Δημοσιεύουμε άρθρο που έστειλε στο «Ξεκίνημα» ο σ. Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Δεν έχουν περάσει καλά-καλά δύο βδομάδες από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης και τα πρώτα δείγματα γραφής χαρακτηρίζονται από τους περισσότερους ως θετικά. Και δεν αναφέρομαι, βέβαια, στο επικοινωνιακό παιχνίδι, στο οποίο άλλωστε, όπως φάνηκε και από την προεκλογική περίοδο, τα πηγαίνει περίφημα, αλλά στην ουσία της πολιτικής. Γιατί καλοί και καλοδεχούμενοι οι συμβολισμοί με το σκοπευτήριο της Καισαριανής, τα κάγκελα στο Σύνταγμα, τον πολιτικό όρκο κ.α., αλλά η κοινωνία συνολικά περιμένει την υλοποίηση, σταδιακή έστω, των προεκλογικών εξαγγελιών. Αναμένει λύση στο πρόβλημα του χρέους, οριοθέτηση των σχέσεων μας με τους εταίρους και ξεκάθαρη πολιτική υπέρ των πολλών στη μεταμνημονιακή πορεία της χώρας.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένας από τους γρίφους που καλείται να λύσει η κυβέρνηση. Πώς δηλαδή θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που θα ανακουφίσει την ελληνική κοινωνία, όταν αυτό συγκρούεται με το ασφυκτικό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο που ισχύει στην ευρωζώνη; Γιατί από τα ταξίδια των κ.κ. Τσίπρα και Βαρουφάκη στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και από τις συναντήσεις τους με αξιωματούχους της Ε.Ε, με υπουργούς οικονομικών και με αρχηγούς κρατών έγινε για μια ακόμη φορά ξεκάθαρο ότι η ευρωζώνη εξακολουθεί να είναι βαθιά συντηρητική, εμμονική στο μονόδρομο της λιτότητας, προσανατολισμένη στο δρόμο των μνημονίων από τη μια και από την άλλη φάνηκε ο κυρίαρχος ρόλος της μερκελικής Γερμανίας, η οποία επιβάλλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις πολιτικές της. Η Ευρώπη της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης δεν υπήρξε ποτέ, είναι η αλήθεια, αλλά και ποτέ δεν ήταν τόσο υποταγμένη στην υπερδύναμη της Γερμανίας. Νομίζω ότι τώρα δικαιώνονται εκείνοι που και πριν από τις εκλογές διατύπωναν την απορία πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τα μνημόνια, αλλά θα παραμείνει στην ευρωζώνη. Οι εξελίξεις φανερώνουν πόσο είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ η ύπαρξη ενός εναλλακτικού σχεδίου που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστεί με τους δανειστές και να βρεθεί εκτός ευρωζώνης.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Η ελληνική κυβέρνηση κάνει πολύ καλά που διαπραγματεύεται με τους Ευρωπαίους εταίρους και προβάλλει με επιτυχία μέχρι στιγμής τα δίκαια αιτήματα της χώρας. Φάνηκε, ωστόσο, πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες. Το μέτωπο του ευρωπαϊκού νότου δεν υφίσταται στις παρούσες συνθήκες, αφού οι κ.κ. Ρέντσι και Ολάντ ευθυγραμμίζονται απολύτως με την γραμμή της κας Μέρκελ. Πρέπει να επισημανθεί, επιπλέον, ότι η διαπραγμάτευση, που θυμίζει σκηνικό Κύπρου, γίνεται με το πιστόλι στον κρόταφο και με εκβιαστικές κινήσεις, όπως αυτή της ΕΚΤ. Το ευρωπαϊκό περιβάλλον μοιάζει τόσο εχθρικό που πάρα πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει την έννοια του έντιμου συμβιβασμού, που τελευταία ακούγεται από πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω, βέβαια, μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι υποχωρήσεις, πρέπει να υπογραμμίσω, όμως, ότι πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε το αίτημα για διαγραφή του χρέους και αυτό δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Γιατί αλήθεια τι σημαίνει έντιμος συμβιβασμός με τους δανειστές να έχουν το πάνω χέρι; Νέα συμφωνία ρετουσαρισμένη; Νέο μνημόνιο βαφτισμένο με άλλο όνομα ή κάτι άλλο;
Κανείς από όσους στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές δεν διανοείται ότι οι προεκλογικές διακηρύξεις θα παραπεμφθούν στις καλένδες και ότι η κυβέρνηση θα μπει στη λογική μιας μικρής ή μεγαλύτερης υπαναχώρησης από κεντρικές επιλογές της. Κάτι τέτοιο θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στην κοινωνία η οποία στήριξε τις ελπίδες της στην αριστερά. Η εντολή που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφής και ξεκάθαρη: να γίνει πράξη το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, να καταργηθούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις και να εφαρμοστούν πολιτικές τέτοιες που θα βάλουν τέλος στην ανθρωπιστική κρίση, που θα ξαναφέρουν την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια σε τούτον τον τόπο. Η μοναδική απάντηση στις απειλές, τους εκβιασμούς, τις πιέσεις και στο διαφαινόμενο αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων είναι μία: να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό, τη στήριξη του οποίου έχει, και από κοινού να πάρουν τις αποφάσεις εκείνες που θα οδηγήσουν τη χώρα στο δύσκολο δρόμο της ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προκοπής.
