Επιμέλεια άρθρων από το socialistworld.net
Ο δεύτερος γύρος των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία επιβεβαίωσε την απόρριψη της κυβέρνησης και των πολιτικών της από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φ. Ολάντ και οι κυβερνητικοί του εταίροι κατάφεραν μετά βίας να πάρουν το 25,5% των ψήφων. Από την άλλη μεριά, η δεξιά συμμαχία με κορμό το UMP (Ένωση για ένα Κοινωνικό Κίνημα) του Ν. Σαρκοζί κέρδισε 28 επιπλέον περιφέρειες σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές και έχασε μόνο μία, με αποτέλεσμα να ελέγχει πλέον 67 από τις 98 περιφέρειες.
Σημαντικό στοιχείο των εκλογών και η εδραίωση του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν, που με 22,5% περίπου, αναγνωρίζεται πλέον σαν σημαντικός παράγοντας της γαλλικής πολιτικής σκηνής, αν και το ποσοστό που συγκέντρωσε είναι κάτω των προσδοκιών των στελεχών του.
Νικητής των εκλογών ωστόσο, ήταν και η αποχή, αφού έφτασε συνολικά το 50%, ενώ στις βιομηχανικές, φτωχές περιοχές άγγιξε το 60% μέχρι και το 65% σε κάποιες περιπτώσεις.
Τα συνολικά αποτελέσματα του πρώτου και του δεύτερου γύρου των περιφερειακών εκλογών, τα μεγάλα ποσοστά της αποχής, αλλά και η επιτυχία του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου» που κατάφερε να πάει στο δεύτερο γύρο σε πάνω από τις μισές περιφέρειες, στέλνουν ένα καθαρό μήνυμα: σημαντικά τμήματα της κοινωνίας είναι αηδιασμένα με τις πολιτικές της κυβέρνησης, αλλά και το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα της λιτότητας και της διαφθοράς συνολικά.
Η ψήφος στο «Εθνικό Μέτωπο»
Το «Εθνικό Μέτωπο» επιβεβαίωσε τον κεντρικό του ρόλο στη γαλλική πολιτική σκηνή, παίρνοντας ξανά υψηλά ποσοστά, ωστόσο σημείωσε άνοδο μόνο σε περιπτώσεις όπου ο βασικός του αντίπαλος ήταν υποψήφιος του «Σοσιαλιστικού» ή του «Κομμουνιστικού» Κόμματος.
Στις 53 από τις 58 εκλογικές περιφέρειες στις οποίες αναμετρήθηκαν με το «Αριστερό Μέτωπο» (τη συμμαχία ανάμεσα στο «Κομμουνιστικό Κόμμα», το «Αριστερό Κόμμα» και άλλες μικρότερες οργανώσεις) οι υποψήφιοι του «Εθνικού Μετώπου» ηττήθηκαν.
Τμήμα των ψηφοφόρων της παραδοσιακής δεξιάς στράφηκε στο «Εθνικό Μέτωπο», το οποίο ωστόσο δεν κατάφερε να κερδίσει τον έλεγχο ούτε σε μία περιφέρεια. Αυτό βέβαια δε μειώνει τη σημασία του γεγονότος ότι στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών είχε έρθει πρώτο σε 43 περιφέρειες, επιβεβαιώνοντας έτσι την απόρριψη μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος για τις παραδοσιακές πολιτικές «οικογένειες».
Έχοντας χτίσει ισχυρές βάσεις σε κάποιες περιοχές, πατώντας πάνω στο φόβο της αυξανόμενης ανεργίας και φτώχειας, το «Εθνικό Μέτωπο» κατάφερε στις αντίστοιχες περιφέρειες να συγκεντρώσει σημαντικά ποσοστά. Με μια εκστρατεία που βασίστηκε σε κοινωνικά ζητήματα, όπως η προστασία των μονογονεϊκών οικογενειών, το δικαίωμα πρόσβασης στη δημόσια υγεία κ.α., σε συνδυασμό με την καταγγελία της διαφθοράς του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος και με μεγάλες δόσεις ξενοφοβίας, το «Εθνικό Μέτωπο» κατάφερε να καρπωθεί ένα μέρος της κοινωνικής οργής.
Το «Αριστερό Μέτωπο»
Ενάντια τόσο στην κυβέρνηση και τις πολιτικές της, όσο και την παραδοσιακή δεξιά και την ακροδεξιά, το «Αριστερό Μέτωπο» κατάφερε να συγκεντρώσει συνολικά το 9% των ψήφων σε εθνικό επίπεδο, φτάνοντας σε κάποιες περιοχές το 15-20%. Πρόκειται για ένα καλό αποτέλεσμα, που αποτελείται από καθαρές ψήφους ενάντια στις πολιτικές λιτότητας.
Ωστόσο, η προεκλογική εκστρατεία του «Αριστερού Μετώπου» δεν είχε τις καθαρές θέσεις και τη μαχητικότητα που απαιτούνταν προκειμένου να εκφράσει πραγματικά τους εργαζόμενους και τη νεολαία και να μπουν οι βάσεις για να χτιστεί ένας μαζικός φορέας που θα απειλήσει πραγματικά τις πολιτικές του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος. Όσο σημαντικό κι αν είναι το σύνθημα για «ενότητα της Αριστεράς» στο οποίο επικεντρώθηκε η εκστρατεία του «Αριστερού Μετώπου», δυστυχώς, δεν είναι αρκετό για να κάνει τη διαφορά.
Παρά τα ελλείμματα του «Αριστερού Μετώπου» βέβαια, η «Επαναστατική Αριστερά» (CWI στη Γαλλία) στήριξε τους υποψήφιους του. Ταυτόχρονα, συνεχίζει να δίνει τη μάχη για να χτιστεί ένα μαζικό κόμμα της Αριστεράς που να εκπροσωπεί πραγματικά τα εργατικά και λαϊκά στρώματα και τις ανάγκες τους, για να περιοριστεί η ακροδεξιά που εδραιώνει την παρουσία της και να οργανωθεί η αντεπίθεση ενάντια στη λιτότητα και το ρατσισμό. Για να τεθούν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα μετατρέψει την οργή της κοινωνίας σε πραγματική δύναμη ανατροπής.
