρίς κανένα ενθουσιασμό.
Το νεοδημιουργηθέν κόμμα του Μακρόν, LREM (Η Δημοκρατία εν κινήσει), μπορεί να καταλήξει μετά τον δεύτερο γύρο της ερχόμενης Κυριακής μέχρι και με 445 από τις 577 έδρες του κοινοβουλίου – «πιθανότατα η μεγαλύτερη πλειοψηφία από την εποχή που οι Συντηρητικοί του προέδρου του Ντε Γκωλ και οι σύμμαχοι του πήραν το 80% των εδρών το 1968» όπως σχολίασε το πρακτορείο Ρόιτερς. Το αποτέλεσμα του Ντε Γκωλ βέβαια έλαβε χώρα σε συνθήκες όπου συμμετείχε στις εκλογές το 80% των ψηφοφόρων. (Και πρέπει επίσης να θυμηθούμε πως για τον Ντε Γκωλ αυτή αποδείχθηκε μια Πύρρειος νίκη καθώς, μέσα σε ένα χρόνο, έχασε σε ένα πανεθνικό δημοψήφισμα στο οποίο πόνταρε το μέλλον του και σαν αποτέλεσμα αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική).
Όμως στη πραγματικότητα το LREM έλαβε μόλις 6,3 εκατομμύρια ψήφους, πολύ λιγότερους από τον Ολάντ το 2012 (10,3 εκατομμύρια ψήφους για την προεδρική πλειοψηφία στο πρώτο γύρο) ή τον Σαρκοζί το 2007 (11 εκατομμύρια)!
Ο Μακρόν ήταν η πρώτη επιλογή για πρόεδρος για λιγότερο από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων – υπερψηφίστηκε μόνο από το 16% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου.
Οι δεξιοί «Ρεπουμπλικάνοι» ήρθαν δέυτεροι με 15,77% και το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν πήρε 13,2%.
Η ίδια η Μαρίν Λεπέν ήρθε πρώτη στη περιφέρεια της, Χενίν – Μπομόντ (βόρειο), αλλά μπορεί να ηττηθεί από το είδος της «αντι-Λεπέν» ψήφου που οδήγησε στη νίκη του Μακρόν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Το κόμμα της θα μπορούσε να καταλήξει με όχι περισσότερες από 4 έδρες στο κοινοβούλιο. 15 έδρες είναι απαραίτητες για να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα με δικαίωμα παρέμβασης σε κάθε συνεδρίαση καθώς και δικαίωμα κατάθεσης νομοσχεδίων.
Η «Ανυπόταχτη Γαλλία» είναι η οργάνωση του Ζαν Λυκ Μελανσόν, ο οποίος με το φιλεργατικό και αντικαπιταλιστικό του πρόγραμμα κέρδισε 7 εκατομμύρια ψήφους στις προεδρικές εκλογές, σχεδόν φτάνοντας στο δεύτερο γύρο. Και η «Ανυπόταχτη Γαλλία» ελπίζει επίσης να συγκεντρώσει αρκετές έδρες για να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα. Με 11% των ψήφων στο πρώτο γύρο, τα κατάφερε καλύτερα από το αποκαλούμενο «Σοσιαλιστικό» Κόμμα.
Τα ποσοστά του μέχρι πρόσφατα κυβερνώντος αστικοποιημένου (υποταγμένου στα καπιταλιστικά συμφέροντα) «Σοσιαλιστικού» Κόμματος κατέρρευσαν από 29,35% σε 7,4% (9,5% μαζί με τους συμμάχους του). Ο προεδρικός υποψήφιος του κόμματος, Φρανσουά Αμόν, ηττήθηκε στην εκλογική του περιφέρεια, όπως επίσης και ο γραμματέας του κόμματος, Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς, ο οποίος αναγνώρισε ότι ο πρώτος γύρος σηματοδότησε μια «πρωτοφανή» υποχώρηση για το κόμμα που αναμενόταν να πάρει μεταξύ 30 και 40 έδρες συνολικά. Το μέλλον του κόμματος είναι δύσκολο. Όπως έχει εξηγήσει η «Επαναστατική Αριστερά», το τμήμα της CWI στη Γαλλία, θα μπορούσε να υπάρξει μια τριπλή διάσπαση και ενδεχόμενη εξαφάνιση του κόμματος που μέχρι πριν 2 μήνες είχε τόσο τον πρόεδρο, όσο και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη χώρα.
Κατάρρευση των «Σοσιαλιστών»
Ήταν η προσπάθεια της κυβέρνησης των (λεγόμενων) «Σοσιαλιστών» να φορτώσουν το κόστος της κρίσης της γαλλικής οικονομίας στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που οδήγησε εργαζόμενους, νέους ανθρώπους και μεσαία στρώματα να εμπλακούν σε ένα μαζικό κίνημα απεργιών και διαδηλώσεων την άνοιξη του περασμένου χρόνου. Ένα κίνημα που αντιμετωπίστηκε με μια άνευ προηγουμένου κατασταλτική στάση από την κυβέρνηση, παρότι αυτή υποτίθεται πως ήταν «αριστερή».
