Της Κάτιας Κλείτσα
Οι απαγωγές εργοδοτών από εργαζόμενους που απολύονται σε εργοστάσια της Γαλλίας, είναι ο νέος τρόπος που επιλέγουν πολλοί εργαζόμενοι για να διεκδικήσουν καλύτερες αποζημιώσεις ή την ανάκληση των απολύσεων. Ήδη σε μία σειρά εργοστασίων, έχει επιλεχτεί σαν μέθοδος πάλης το κλείδωμα των εργοδοτών σε ένα γραφείο μέχρι αυτοί να υποχωρήσουν στα αιτήματα των εργαζομένων.
Το λεγόμενο «bossnaping» που έγινε πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2009, έχει αρχίσει να δημιουργεί πονοκέφαλο και ανησυχία στους εργοδότες και τα μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων. Και ενώ οι επιχειρηματίες έχουν θορυβηθεί, το 45% της γαλλικής κοινωνίας θεωρεί «αποδεκτή» την κράτηση ως ομήρων των μάνατζερ επιχειρήσεων που απολύουν κόσμο προκειμένου οι εργαζόμενοι να διαπραγματευθούν καλύτερους όρους και το 63% την «κατανοεί» ως διαπραγματευτική μέθοδο! Τα ποσοστά αυτά, είναι πραγματικά πολύ μεγάλα. Και δείχνουν, ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης, που οι απολύσεις θα πληθαίνουν, μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας συνειδητοποιεί ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αγωνιστούν για τις θέσεις εργασίας τους.
Παρόλα αυτά, η ίδια η μέθοδος πάλης που επιλέγεται, αν και είναι πολύ δυναμική και προς το παρόν σε κάποιες περιπτώσεις αποτελεσματική, δεν παύει να είναι και προβληματική. Είναι προβληματική, επειδή στην πραγματικότητα αφήνει εκτός του αγώνα αυτό το 45% που τον στηρίζει, μετατρέποντας την κοινωνία σε εξωτερικό παρατηρητή που παρακολουθεί μία μάχη, χωρίς να παίζει κάποιον αγώνα. Επίσης, η κάθε μάχη που δίνεται στα εργοστάσια, δίνεται μεμονωμένα, χωρίς δηλαδή κοινούς αγώνες των εργαζόμενων σε όλα τα εργοστάσια που βάζουν λουκέτο ή απολύουν.
Ήδη ο Σαρκοζί δήλωσε για τις απαγωγές «Τι τακτική είναι αυτή; Έχουμε νόμους σ? αυτή τη χώρα. Δεν πρόκειται να ανεχθώ τέτοια πράγματα!», ενώ και ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν εξήγγειλε σκληρά μέτρα κατά των «απαγωγέων» των αφεντικών.
Προφανώς, σε καμία περίπτωση δεν περιμέναμε από την κυβέρνηση να στηρίξει και να υπερασπιστεί τους αγώνες και τα δικαιώματα των εργαζόμενων απέναντι στα συμφέροντα των εργοδοτών. Και προφανώς, η ριζοσπαστικοποίηση και οι αγώνες των εργαζομένων είναι κάτι που θα ανησυχούσε την κυβέρνηση, όποια μορφή πάλης και αν επέλεγαν οι εργαζόμενοι. Όμως, ακριβώς επειδή η κυβέρνηση, οι εργοδότες και τα ΜΜΕ θα προσπαθήσουν να καταστείλουν τους αγώνες, οι αγώνες θα πρέπει να δίνονται από κοινού, από όλους εργαζόμενους όλων των εργοστασίων και την κοινωνία. Καλώντας σε κοινές πορείες αλλά και απεργίες, ασκώντας πίεση σε όλους τους εργοδότες και στην κυβέρνηση.
