Δημοσιεύουμε άρθρο που έστειλε στο «Ξεκίνημα» ο σ. Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Όταν έγινε το Πολυτεχνείο πήγαινα στο Δημοτικό. Δεν είχα ακούσει για δημοκρατία και δικτατορία. Άλλωστε ποιος να μου μιλήσει; Θυμάμαι, βέβαια, τις σχολικές γιορτές, τις αφίσες με το πουλί που ξαναγεννιόταν και σκόρπιους στίχους από εθνικοπατριωτικά τραγούδια. Ακόμα μου έρχεται στο μυαλό η μέρα που με αντάλλαγμα μια σοκολάτα, που μας αγόρασε ένας χουντικός συγχωριανός μας, φωνάζαμε στα στενά του χωριού «Παπαδόπουλος –Δημοκρατία», μάλλον για κάποιο «δημοψήφισμα» που θα έκανε. Δεν ξεχνάω, όμως και την υποδοχή στον θεωρητικό της χούντας, Γεωργαλά. Μια αψίδα στολισμένη στο έμπα του χωριού για να περάσει από κάτω. Οι μαθητές σε παράταξη, ντυμένοι με τα καλά μας, κρατώντας χάρτινες σημαιούλες. Η εντολή του δασκάλου αυστηρή και ξεκάθαρη: να τις κουνάτε συνεχώς.
Όταν έγινε το Πολυτεχνείο ζούσα σε ένα απομονωμένο χωριό στη Νότια Κρήτη: το Ροδάκινο. Οι πληροφορίες έφταναν με το σταγονόμετρο. Τηλεόραση δεν υπήρχε και μόνο τα ΤΕΑ πρόβαλλαν αραιά και που ταινίες εθνικιστικού περιεχομένου. Μάλιστα για λόγους ηθικής – εθνικής διαπαιδαγώγησης, αν υπήρχε υποψία τρυφερής σκηνής, το χέρι του φαντάρου κάλυπτε την οθόνη. Ούτε ραδιόφωνα, όμως, υπήρχαν πολλά. Ένα από αυτά στο καφενείο. Μέσα σε καπνούς και σε παράσιτα προσπαθούσαν οι μεγάλοι να ακούσουν. Κάποια στιγμή μάθαμε ότι σκοτώθηκε ένας 17χρονος. «Τι ήθελε ένας έφηβος εκεί;», σχολίαζαν. «Γονείς δεν είχε;». Δεν καταλάβαινα πολλά. Χωμένος στα πόδια του πατέρα μου φοβόμουν και ανησυχούσα για τον αδελφό μου, που βρισκόταν στη Αθήνα.
Για το Πολυτεχνείο, τη δικτατορία και τη δημοκρατία έμαθα λίγα χρόνια αργότερα. Μαθητής στο 8ο Λύκειο της Αθήνας, στην οδό Νικοπόλεως. Οι εκδηλώσεις για την εξέγερση απαγορευμένες. Απειλές αυστηρής τιμωρίας για εκείνους που δε θα υπακούσουν. Η απόφαση μας: αποχή και διαδήλωση μέχρι το Πολυτεχνείο. Από τα στενά πλήθος κόσμου σε μια αυθόρμητη πορεία ενώνονταν με τον κύριο όγκο που κατέβαινε την Πατησίων. Ένα πολύβουο και πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι διαμαρτυρόταν. Συνθήματα, παλμός και τραγούδια. Η ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν στο αποκορύφωμα. Χαμόγελα αισιοδοξίας, συγκίνηση και υπόσχεση για συνέχιση του αγώνα. Η εποχή της έντονης πολιτικοποίησης και των ονείρων. Λαοθάλασσα στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Η απαγόρευση συχνή. Σπάσιμο του αστυνομικού κλοιού στην Καραγιώργη Σερβίας. Δακρυγόνα και χημικά. Με τους συμμαθητές μου μια γροθιά. Μια αγκαλιά. Παρέα με τον Μάριο, την Αργυρούλα, το Γιώργο και τη Μαρία σε κατοστάρι διαφυγής στη Σταδίου.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι γενιές της μεταπολίτευσης χάθηκαν. Χάθηκα κι εγώ με τους συμμαθητές μου. Η Μαρία ξέμεινε από όνειρα και νικήθηκε από την πρέζα. Μα και τα δικά μας όνειρα ξεθώριασαν. Πολλοί επιχείρησαν να καπηλευτούν τα μηνύματα του Πολυτεχνείου. Φάνηκε ότι για ένα διάστημα σταμάτησε να εμπνέει. Γι αυτό φρόντισε και μέρος της γενιάς του Πολυτεχνείου: υπουργοί, κυβερνητικά στελέχη, επίτροποι στην Ε.Ε. Η εξαργύρωση των αγώνων. Άλλοι, όμως, έμειναν πιστοί στα οράματα τους και 41 χρόνια αγωνίζονται για να γίνει πράξη το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία –Ελευθερία». «Όχι, το Πολυτεχνείο είναι πέρα από πρόσωπα. Εμπνέει και θα συνεχίσει να εμπνέει τις γενιές. Ήρθεη ώρα η σημερινή γενιά να κάνει τα δικά της Πολυτεχνεία όχι όμως με την ίδια μορφή, γιατί θα είναι φάρσα».
Τα λόγια ετούτα ανήκουν στην πιο χαρακτηριστική φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού των αγωνιζόμενων φοιτητών, το Δημήτρη Παπαχρήστο. Καλαμάτα, παραμονή της επετείου. Εκδήλωση για την εξέγερση στο ζεστό χώρο του καφέ «Σινέ» με τίτλο «Πολυτεχνείο: Σήματα καπνού» Ένα πυκνό ακροατήριο όλων των ηλικιών ακούει τον Δημήτρη και συζητά μαζί του. Χωρίς προβολείς και μικροφωνικές. Χωρίς τουπέ, ξύλινη γλώσσα και σταριλίκι. Όλοι μια παρέα. Ειπώθηκαν πολλά και σημαντικά. Και δε φωτίστηκαν μόνον πλευρές των ιστορικών γεγονότων, αλλά έγινε μεγάλη κουβέντα για το σήμερα. Αδύνατον να μεταφερθεί.
41 χρόνια μετά και το Πολυτεχνείο στέλνει ξανά σήματα καπνού και μας εμπνέει. Μας καλεί να ολοκληρώσουμε ότι έμεινε μισό. Με σύμμαχο τη γνώση και την πολύτιμη πείρα που αποκτήσαμε αυτά τα 41 χρόνια…
