Του Βαγγέλη Ασημομύτη
Εν μέσω των πανηγυρισμών του κατεστημένου για τη μαζική υπερψήφιση του κόμματος του νέου προέδρου της χώρας, Εμανουέλ Μακρόν, στις γαλλικές βουλευτικές εκλογές, μια βαθιά δυσαρέσκεια αναδύεται από τη γαλλική κοινωνία.
Αποχή: 56,5%!!
Αποτυπώνεται πρώτα και κύρια στον αριθμό-ρεκόρ των ψηφοφόρων που απείχαν από τις εκλογές! Τα συνολικά ποσοστά της αποχής στον δεύτερο γύρο των εκλογών έφτασαν το ποσοστό-ρεκόρ του 56,5%!
Την ίδια στιγμή, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα ποιοτικά στοιχεία της αποχής:
- Στις ηλικίες από 18-34 ετών η αποχή έφτασε το 70%!
- Μεταξύ των βιομηχανικών εργατών η αποχή έφτασε το 69%.
- Οι εργαζόμενοι που κερδίζουν λιγότερα από 1250 ευρώ το μήνα απείχαν σε ποσοστό 68% (όσοι κερδίζουν περισσότερα από 3.000 ευρώ το μήνα απείχαν σε ποσοστό 50%). (Πηγή: info-war.gr, 19/6/17)
Τα κόμματα
Το νεοδημιουργηθέν κόμμα του Μακρόν, LREM (Η Δημοκρατία εν κινήσει) κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία με 341 από τις 566 έδρες (συν 11 που αφορούν τους κατοίκους εξωτερικού και δεν έχουν κριθεί ακόμη).
Την ίδια στιγμή στο πρώτο γύρο το LREM έλαβε μόλις 6,3 εκατομμύρια ψήφους, πολύ λιγότερους από τον Ολάντ το 2012 (10,3 εκατομμύρια ψήφους για την προεδρική πλειοψηφία στο πρώτο γύρο) ή τον Σαρκοζί το 2007 (11 εκατομμύρια)!
Οι δεξιοί «Ρεπουμπλικάνοι» ήρθαν δεύτεροι, κερδίζοντας 135 έδρες
Το «Σοσιαλιστικό» Κόμμα υπέστη συντριπτική ήττα συγκεντρώνοντας 43 έδρες έναντι των 284 που είχε στην προηγούμενη Βουλή.
Η «Ανυπόταχτη Γαλλία», η οργάνωση του Ζαν Λυκ Μελανσόν, κέρδισε 15 έδρες, με τους συμμάχους της στο Κομμουνιστικό Κόμμα να κερδίζουν 11. Να σημειωθεί πως με 11% των ψήφων στο πρώτο γύρο, τα κατάφερε καλύτερα από το αποκαλούμενο «Σοσιαλιστικό» Κόμμα που έμεινε στο 7,4%.
Το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν είδε τις έδρες του να αυξάνονται από 2 σε 8, όμως απέτυχε στο στόχο του να συγκεντρώσει 15 έδρες, αριθμός απαραίτητος για να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα με δικαίωμα παρέμβασης σε κάθε συνεδρίαση καθώς και δικαίωμα κατάθεσης νομοσχεδίων.
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά
Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν είχε καθόλου καλά αποτελέσματα. Οι δυο βασικές της οργανώσεις (LO – Εργατική Πάλη και NPA – Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) περιορίστηκαν σε ποσοστά κάτω του 1% (αθροιστικά). Αξίζει πάντα να θυμόμαστε ότι στις προεδρικές εκλογές του 2002 είχαν πάρει αντίστοιχα 5,72% (η LO) και 4,25 % η LCR (που αργότερα μετονομάστηκε σε NPA). Πράγμα που δείχνει πως υπήρξε μια μοναδική ιστορική ευκαιρία για την αντικαπιταλιστική Αριστερά για να γεμίσει το κενό στο χώρο της Αριστεράς, η οποία όμως ευκαιρία χάθηκε.
Αυτό, δυστυχώς, οφείλεται στα ελλείμματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς – πράγμα που φάνηκε και στις τελευταίες προεδρικές εκλογές όταν αρνήθηκε να συνεργαστεί με τον Μελανσόν με αποτέλεσμα να περάσουν στο β’ γύρο η Λεπέν και ο Μακρόν, αντί του Μελανσόν και του Μακρόν (δείτε σχετικά: Γαλλικές εκλογές: διλήμματα που διχάζουν την Αριστερά στο site του «Ξ»).
Ποιος είναι ο Μακρόν;
Ο Μακρόν, με παρελθόν στο τραπεζικό τομέα και χωρίς κομματικές δεσμεύσεις, εντάχθηκε σαν υπουργός Οικονομικών στη κυβέρνηση του Ολάντ για να βοηθήσει στην προώθηση των βαθιά αντιδημοφιλών αλλαγών στον εργατικό νόμο της χώρας. Τώρα, ως πρόεδρος, έχει ανακοινώσει την πρόθεση του να συνεχίσει σε αυτό το δρόμο και να προωθήσει νέους νόμους που να ρυθμίζουν τη σχέση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, καταρχήν με προεδρικά διατάγματα μέσα στον Ιούνη και στη συνέχεια για υιοθέτηση από το κοινοβούλιο το Σεπτέμβρη.
Ο Μακρόν παρουσιάζεται από τον αστικό τύπο διεθνώς σαν ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, όμως το πρόγραμμα του είναι κατάφωρα υπέρ των επιχειρήσεων – συνέχιση των επιθέσεων στο κοινωνικό κράτος με ταυτόχρονη μείωση της φορολογίας για τους πλούσιους.
Για μια άλλη Αριστερά
Το ζητούμενο σήμερα είναι η εκπόνηση ενός σχεδίου για το πως μια νέα αριστερή δύναμη μπορεί να χτιστεί πάνω στη βάση της επιτυχίας του κινήματος του Μελανσόν στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές αλλά και των σεβαστών αποτελεσμάτων στις βουλευτικές. Η ύπαρξη μιας μαζικής μαχητικής Αριστεράς είναι απαραίτητη για να μπορέσει το εργατικό κίνημα και τα μαζικά κινήματα να αντισταθούν στις επιθέσεις που θα έρθουν από τον Μακρόν.
Την ίδια στιγμή ο εξοπλισμός αυτής της Αριστεράς με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα είναι ο μόνος τρόπος για να δώσει πειστικές απαντήσεις και προοπτική εξόδου της κοινωνίας από την κρίση που μαστίζει το καπιταλιστικό σύστημα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Διαφορετικά θα έχει την κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ρόλος της επαναστατικής-μαρξιστικής Αριστεράς σ’ αυτή την προσπάθεια είναι καθοριστικός.
Σχετικά άρθρα
- Γαλλία: η χαμηλή συμμετοχή στον πρώτο γύρο δείχνει τα όρια της νίκης Μακρόν
- Γαλλικές εκλογές: πάλη για μια μαχητική Αριστερά ενάντια στις επιθέσεις του Μακρόν
- Γαλλικές εκλογές: ο β’ γύρος και το στοίχημα μιας νέας Αριστεράς
- Γαλλικές εκλογές: διλήμματα που διχάζουν την Αριστερά
- Γαλλικές εκλογές: ιστορική ήττα του δικομματισμού, επιτυχία του αριστερού Μελανσόν
- Τι να περιμένει, τι να φοβάται και τι να ελπίζει η Ευρώπη από τις γαλλικές εκλογές