Ο Μακρόν, με παρελθόν στο τραπεζικό τομέα και χωρίς κομματικές δεσμεύσεις, εντάχθηκε σαν υπουργός Οικονομικών στη κυβέρνηση του Ολάντ για να βοηθήσει στην προώθηση των βαθιά αντιδημοφιλών αλλαγών στον εργατικό νόμο της χώρας. Τώρα, ως πρόεδρος, έχει ανακοινώσει την πρόθεση του να συνεχίσει σε αυτό το δρόμο και να προωθήσει νέους νόμους που να ρυθμίζουν τη σχέση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, καταρχήν με προεδρικά διατάγματα μέσα στον Ιούνη και στη συνέχεια για υιοθέτηση από το κοινοβούλιο το Σεπτέμβρη.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τον έχουν προειδοποιήσει να «βάλει φρένο» σε αυτά τα σχέδια και υπάρχουν κάποιες συζητήσεις για διαδηλώσεις διαμαρτυρίας τον Ιούνιο, πριν από το θερινό κλείσιμο της βουλής. Αλλά αυτά είναι εντελώς ανεπαρκή. Ο Μακρόν έχει ήδη αισθανθεί ότι έχει αρκετή δύναμη στα χέρια του για να ανακοινώσει τα σχέδια του να εγγράψει μόνιμα στο νόμο την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στη Γαλλία.
Ο Μακρόν παρουσιάζεται από τον αστικό τύπο διεθνώς σαν ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, όμως το πρόγραμμα του είναι κατάφωρα υπέρ των επιχειρήσεων – συνέχιση των επιθέσεων στο κοινωνικό κράτος με ταυτόχρονη μείωση της φορολογίας για τους πλούσιους. Όπως είπε σε μια μετεκλογικη συγκέντρωση και η Ρακέλ Μαχέ, στέλεχος της «Επαναστατικής Αριστεράς» και υποψήφια με την «Ανυπόταχτη Γαλλία» στην Ντρομ, στη νότια Γαλλία:
«Οι πολιτικές του Μακρόν θα αποτελέσουν ένα κοινωνικό πραξικόπημα. Μαζική αντίσταση πρέπει να χτιστεί ήδη από σήμερα!».
Η Ρακέλ πήρε ένα πολύ αξιοπρεπές 10% των ψήφων –το υψηλότερο ανάμεσα στους υποψηφίους της Αριστεράς στην περιφέρεια της– και πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πήρε το «Κομμουνιστικό» Κόμμα (που είχε αρνηθεί να συμμαχήσει μαζί της, παρά την πρόταση μας για κοινό ψηφοδέλτιο) καθώς και οι «Σοσιαλιστές».
Στο δεύτερο γύρο των εκλογών στις 18 Ιούνη θα υπάρξει μεγαλύτερη ώθηση για πολλούς ανθρώπους να πάνε να ψηφίσουν. Όμως, όπως έχει πει η «Επαναστατική Αριστερά», δεδομένης της μαζικής δυσαρέσκειας των εργαζομένων, των συνεχιζόμενων μαχών στους εργατικούς χώρους, των αντι-μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση και της έλλειψης θέσεων εργασίας για τους νέους, οι πιο σημαντικές μάχες θα είναι στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους.
Στο πολιτικό επίπεδο, το ζητούμενο είναι η εκπόνηση ενός σχεδίου για το πως μια νέα αριστερή δύναμη μπορεί να χτιστεί πάνω στη βάση της επιτυχίας του κινήματος του Μελανσόν, ούτως ώστε να μπορέσει να καθοδηγήσει τις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης και να προωθήσει τις γνήσιες σοσιαλιστικές πολιτικές που μπορούν να συγκεντρώσουν υποστήριξη και να καταστρέψουν το φαινομενικά αήττητο φαινόμενο Μακρόν.
Σχετικά άρθρα
- Γαλλικές εκλογές: πάλη για μια μαχητική Αριστερά ενάντια στις επιθέσεις του Μακρόν
- Γαλλικές εκλογές: ο β’ γύρος και το στοίχημα μιας νέας Αριστεράς
- Γαλλικές εκλογές: διλήμματα που διχάζουν την Αριστερά
- Γαλλικές εκλογές: ιστορική ήττα του δικομματισμού, επιτυχία του αριστερού Μελανσόν
- Τι να περιμένει, τι να φοβάται και τι να ελπίζει η Ευρώπη από τις γαλλικές εκλογές
- Γαλλικές εκλογές: απαξίωση στην ελίτ, κέρδη για τον Μελανσόν
