Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη, αναδημοσίευση από το site του Σχεδίου Β’
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψει κάποιος την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Από τη μια υπάρχει η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, η οποία καθοδηγείται από ένα διευθυντήριο ακροδεξιών, το οποίο συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ του αρχομανή κ. Βενιζέλου. Και οι δύο μαζί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή.
Από την άλλη η αριστερή αντιπολίτευση χαρακτηρίζεται, ακόμη και σε ήσσονος σημασίας ζητήματα, από πολυγλωσσία. Το ΚΚΕ στη μοναχική του , αυτιστική θα έλεγε κανείς, πορεία να υπερασπίζεται μια αλήθεια, που είναι και δική του και μοναδική. Η εκτός κοινοβουλίου αριστερά (με αρκετές οργανώσεις να χαρακτηρίζονται από δογματικές προσκολλήσεις) να προσπαθεί ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα να βρει κοινό βηματισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ προ των πυλών της εξουσίας να προχωρεί σε συμβιβασμούς εγκλωβισμένος στο μονόδρομο του ευρώ και της ΕΕ, να θεωρεί ότι μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι: πού βρίσκεται η λύση; Υπάρχει διέξοδος σε μια κοινωνία καταθλιπτική και πολλαπλώς ηττημένη;
Η εξίσωση μοιάζει άλυτη. Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να έχει κάνει τις επιλογές της και ετοιμάζεται να αναθέσει στο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση του τόπου. Όσο, όμως, βαθαίνει η κρίση τόσο πιο επιτακτικό είναι το αίτημα να φύγουν αυτοί που κυβερνούν, να ανασάνει η κοινωνία, να ανασάνει η δημοκρατία. Όσο πηγαίνουμε προς τις εκλογές θα ηχεί ακόμη περισσότερο στα αυτιά μας το υπαρκτό δίλημμα: ή μένει αυτή η κυβέρνηση που βιάζει καθημερινά τη δημοκρατία και ξεπουλά τον τόπο ή, όπως φαίνεται, ανοίγει ένα άλλος δρόμος με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ένας δρόμος με πολλά ερωτηματικά και αποσιωπητικά. Πειστική άλλη λύση που να απαντά στο αίτημα της κοινωνίας να πέσει η κυβέρνηση δεν υπάρχει τούτη την ώρα και δεν πρόκειται να δημιουργηθεί, απ’ ό, τι φαίνεται, μέχρι τις εκλογές.
Προσωπικά έχω κάνει στο παρελθόν σκληρή κριτική στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την σοσιαλδημοκρατική του στροφή και την επιλογή του ευρωμονόδρομου. Όμως στις παρούσες συνθήκες θέλω να τονίσω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι θεωρώ πως κάνει μεγάλο ιστορικό λάθος όποιος βάζει στο ίδιο τσουβάλι τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά τούτη την ώρα που το κατεστημένο και η ΕΕ προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν στην εξουσία την συγκυβέρνηση ή να δημιουργήσουν μια άλλη κλωνοποιημένη, χωρίς τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο, την οποία θα βαφτίσουν κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Οι πρόβες ήδη ξεκίνησαν.
Πιστεύω, μιλώντας με παρρησία και ευθύνη και γνωρίζοντας ότι αυτά που λέω δεν θα βρουν σύμφωνους πολλούς, ότι οι διάφορες σκέψεις που έχουν κατατεθεί π.χ. από την κίνηση των 1000 με τον Κ. Λαπαβίτσα ή από τον Θ. Μαριόλη για κριτική στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές με ή χωρίς προϋποθέσεις (αυτό μένει να το δούμε) και πάντως χωρίς κανένα αντάλλαγμα ( βουλευτικό ή άλλο) είναι η μόνη πρόταση που σήμερα ανοίγει μια χαραμάδα, ένα παραθυράκι ελπίδας για την κοινωνία. Και στο σημείο αυτό, νομίζω, ότι μπορούμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Απ’ ό, τι φαίνεται το διάστημα αυτό γίνονται ξανά συζητήσεις για μετωπική συμπόρευση. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι συζητήσεις αυτές δεν οδήγησαν πουθενά πριν από τις ευρωεκλογές με ευθύνη εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν τη δική τους καθαρότητα. Μακάρι να οδηγήσουν τώρα. Αλλά οι συζητήσεις αυτές δεν μπορεί να είναι ατέρμονες. Διαφορετικά η επιμονή μετατρέπεται σε εμμονή, πράγμα επικίνδυνο για κόμματα ανοιχτών οριζόντων.
Το Σχέδιο Β’, με ή χωρίς τη μετωπική συμπόρευση, και άλλες κινήσεις της αριστεράς που πιστεύουν ότι ο μονόδρομος του ευρώ είναι αδιέξοδος δεν πρέπει στο όνομα αυτής της βεβαιότητας να εμποδίσουν μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και να βρεθούν απέναντι. Η αριστερά, (γιατί παρά τη στροφή που έχει κάνει εξακολουθώ να θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμάτι της αριστεράς), δε θα έχει στο εγγύς μέλλον τέτοια ευκαιρία να ξαναγίνει κυβέρνηση. Πρέπει, τελειώνοντας, με τόλμη και θάρρος να αναθεωρήσουν την τακτική τους μπροστά στις νέες συνθήκες συμβάλλοντας με τις μικρές τους δυνάμεις στην ανατροπή αυτής της καταστροφικής για την κοινωνία και τη χώρα πορείας.
