Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.
Όπως σε όλες τις γλώσσες του κόσμου έτσι και στη δική μας το όχι δηλώνει μια ξεκάθαρη άρνηση, αφού είναι αρνητικό μόριο και το ναι εμπεριέχει την κατάφαση, αφού πρόκειται για βεβαιωτικό μόριο. Αναγκάζομαι να κάνω αυτήν την ερμηνευτική εισαγωγή, γιατί το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ μια συστηματική προσπάθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι με δικολαβισμούς προσπαθούν να δώσουν στο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος διαφορετικό σημασιολογικό φορτίο από αυτό που έχει και να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι μπορεί και να σημαίνει ΝΑΙ. Δεν ξέρω, αν η προσπάθεια αυτή εντάσσεται στη λογική της δημιουργικής ασάφειας, μπορώ όμως να πω ότι είναι πολιτική και δημοκρατική ασέβεια, μάλιστα μέγιστου βαθμού, απέναντι. στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που ψήφισαν ΟΧΙ.
Το χορό στις διάφορες ερμηνείες του ΟΧΙ σέρνει ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος νιώθει περήφανος, επειδή έδωσε την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να εκφράσει το γαμώτο του(!). Έτσι είπε σε μια απόπειρα να υποβαθμίσει το ΟΧΙ και τη σημασία του. Αλλά δεν έμεινε μόνον εκεί. Προχώρησε ακόμη περισσότερο λέγοντας ότι «σημαίνει παράλληλα ΟΧΙ στο παλιό και μισητό πολιτικό σύστημα, στην εξάρτηση, στη διαπλοκή, ήταν ΟΧΙ στους βαρόνους, τους εθνικούς εργολάβους που μεταχειρίζονται την Ελλάδα σαν κτήμα τους». «Το ΟΧΙ», είπε, «ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε τη μάχη μέχρι τέλους». Καμιά αντίρρηση να διορθωθούν όλα τα κακώς κείμενα, όμως ποια σχέση έχουν τα παραπάνω με το ερώτημα του δημοψηφίσματος;
Καμία γιατί αυτό αναφερόταν στην έγκριση ή μη της πρότασης Γιούνκερ. Το ξέρει καλά ο πρώην πρωθυπουργός και η ομάδα του και γι αυτό μεθοδικά το αποκρύπτουν και επιχειρούν να ερμηνεύσουν το ΟΧΙ κατά το δοκούν και να το καπηλευτούν. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να ηρωποιήσουν τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αποφεύγουν να απαντήσουν επί της ουσίας: πώς γίνεται να έχεις ένα συντριπτικό ΟΧΙ στις προτάσεις Γιούνκερ και μετά από μια εβδομάδα να το μετατρέπεις σε ΝΑΙ φέρνοντας μια συμφωνία καταφανώς χειρότερη από αυτήν που απορρίφθηκε από τον ελληνικό λαό; Εδώ προκύπτει, επιπλέον, και ένα ουσιαστικό ζήτημα δημοκρατίας για το οποίο δεν λένε κουβέντα. Ποιοι και με βάση ποιες συλλογικές διαδικασίες αποφάσισαν αυτήν την τεράστια μεταστροφή, αυτό το πραξικόπημα αγνοώντας τη θέληση του ελληνικού λαού και πετώντας την ψήφο του στο καλάθι των αχρήστων; Ασφαλώς, βέβαια, και δεν τέθηκε στο δημοψήφισμα το ερώτημα ευρώ ή δραχμή, αλλά δεν μπορεί και κανείς να ερμηνεύει το ΟΧΙ ως εντολή για υπογραφή χειρότερης συμφωνίας και ως εξουσιοδότηση για νέο μνημόνιο.
Η αποδοχή της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου από τον Αλέξη Τσίπρα και την κλειστή ομάδα με την οποία αποφάσιζε ήταν, κατ εμέ, μια συνειδητή επιλογή και δεν οφείλεται σε καμία περίπτωση σε απειρία ή ανικανότητα. Οι του Μεγάρου Μαξίμου σκοπίμως δεν είχαν εκπονήσει όλο αυτό το διάστημα ένα εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου. Επιπλέον φοβήθηκαν τη δυναμική του λαϊκού παράγοντα τον οποίον ήθελαν στον καναπέ του με τη λογική της ανάθεσης και σε καμιά περίπτωση ενεργό στις εξελίξεις σε μια πορεία συνδιαμόρφωσης. Δεν περίμεναν αυτή τη δυναμική αντίδραση του κόσμου και ξαφνιάστηκαν από το μεγαλειώδες ΟΧΙ. Ο ελληνικός λαός παρά τις προσπάθειες κατατρομοκράτησης του, παρά τις παρεμβάσεις των αξιωματούχων της Ε.Ε. στα εσωτερικά της χώρας, παρά την επιβολή του capital control έδωσε την περήφανη απάντηση του και απέδειξε πως δεν εκβιάζεται.
Ένας λαός, επομένως, που κάτω από αυτές τις συνθήκες ψηφίζει ΟΧΙ δείχνει στη μεγάλη του πλειοψηφία ότι είναι ικανός για πολλά, ακόμη και για τη ρήξη. Ας το γνωρίζουν καλά όσοι αντί να σκίσουν τα μνημόνια, τσαλάκωσαν την αποφασιστικότητα , την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του. Το ΟΧΙ, λοιπόν, πρωτίστως ανήκει στον ελληνικό λαό, ο οποίος έχει την ευκαιρία στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου να δώσει ένα καίριο χτύπημα στο μνημονικό μπλοκ, έχει τη δυνατότητα να χαλάσει τα σχέδια τους ενισχύοντας τις δυνάμεις εκείνες που δεν τον πρόδωσαν και τίμησαν την ψήφο του. Στηρίζοντας το μέτωπο της ΛΑΕ η οποία σε πολιτικό επίπεδο δεν άφησε το ΟΧΙ ορφανό, η οποία έσωσε την τιμή της αριστεράς και συνεχίζει τον αγώνα για αποδέσμευση της χώρας από τα μνημόνια και για λύσεις προς όφελος των πολλών.
