Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Θυμάστε εκείνην την πολύ πετυχημένη, ομολογουμένως, προεκλογική διαφήμιση των ΑΝ.ΕΛ. στην οποία ο πρόεδρος τους μάθαινε σ’ ένα μικρό πότε να επιταχύνει και πότε να επιβραδύνει με το τρενάκι του; Εκεί ο κ. Καμμένος ως μεγαλύτερος και σοφότερος του μετέδιδε την εμπειρία του και του έδειχνε στην πράξη τι σημαίνει σύνεση και μέτρο. Οι πολιτικές εξελίξεις οδήγησαν στο να γίνει ο μικρός πρωθυπουργός και ο δάσκαλος του να αναλάβει ότι διακαώς επιθυμούσε, δηλαδή το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ο τελευταίος μετά από τρεις μήνες υπουργοποίησης φαίνεται να μην ακολουθεί τις συμβουλές που έδινε στο μικρό Αλέξη. Οι δηλώσεις του προκαλούν μερικές φορές έντονο προβληματισμό και οι κινήσεις του δημιουργούν απορίες για το πού το πάει.
Δεν ξέρω πόσοι είδατε την υποδοχή που οργανώθηκε πριν από λίγο καιρό στο Υπουργείο Άμυνας, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, στην Πρόεδρο της Βουλής. Στημένοι επί 30 λεπτά την περίμεναν οι δημοσιογράφοι, οι κάμεραμαν, το στρατιωτικό άγημα, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία και διάφοροι υπηρεσιακοί παράγοντες. Παρακολουθήσαμε την κα Κωνσταντοπούλου και τον κ. υπουργό να περπατούν πάνω σε κόκκινο παχύ χαλί και να επιθεωρούν καμαρωτοί – καμαρωτοί κάτω από τους ήχους της μπάντας τους μαρμαρωμένους στρατιώτες. Αν και δεν σχολιάστηκε επαρκώς από τα ΜΜΕ, πολλοί απλοί πολίτες αναρωτήθηκαν προς τι αυτή η κακόγουστη και προκλητική παράσταση. Δεν μπορούσε να γίνει κάτι πιο σεμνό και λιτό; Δεν ξέρω και δε μ’ ενδιαφέρει τι προβλέπει το πρωτόκολλο, αλλά αυτού του τύπου η υποδοχή όχι μόνο δεν ταιριάζει με το νέο ήθος της εξουσίας στο οποίο αναφέρονται συχνά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μπορεί κανείς να πει ότι οργανώνεται, προβάλλεται και γίνεται αποδεκτή από τυπολάτρες, μεγαλομανείς και ματαιόδοξους.
Και αν τα παραπάνω στήθηκαν για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά σε άλλες περιπτώσεις. Αναφέρομαι στα συνθήματα που ακουστήκαν από ομάδα των ΟΥΚ κατά τη διάρκεια της παρέλασης, την 25η Μαρτίου. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Το 2010 θα έραβαν ρούχα από τα δέρματα Σκοπιανών και Αλβανών, φέτος θα ύψωναν ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη. Η διαφορά, ουσιαστική κατά την άποψη μου, είναι ότι τότε έγινε ΕΔΕ και τιμωρήθηκαν κάποιοι έστω για τα μάτια του κόσμου, ενώ σήμερα δεν έγινε τίποτα, απ όσο ξέρω. Ακόμη και οι αντιδράσεις από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ήταν χαλαρές. Οι δημοκρατικοί πολίτες δικαιολογημένα αγανακτούν, γιατί δεν μπορεί η εξωτερική πολιτική της χώρας να επηρεάζεται από πωρωμένους Ελληναράδες και γιατί το θέμα θάφτηκε. Γιατί άραγε; Για να μην πέσει το << υψηλό φρόνημα >> των Τουρκοσκοπιανοαλβανοφάγων ή γιατί ο φουσκωμένος από εθνική υπερηφάνεια κ. υπουργός έχει το ίδιο κρυφό όνειρο και τον ίδιο μεγαλοϊδεατισμό με τα βατράχια του; Το αίτημα του εκδημοκρατισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, στις οποίες απ ό,τι φαίνεται υπάρχουν πολλά <<σταγονίδια>> για να θυμηθούμε τη ρήση του Ε. Αβέρωφ, επανέρχεται με τον πιο επιτακτικό τρόπο. Αυτό, βέβαια, είναι δύσκολο να γίνει με τον κ. Καμμένο επικεφαλής.
Όμως εκεί στην Κατεχάκη γίνονται και άλλα θαυμαστά πράγματα. Βρίσκονται ας πούμε, σε μια περίοδο που η χώρα έχει στεγνώσει οικονομικά και η κοινωνία έχει πτωχεύσει ουσιαστικά 500 εκατομμύρια δολάρια για τον εκσυγχρονισμό 5 υπέργηρων, 35 ετών, αεροπλάνων του πολεμικού ναυτικού από αμερικανική εταιρεία. Πολλοί απορούν πώς ο κ. Τσίπρας συμφώνησε, όταν υπάρχει μια πρωτοφανής ανθρωπιστική κρίση και θα έπρεπε να είναι άλλες οι προτεραιότητες. Οι δικαιολογίες που προβλήθηκαν, επειδή ακριβώς είναι πολύ ανεπαρκείς, αγγίζουν τα όρια του γελοίου. Θα περίμενε κανείς διαφορετική λογική από μια κυβέρνηση με κορμό ένα κόμμα της Αριστεράς.
Το ασφαλές συμπέρασμα, λοιπόν, που βγαίνει είναι ότι δεν αρκεί η συνεπής, πράγματι, αντιμνημονιακή στάση του προέδρου των ΑΝ.ΕΛ. για να υπάρχει προγραμματική σύγκλιση και αρμονική κυβερνητική συνεργασία. Όσοι εισηγούνται στον κ. πρωθυπουργό συμφωνία και εκλογές, πιστεύω, έχουν κατά νου ότι πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να απαλλαγεί από το εθνικιστικό βαρίδι του κ. Καμμένου. Ο ίδιος στο μεταξύ με τις παρεμβάσεις του θα επιχειρεί να καθορίσει την πολιτική της χώρας σε κρίσιμους τομείς γνωρίζοντας καλά ότι η κυβερνητική σταθερότητα εξαρτάται από αυτόν και παραβλέποντας επιδεικτικά ότι είναι απλώς ένας υπουργός Άμυνας, ένας από τους επιβάτες που βρίσκονται στο τρενάκι που με αποφασιστικότητα φαίνεται να οδηγεί μέχρι στιγμής ο <<μικρός >> Αλέξης.
