Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.
Το ρήγμα που άνοιξε στο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται βαθύ και αγεφύρωτο. Όσο περνάει ο καιρός μάλλον διευρύνεται και ας παίζεται ένα παιγνίδι εκκλήσεων για ενότητα. Οι διαφορές ανάμεσα στην Αριστερή Πλατφόρμα και την ηγετική ομάδα, σύμφωνα με εκτιμήσεις πολλών, μοιάζουν να είναι τόσο μεγάλες και κανείς μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι το γυαλί όχι απλώς ράγισε, αλλά θρυμματίστηκε. Οι εξορμήσεις και οι ομιλίες στελεχών της Πλατφόρμας σε όλη την Ελλάδα το επιβεβαιώνουν. Οι προσδοκίες πολλών αγωνιστών της αριστεράς ότι το ΟΧΙ δε θα μείνει ορφανό, αλλά θα εκφραστεί πολιτικά, παραμένουν ζωντανές παρά το γεγονός ότι η τάση της οποίας ηγείται ο Π. Λαφαζάνης δεν έχει ανοίξει τελείως τα χαρτιά της και μάλιστα κρατάει μερικές φορές μια στάση ανεξήγητη. Πράγματι ορισμένες θέσεις της προκαλούν προβληματισμό και πολλοί αναρωτιούνται πού το πάει, αλήθεια, η Αριστερή Πλατφόρμα. Γιατί δεν μπορεί για παράδειγμα να καταψηφίζει κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης και αμέσως μετά την ψηφοφορία να λέει ότι τη στηρίζει. Αυτό αποτελεί τον απόλυτο παραλογισμό και τον ορισμό της αντίφασης. Επιπλέον είναι ουτοπία να μένει σε ένα χώρο, ο οποίος επισήμως υιοθέτησε το μνημόνιο κάνοντας τη μεγαλύτερη πολιτική κωλοτούμπα της μεταπολίτευσης, και την ίδια στιγμή να δηλώνει ότι θα συνεχίσει το ΟΧΙ μέχρι τέλους πιστεύοντας ότι θα αλλάξει τους εσωκομματικούς συσχετισμούς. Αποτελεί αντινομία να καταγγέλλει ότι το συνέδριο του Σεπτεμβρίου θα συγκληθεί για να επικυρώσει τετελεσμένα και από την άλλη να ζητά συνέδριο πριν από την ψήφιση του μνημονίου. Δηλαδή αν αυτό γινόταν νωρίτερα και επικύρωνε την πολιτική Τσίπρα, η Αριστερή Πλατφόρμα θα έμενε στο ΣΥΡΙΖΑ; «Η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διασφαλισμένη, έγραψε πρόσφατα σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Δ. Στρατούλης. Δεν ξέρω που βασίζει αυτήν τη βεβαιότητα του. Ο κόσμος του μεγάλου ΟΧΙ πάντως περιμένει μια διαφορετική προσέγγιση, αγωνιά να μην εξατμιστεί η δυναμική της 12ης Ιουλίου και αναζητά ξεκάθαρη πολιτική έκφραση, τολμηρό πολιτικό βηματισμό και όχι ελιγμούς και τακτικισμούς που δεν ταιριάζουν σε αριστερούς χώρους. Φαίνεται ότι στο ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της διάσπασης, αν και έγινε σαφές ότι υπάρχουν πια δύο κόμματα, δύο αντίθετες προτάσεις για την έξοδο από την κρίση. Προσωπικά πιστεύω και το έχω γράψει και άλλη φορά ότι για την Αριστερή Πλατφόρμα υπήρχε μια ξεκάθαρη και ειλικρινής λύση από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε μνημονιακό κόμμα και υιοθέτησε τον αστικό εκσυγχρονισμό και τη σοσιαλδημοκρατία: η παράδοση των βουλευτικών εδρών, η αποχώρηση από το κόμμα, η δημιουργία με άλλες δυνάμεις μιας νέας κίνησης, η οποία θα υπερασπίζεται την τιμή και τις αξίες της αριστεράς, και η προετοιμασία για τις επικείμενες εκλογές. Όσοι διαφωνούν με την ιδεολογική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, μέλη, στελέχη, βουλευτές κ.λ.π. , δεν πρέπει να φοβηθούν το διαζύγιο για το οποίο άλλωστε δε θα έχουν καμία ευθύνη. Γιατί το ΣΥΡΙΖΑ δεν τον διασπούν όσοι μένουν πιστοί στις αρχές και τις διακηρύξεις του, αλλά εκείνοι που πραξικοπηματικά άλλαξαν τη φυσιογνωμία του, εγκατέλειψαν το πρόγραμμα του και διέγραψαν τις υποσχέσεις που έδωσαν στη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Τον οδηγούν σε κρίση όσοι υπόσχονταν ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια με ένα μάλιστα άρθρο και τώρα καμώνονται ότι δε το θυμούνται, δηλαδή ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα που κυβερνά αυτήν τη χώρα. Είναι πραγματικά λυπηρό να βγαίνουν σήμερα κορυφαία κυβερνητικά και κομματικά στελέχη και να ρίχνουν την ευθύνη μιας πιθανής διάσπασης σε εκείνους που διαφωνούν. Είναι προκλητικό να τίθεται το γελοίο ερώτημα από τους όψιμους υποστηρικτές του μνημονίου «ποιος θέλετε να το εφαρμόσει ; εμείς ή οι άλλοι;» υποτιμώντας τη νοημοσύνη ενός περήφανου λαού.
Η 12η Ιουλίου θα μείνει στην Ιστορία ως αποφράδα ημέρα για την αριστερά. Όμως αυτό που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με ήττα μπορεί να μετατραπεί σε τεράστια νίκη. Αυτό που φαίνεται ως μειονέκτημα μπορεί γίνει πλεονέκτημα και να καθορίσει τις εξελίξεις. Η απογοήτευση μπορεί να γεννήσει αισιοδοξία και η οργή να γίνει προωθητική δύναμη. «Οι καιροί ου μενετοί» είπε ο Περικλής(βεβαίως κάτω από άλλες περιστάσεις) και μας το διέσωσε ο μεγάλος Θουκυδίδης. Πραγματικά σήμερα δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια αναβολής και η αριστερά του ΟΧΙ πρέπει να δράσει αμέσως. «Τα γενναία βήματα γίνονται πάντα στο παρόν» δήλωσε πριν από λίγες μέρες μια εμβληματική φυσιογνωμία της αριστεράς, ο Αλέκος Αλαβάνος. Θα συμπλήρωνα ότι στο παρόν γίνονται και τα υπεύθυνα και τα ιστορικά βήματα. Έφτασε, νομίζω, η ώρα για τη δημιουργία του μεγάλου συνασπισμού του ΟΧΙ που θα κρατήσει ζωντανή την ελπίδα και θα δώσει προοπτική στη χώρα και το λαό. Χωρίς ηγεμονισμούς, πολιτικές μικρότητες, αγκυλώσεις, δογματισμούς και ιδεολογικές εμμονές. Είναι η στιγμή για να συγκλίνουν οι γνήσιες δυνάμεις της αριστεράς για να βάλουν τη σφραγίδα τους στην πορεία αυτής της πολύπαθης πατρίδας, για να έρθουν σε ρήξη με την Ε.Ε. και με το μονόδρομο του ευρώ και να οδηγήσουν σε λύσεις προς όφελος των πολλών. Αν όχι τώρα, πότε; Η Ιστορία αυτή τη φορά θα είναι αμείλικτη με όσους τορπιλίσουν ένα τέτοιο εγχείρημα.
* Οι ευκαιρίες δεν περιμένουν
