Δημοσιεύουμε άρθρο που έστειλε στο "Ξ" ο σ. Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Το τελευταίο διάστημα, αφού πρώτα τελείωσε το σήριαλ της Αμφίπολης, ξεκίνησε ένα άλλο σύντομο ευτυχώς: τα Μ.Μ.Ε., τα οποία στηρίζουν ανοιχτά ή καλυμμένα την κυβέρνηση, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να εκβιάσουν μια συνάντηση Σαμαρά – Τσίπρα η οποία, υποτίθεται, θα σήμαινε πολλά για τη χώρα, θα άνοιγε, επιτέλους, ένα δρόμο για την περίφημη «εθνική συνεννόηση» και θα έστελνε ένα ισχυρό μήνυμα στους δανειστές.
Αφού δεν μπόρεσαν να βάλουν το ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό κάδρο άρχισε στη συνέχεια η γνωστή προπαγάνδα των «επιτυχιών» της κυβέρνησης. Η έξοδος από το μνημόνιο ήταν κάτι περισσότερο από βέβαιη μέχρι προχθές, μας έλεγαν. Δεν γνωρίζουμε μόνον, αν ο πρωθυπουργός πρόλαβε να σκίσει όλες τις σελίδες του , γιατί ήρθαν οι δανειστές και τους προσγείωσαν ανώμαλα, αφού η τρίμηνη ή η εξάμηνη παράταση του μνημονίου (από το οποίο θα μας έβγαζαν) και τα νέα μέτρα (τα οποία δε θα έπαιρναν) είναι περισσότερο από βέβαια.
Όταν είδαν ότι οι δανειστές δεν τους έκαναν το προεκλογικό δώρο, που περίμεναν, άρχισαν να καταφτάνουν πληροφορίες πως βρέθηκαν οι 180 βουλευτές, που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, και γι’ αυτό θα επισπεύσουν τη διαδικασία. Αυτές οι διαρροές έχουν διπλό στόχο: από τη μια να δείξουν ότι η κυβέρνηση, παντοδύναμη και ανίκητη, θα συνεχίσει το έργο της απογοητεύοντας όσους περίμεναν εκλογές και επιτέλους την ήττα της και από την άλλη να δείξει στους πολιτικούς της αντιπάλους ότι εκείνη ορίζει την ατζέντα και αυτή κρατά το κλειδί των εξελίξεων.
Ασφαλώς και δεν αποκλείεται να βρεθούν οι 180. Άλλωστε η εποχή είναι ρευστή και σκοτεινή και είναι πολύ πιθανόν πίσω στο παρασκήνιο να ακολουθούνται μέθοδοι άλλων εποχών(εκβιασμοί, υποσχέσεις, χρηματισμός κ.α.). Ο κάθε βουλευτής, όμως, ας αναλάβει τις ευθύνες του. Η ιστορία έτσι κι αλλιώς θα κρίνει τους πάντες. Όμως θεωρώ ότι στις σημερινές συνθήκες πάνω και πέρα από τη θολή έννοια της εθνικής συνεννόησης και της συνταγματικής αναθεώρησης, που θα ακυρωθεί, αν πάμε σε εκλογές, είναι οι άνεργοι, το ανθρωπιστικό πρόβλημα, η κοινωνία που υποφέρει και καμιά δικαιολογία δε μπορεί να βάλει όλα τα παραπάνω σε δεύτερη μοίρα.
Το έχω ξαναγράψει και ελπίζω να μην κουράσω με την επανάληψη. Η μνημονιακή κυβέρνηση κάνει επίδειξη δύναμης και δε θα παραδώσει εύκολα την εξουσία. Όσα γίνονται αυτές τις μέρες είναι αποκαλυπτικά: η στάση της απέναντι σε ένα νέο παιδί, το Νίκο Ρωμανό, έναν πολιτικό απεργό πείνας, τον οποίο οδηγεί σε αργό θάνατο και το παντοδύναμο αστυνομικό κράτος το οποίο έκανε πρωτοφανείς αυθαιρεσίες στις διαδηλώσεις που έγιναν στις 6 Δεκεμβρίου, επιβεβαιώνουν την εκτίμηση μου. Είναι περιττό να πω ότι φοβάμαι, όσα ενδέχεται να ακολουθήσουν.
Γίνεται φανερό ότι η μνημονιακή κυβέρνηση παίζει με τη χώρα και τη δημοκρατία. Παρά τις προσπάθειες της να φανεί ισχυρή, κατρακυλά και σε αυτό το επικίνδυνο σφιχταγκάλιασμα συμπαρασύρει την κοινωνία. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η καυτή πατάτα θα βρεθεί στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαχείριση της κατάστασης δεν θα είναι εύκολη υπόθεση σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, όπου κυριαρχούν οι συντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι. Ο μονόδρομος του ευρώ, νομίζω, ότι πολύ σύντομα θα αποδειχθεί αδιέξοδος. Άλλα παιχνίδια, όμως, μέσα ή έξω από το μνημονιακό κάδρο, δε χωράνε. Δε θα τα αντέξει, ούτε θα τα συγχωρήσει ο ελληνικός λαός. Χρειάζονται ξεκάθαρες πολιτικές και πάνω απ’ όλα αλήθειες.
Ο δρόμος της εφαρμογής ενός φιλολαϊκού προγράμματος, το οποίο θα ανακουφίσει την κοινωνία και τη χώρα, ο δρόμος της πατριωτικής περηφάνιας περνά μέσα από τη σύγκρουση με τη ζώνη του ευρώ. Αυτό πρέπει να γίνει σαφές. Μνημόνια, επιτήρηση και Ε.Ε. πάνε μαζί. Έξω από τα μνημόνια σημαίνει έξω από την ευρωζώνη. Στο δρόμο αυτό δε χωράνε συμβιβασμοί. Το παράδειγμα της Κύπρου είναι χαρακτηριστικό. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τις αποφάσεις, όταν έρθει η ώρα, ας τις πάρει ο ελληνικός λαός μέσα από μια «θαμμένη» και άγνωστη στους πολλούς, αλλά γνήσια και καθαρή διαδικασία της άμεσης δημοκρατίας: το δημοψήφισμα.
