Οι αναγνώστες και οι φίλοι που παρακολουθούν το «Ξ» μπορούν εύκολα να καταλάβουν διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο που μας έστειλε ο σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, ότι υπάρχουν αρκετά σημεία διαφωνίας. Διατηρώντας τις διαφωνίες μας, δημοσιεύουμε το άρθρο στα πλαίσια της ελεύθερης και δημοκρατικής ανταλλαγής απόψεων που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει γενικά την Αριστερά (κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει).
Η συμφωνία στο Eurogroup, είναι αλήθεια, λίγους χαροποίησε, σε πολλούς προκάλεσε μούδιασμα και αιφνιδιασμό και αρκετούς απογοήτευσε.
Η προεκλογική και μετεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, η πρωτοφανής υποστήριξη που η κυβέρνηση είχε από τους πολίτες σε Ελλάδα και Ευρώπη και η σθεναρή της στάση δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες. Μετά την απόφαση υπήρξαν αντιδράσεις, επειδή υποχώρησε πέρα από το αναμενόμενο, αφού σε αυτό το στάδιο δε γίνεται λόγος για διαγραφή του χρέους, ούτε προβλέπεται αντικατάσταση του μνημονίου από ένα ελληνικό σχέδιο ανάπτυξης και αρκετά σημεία του προγράμματος της Θεσσαλονίκης παραπέμπονται στο μέλλον.
Διαφωνίες εκφράστηκαν και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα από κορυφαία στελέχη. Θα ξεχωρίσω εκείνη του Μ. Γλέζου για πολλούς λόγους. Είναι περιττό, αλλά θα το κάνω, να τονίσω πόσο τιμώ και σέβομαι τη μεγάλη αυτήν προσωπικότητα της αριστεράς. Ο Μ. Γλέζος έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση, όπως άλλωστε κάθε πολίτης, να διαφωνεί και να εκφράζει δημόσια τις απόψεις του. Παρά τις ενστάσεις για τη συμφωνία και για την τακτική των γρήγορων υποχωρήσεων που ακολούθησε η διαπραγματευτική ομάδα, η δήλωση του Μ. Γλέζου με βρίσκει αντίθετο ως προς το περιεχόμενο της , το ύφος της και τη χρονική στιγμή που έγινε. Νομίζω ότι ο αειθαλής αγωνιστής αδίκησε πρωτίστως τον εαυτό του και δευτερευόντως τον πολιτικό του χώρο. Θεωρώ πρόωρο να κατηγορεί μια κυβέρνηση ενός μηνός, η οποία αν μη τι άλλο διαπραγματεύτηκε, ότι βάφτισε το ψάρι κρέας και πολιτικά παράδοξο να συμπίπτει η εκτίμηση του με εκείνη των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου.
Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ διαφοροποιείται από επιλογές του κόμματος του. Αυτήν τη φορά, όμως, έριξε βόμβα μεγατόνων. Η κατηγορία για δημιουργία αυταπάτης η οποία απευθύνεται στον πρόεδρο και στον ηγετικό πυρήνα του κόμματος του είναι πολύ βαριά για να μη ραγίσει για τα καλά το γυαλί. Όσο και αν ο Μ. Γλέζος απολαμβάνει για διάφορους λόγους μια ιδιαίτερη ασυλία, που άλλος στη θέση του δε θα είχε, το ρήγμα που άνοιξε φαίνεται βαθύ. Πρέπει, όμως, σταράτα να ειπωθεί ότι όποιος ζητάει συγνώμη από τον ελληνικό λαό, γιατί συνέργησε στη δημιουργία αυταπάτης και με δυο λόγια κατηγορεί τον πολιτικό φορέα στον οποίο ανήκει ότι ξεγέλασε τους ψηφοφόρους εκφράζει μια κορυφαία πολιτική και ιδεολογική διαφωνία. Δεν μπορώ να φανταστώ από δω και πέρα πώς θα είναι η σχέση του Μ. Γλέζου με το ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που ο χώρος αυτός μπορεί να σέβεται και να συνθέτει τις διαφορετικές εκτιμήσεις. Δεν ξέρω, όμως, πώς θα καταφέρει να εντάξει αυτήν τη δήλωση στη λογική της δημιουργικής σύνθεσης των απόψεων. Ουσιαστικά από δω και πέρα ο ευρωβουλευτής, μάλλον, έχει μόνο μία τίμια επιλογή, αν θέλει να είναι συνεπής με την μέχρι τώρα πορεία του και αν ενδιαφέρεται να διαφυλάξει την υστεροφημία του: να παραιτηθεί και να παραχωρήσει την έδρα του.
Στην παρούσα φάση οι ιδεολογικοί αφορισμοί και οι πολιτικές κυκλοθυμίες δεν έχουν να προσφέρουν το παραμικρό. Χρειάζεται ψύχραιμη και ρεαλιστική προσέγγιση των γεγονότων. Όσο και αν οι ενδείξεις είναι αρνητικές και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στην ελπίδα, είναι πολύ νωρίς για να κριθεί οριστικά και να χαρακτηριστεί μια κυβέρνηση βγαλμένη από τα σπλάχνα της αριστεράς. Το ευρωπαϊκό περιβάλλον παραμένει συντηρητικό, αυταρχικό και εχθρικό σε δυνάμεις που επιχειρούν να ανοίξουν μια μικρή ρωγμή στο μπετόν αρμέ της λιτότητας, να κοιτάξουν κατάματα το Σόιμπλε και τους κλώνους του και να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία της γερμανικής πολιτικής. Οι ειλικρινείς και ανιδιοτελείς αντιδράσεις επωνύμων και ανωνύμων είναι κατανοητές και απολύτως σεβαστές. Πιστεύω, όμως, ότι μετά την τετράμηνη παράταση και την κατάληξη της συνεχιζόμενης διαπραγμάτευσης, όταν θα είναι ξεκάθαρο σε ποιο βαθμό θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, θα μπορέσουμε να πούμε αν η κυβέρνηση βάφτισε το ψάρι κρέας, αν υπέγραψε νέο μνημόνιο εξαπατώντας τον ελληνικό λαό και αν η τρόικα φόρεσε τη μάσκα των θεσμών. Σε κάθε περίπτωση θα επαναλάβω ότι η όποια συμφωνία θα πρέπει να τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού για να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Μέχρι τότε εκτιμώ ότι η κυβέρνηση δικαιούται να έχει τον αναγκαίο πολιτικό χρόνο για να διαπραγματευτεί. Ας της τον δώσουμε με ειλικρίνεια παρά τις διαφωνίες μας, ας έχουμε τα μάτια ανοικτά και ας πιέσουμε για λύσεις προς όφελος των πολλών, ας το κάνουμε με κριτική διάθεση, αλλά χωρίς πολιτικές μικροψυχίες και μεμψιμοιρίες.
