Της Μαρία Μπουτζαρέλου
Μόλις εφτά μήνες πέρασαν από την μεγάλη απεργία των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στους σιδηροδρόμους για το ασφαλιστικό και τα όρια συνταξιοδότησης και η κυβέρνηση Σαρκοζί ανοίγει για μια ακόμα φορά τους ασκούς του Αιόλου, αναγγέλλοντας μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό όλων των Γάλλων εργαζομένων. Και αφού ο Σαρκοζί «χτύπησε» τα ρετιρέ, πέρασε και στα ισόγεια…
Αυτή την φορά τα μέτρα χτυπάνε το σύνολο των εργαζομένων, με αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης (για την πλήρη σύνταξη), από τα 40 χρόνια εργασίας, στα 41.
Και δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό που θέλει να «μεταρρυθμίσει» ο Σαρκοζί. Στο στόχαστρο της κυβέρνησης μπαίνουν η δημόσια παιδεία και η υγεία. Το σχέδιο για μεγάλες περικοπές σε θέσεις εργασίας στο δημόσιο σημαίνει πρακτικά πως οι δάσκαλοι που θα βγουν στην σύνταξη δεν θα αντικατασταθούν, αφήνοντας 11.200 θέσεις εργασίας κενές, και το πιο μακροχρόνιο σχέδιο, προβλέπει να φτάσουν οι περικοπές αυτές τις 80.000. Στον χώρο της υγείας προβλέπονται αυξήσεις στο κόστος της περίθαλψης
.
Το σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει η ραγδαία αύξηση στις τιμές των καυσίμων που έχει φέρει τους ψαράδες και άλλους επαγγελματίες από πολλές χώρες της Ευρώπης, τέσσερις φορές για διαμαρτυρίες στις Βρυξέλες, ενώ έχει προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις και στην ίδια τη Γαλλία.
Τα σχέδια του Νικολά Σαρκοζί και του πρωθυπουργού Φιγιόν, προκάλεσαν την καθολική αντίδραση των εργαζομένων, αφού αυτή την φορά η κυβέρνηση δεν έπαιξε το χαρτί της διάσπασης των εργαζομένων σε προνομιούχους και μη.
Στις 22 Μαΐου πάνω από 300.000 εργαζόμενοι, σε πάνω από 100 πόλεις εξέφρασαν την γνώμη τους για τα μέτρα της κυβέρνησης με μαζικές διαδηλώσεις, οι ψαράδες έκλεισαν τα λιμάνια σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων και οι λιμενεργάτες αντέδρασαν στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, με αντίστοιχους αποκλεισμούς. Οι δάσκαλοι κατέβηκαν σε απεργία στις 23 Μαΐου, ενώ νωρίτερα, στις 15 Μαΐου, έγιναν διαδηλώσεις από τους μαθητές για τις περικοπές στις οποίες συμμετείχαν 300.000 εργαζόμενοι στην εκπαίδευση και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σε πολλές περιπτώσεις η απάντηση από την πλευρά της κυβέρνησης ήταν η καταστολή, τόσο στα λιμάνια όσο και στο κίνημα των μαθητών, καταστολή που συνοδεύτηκε και με εξαγγελίες του πρωθυπουργού, πως τα μέτρα που προωθούνται θα εφαρμοστούν.
Ίδια τα προβλήματα σε όλη την Ευρώπη
Μήπως όλο αυτό το σκηνικό μας φαίνεται γνώριμο; Οι μεταρρυθμίσεις της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της Γαλλίας σίγουρα μας φέρνουν στο μυαλό τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Καραμανλή, που χτυπούν στρατηγικούς τομείς του δημοσίου, όπως η παιδεία, η υγεία, τα λιμάνια και φυσικά το ασφαλιστικό. Τόσο τα μέτρα, όσο και τα επιχειρήματα τους είναι σχεδόν τα ίδια. Από την μία τα ρετιρέ, από την άλλη η εξυγίανση του δημοσίου, όλα σε βάρος των εργαζομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στο στόχαστρο όμως, βρίσκονται και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Στην Γαλλία, ο Σαρκοζί, προσπαθεί να απαλλαχθεί από το φάντασμα του Μάη του 68, όπως είχε δηλώσει όταν εξελέγη πριν από ένα χρόνο. Ωστόσο, το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι τώρα είναι ακριβώς το αντίθετο.
Ο Σαρκοζί και ο Φιγιόν θέλουν να εφαρμόσουν μέτρα ώστε τα σχολεία να λειτουργούν ακόμα και εν μέσω απεργιών, ενώ οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση θα οφείλουν να ενημερώσουν ότι θα απεργήσουν, 48 ώρες νωρίτερα. Φυσικά, δεν θα αργήσει η στιγμή που όλα αυτά θα εφαρμοστούν και στους υπόλοιπους τομείς, αφαιρώντας από τα χέρια των Γάλλων εργαζομένων το δικαίωμα να εξαγγέλλουν έκτακτες απεργίες, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, ένα πολύ σημαντικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων, που έχει αποδειχτεί αποτελεσματικό στο παρελθόν.
Ενάντια στην Ευρώπη των καπιταλιστών…
Απέναντι σε όλη αυτή την οργανωμένη και καλά σχεδιασμένη επίθεση, οι εργαζόμενοι ανά την Ευρώπη πρέπει να απαντήσουν εξίσου οργανωμένα, με σχέδιο που να οδηγεί σε νίκες και όχι απλά σε εκτονώσεις της οργής και της αγανάκτησης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες από τα κάτω, για το χτίσιμο ενός μαζικού εργατικού κινήματος, τόσο εθνικά όσο και πανευρωπαϊκά.
