Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.
Στις 25 Ιανουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια ιστορική, όπως φαινόταν τότε, νίκη. Η ελπίδα είχε αρχίσει να φωλιάζει στις καρδιές εκατομμυρίων Ελλήνων οι οποίοι μετά μια πενταετή λιτότητα ακούμπησαν στην αριστερά και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα, σήκωσαν το σκυμμένο κεφάλι τους και κοίταξαν κατάματα την άνοιξη που αχνόφεγγε. Στις 25 Ιανουαρίου και εγώ, ένας απλός πολίτης, θύμα την πολιτικής των μνημονίων, παρακολούθησα εκείνη τη νύχτα την ομιλία του πρωθυπουργού μπροστά στα Προπύλαια των κινημάτων και των μεγάλων διαδηλώσεων και έκλαψα στην αγκαλιά της 6χρονης κόρης μου. Βούρκωσε και κείνη μαζί μου χωρίς να πολυκαταλαβαίνει γιατί. Ένιωθε όμως ότι το ξέσπασμα μου ήταν λυτρωτικό. Στις 25 Ιανουαρίου η αριστερά για πρώτη φορά ερχόταν στην κυβέρνηση. Εκατοντάδες γροθιές ενώθηκαν και μυριάδες φωνές έγιναν μία. Οι αγώνες και οι πόθοι χιλιάδων αγωνιστών έμπαιναν στις ράγες της δικαίωσης. Ο ελληνικός λαός ανάσανε βαθιά και πίστεψε ότι ήλθε το τέλος της υποτέλειας. Η αξιοπρέπεια είχε αρχίσει να ανατέλλει.
Η συνέχεια είναι γνωστή λίγο-πολύ. Μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου η ελπίδα ξεθώριαζε και στην πραγματικότητα δεν υπήρξε διαπραγμάτευση, αλλά τελεσίγραφα των δανειστών, οι οποίοι οδηγούσαν τη κυβέρνηση στα σχοινιά. Ο Μανώλης Γλέζος, (στον οποίο είχα ασκήσει σκληρή κριτική) είπε τότε ότι η κυβέρνηση βάφτισε το κρέας ψάρι και δικαιώθηκε, δυστυχώς. Οι πολίτες παρακολουθούσαν τις αντιφατικές και ακατανόητες δηλώσεις των στελεχών της κυβέρνησης και διαπίστωναν την έλλειψη ενός εναλλακτικού σχεδίου. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντί να απευθυνθεί με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό και να τον ενημερώσει, αντί να συγκρουστεί με την ευρωζώνη, έκανε σημαία της την παραμονή στο ευρώ, ακολούθησε μια μαλθακή τακτική υποχωρήσεων και έχανε τα όποια πλεονεκτήματα της είχαν απομείνει. Παρόλα αυτά ο κόσμος με τις μεγάλες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στήριζε τη «διαπραγμάτευση» και ας έβλεπε ότι αυτός ο δρόμος ήταν αδιέξοδος. Και όταν η κυβέρνηση ζήτησε τη βοήθεια του, της την έδωσε απλόχερα στις 5 Ιουλίου με 61,5%.Το βροντερό ΟΧΙ που ακούστηκε σε κάθε γωνιά της χώρας σήμαινε ΟΧΙ στα μνημόνια, στη λιτότητα, στο ξεπούλημα της πατρίδας, στον εξευτελισμό. Μια βδομάδα μετά έγινε η μεγαλύτερη κωλοτούμπα της μεταπολίτευσης.
Η 12η Ιουλίου καταγράφεται ήδη ως ημέρα που η κυβέρνηση πούλησε τη στήριξη του ελληνικού λαού, πρόδωσε τις ελπίδες του και τον βύθισε σε απόγνωση και απογοήτευση. Είναι μια ημερομηνία για την οποία θα αισχύνονται όσοι με τις αποφάσεις και στη συνέχεια με τη ψήφο τους συναίνεσαν στη συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής. Η 12 Ιουλίου δεν είναι ο χρόνος συντριβής των αντιμνημονιακών δυνάμεων, ούτε της ήττας του ΟΧΙ, αλλά είναι μια μέρα ντροπής για τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του που στο όνομα της αριστεράς ξεπούλησαν, την ιστορία, την τιμή , την ηθική και τις αξίες της και στραγγάλισαν τις προσδοκίες του ελληνικού λαού. Όμως η αριστερά των θυσιών , των αγώνων και της ανιδιοτέλειας δε χάθηκε. Είναι όρθια, ζωντανή, γεμάτη δύναμη και θέληση να συνεχίσει το μεγάλο ΟΧΙ.
Εφτά μήνες μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ο άνθρωπος που θα έσκιζε τα μνημόνια και θα έκανε τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλι, ο πρωθυπουργός, με διάγγελμα του οδηγεί τη χώρα σε εκλογές, αφού πρώτα τη δέσμευσε με νέο δάνειο για άλλα 32 χρόνια και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Με τον εκλογικό ελιγμό επιχειρεί να ξεκαθαρίσει το εσωτερικό του κόμματος του από τις ενοχλητικές φωνές των διαφωνούντων και να πάρει τον απόλυτο έλεγχο. Επιπλέον θέλει να προλάβει τις εξελίξεις και να καπαρώσει την πρωθυπουργία, πριν αρχίσουν να φαίνονται οι βαριές συνέπειες της νέας συμφωνίας στην κοινωνία. Ο Αλέξης Τσίπρας, ένα σύγχρονος πολιτικάντης, συμπεριφέρεται με τον ίδιο ακριβώς παρωχημένο τρόπο των προηγούμενων πρωθυπουργών έχοντας πια τη στήριξη των διαπλεκόμενων Μ.Μ.Ε., τα οποία ανέλαβαν να δημιουργήσουν το νέο προφίλ του, εκείνο δηλαδή του μεγάλου ηγέτη. Όποια και αν είναι η ημερομηνία των επερχόμενων εκλογών, ένα είναι βέβαιο: ότι το ΟΧΙ θα ακουστεί ξανά βροντερό από χιλιάδες στόματα, ότι εκατοντάδες αγωνιστές θα ξαναπιάσουν το νήμα από εκεί που κόπηκε και θα το ενώσουν πάλι με τους μεγάλους αγώνες του ελληνικού λαού, με τα μεγάλα ΟΧΙ που έχει πει στην ιστορική του διαδρομή. Είναι σίγουρο ότι «ο δρόμος μας αρχινά από εκεί που ο δικός σας τελειώνει…… Ακολουθούμε ξανά τα ματωμένα σας ίχνη», όπως λέει και ο Φώτης Αγγουλές στο ποίημα του «Ο δρόμος».
