Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.
Περιττεύει, ίσως, να επισημάνω ότι οι ώρες για την Αριστερά είναι εξαιρετικά κρίσιμες και ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο μετά τη συμφωνία – μνημόνιο, που υπέγραψε ο πρωθυπουργός, ξέσπασε εσωκομματική κρίση, η οποία έχω την εντύπωση ότι υπέβοσκε πολύ καιρό. Η ηγετική του ομάδα έχει αποκλειστικά το φταίξιμο για ό,τι ήδη συμβαίνει και εξελίσσεται, αφού ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ μετέτρεψαν το 61,3% του ΟΧΙ πραξικοπηματικά σε ΝΑΙ και οδήγησαν τη χώρα σε μια ταπεινωτική και πέρα για πέρα απαράδεκτη συμφωνία. Ταυτίστηκαν με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και στη σύσκεψη που έγινε στο προεδρικό μέγαρο ερμήνευσαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως εντολή παραμονής στο ευρώ με κάθε κόστος (!). Ο πρωθυπουργός προσωπικά έχει τεράστια ευθύνη, επειδή διάλεξε όχθη την πιο κρίσιμη στιγμή. Πήγε με την πλευρά της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Υιοθέτησε και θα ψηφίσει μέτρα τα οποία ούτε την έγκριση του ελληνικού λαού έχουν, ούτε αποτελούν απόφαση των συλλογικών οργάνων του κόμματος του, ούτε αναφέρονται στο πεθαμένο πια πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ζήσαμε, δυστυχώς, μια ακόμη μεγαλειώδη κωλοτούμπα, αυτήν την φορά από έναν νέο και πολλά υποσχόμενο(έτσι φαινόταν) πολιτικό. Είναι πολύ μεγάλη η απογοήτευση όχι μόνο των μελών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσων ανήκουν στην αριστερά συνολικά.
Δεν έχω σκοπό σήμερα να λιθοβολήσω κανέναν ούτε και να απονείμω τίτλους αριστεροσύνης παρά τη συναισθηματική μου φόρτιση. Γεγονός πάντως είναι ότι κανένα σχεδόν από τα μέτρα που προβλέπονται στη συμφωνία δεν έχουν απόχρωση κόκκινου ή ροζ έστω και αχνή. Είναι μέτρα που καμία άλλη κυβέρνηση δε θα μπορούσε να πάρει. Η υιοθέτηση και η υλοποίηση τους δεν μπορεί να γίνει από ένα αριστερό κόμμα. Όσοι ανέλαβαν τέτοιες δεσμεύσεις μπορεί να αποκαλούνται όπως θέλουν, είναι δικαίωμα τους, αλλά δεν έχουν σχέση με την αριστερά ακόμη κι αν έτσι λέγονται. Γιατί είναι πολιτικά ανήθικο προεκλογικά να απορρίπτεις υφεσιακά μέτρα και το μονόδρομο της λιτότητας και τώρα σαν αριστερή κυβέρνηση να τον υιοθετείς. Δεν δικαιούσαι να κοροϊδεύεις τον άνεργο, τον άστεγο, την πλειοψηφία της κοινωνία που ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας ότι θα καταργήσεις τα μνημόνια και να ψηφίζεις ένα νέο μνημόνιο. Δεν γίνεται να έρχεσαι σαν δύναμη ελπίδας με τη αποφασιστική στήριξη του ελληνικού λαού και να προδίδεις τον αγώνα του. Δεν μπορείς από πρωθυπουργός λαοπρόβλητος να μετατρέπεσαι σε πρωθυπουργίσκο του σωλήνα, όμηρο του Βαγγέλη, της Φώφης και του Σταύρο. Δε νοείται να βαφτίζεις τη συντριβή συνθηκολόγηση και την πανωλεθρία συμβιβασμό. Ούτε, ενώ εμπράκτως ακολουθείς το δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας και του αστικού εκσυγχρονισμού, να φοράς τη μάσκα του αριστερού. Αυτό είναι πολιτική απατεωνιά.
Ναι, η ηγετική και η διαπραγματευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στο καθοριστικότερο ραντεβού με την ιστορία έστριψε το τιμόνι. Όσο και να ψάχνω ελαφρυντικά δεν βρίσκω. Ακούω διάφορες δικαιολογίες, οι οποίες δεν πείθουν ούτε ένα μωρό παιδί. Φοβάμαι ότι, όσο περνούν οι ώρες, θα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση εξαπάτησε και κορόιδεψε τον ελληνικό λαό. Συνέχισε την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση, η οποία είχε μεταβληθεί σε επίδοση τελεσιγράφων από την πλευρά των δανειστών. Δεν είχε εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση αδιεξόδου. Πέταξε την προίκα του δημοψηφίσματος και τσαλάκωσε την αξιοπρέπεια του Έλληνα και την πατριωτική του περηφάνια. Ξέχασε γρήγορα ότι οι σύμμαχοι της δεν είναι όλοι εκείνοι που κατηγορούσε προεκλογικά για μνημονιακή πολιτική, αλλά ο ελληνικός λαός που στάθηκε δίπλα της, όταν χρειάστηκε. Αυτόν τον κόσμο ούτε τον άκουσε, ούτε τον υπολόγισε, ούτε τον σεβάστηκε.
Όσοι πιστεύουν, λοιπόν, ότι αυτός ο λαός θα σκύψει το κεφάλι γρήγορα θα αλλάξουν γνώμη. Εκείνοι που βιάστηκαν να πανηγυρίσουν, γιατί τάχα μου το σχήμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν είναι υπαρκτό, ξεγελιούνται. Αυτοί που θεωρούν ότι μετά την παράδοση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στους δανειστές –τοκογλύφους τελείωσαν με την αριστερά ονειρεύονται. Είναι η εποχή να ορίσουμε ξανά ποια είναι η αριστερά χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις. Ήρθε η ώρα που η παρακαταθήκη του μεγάλου ΟΧΙ πρέπει να συνεχιστεί από ένα συνασπισμό δυνάμεων που επιμένουν αριστερά , που δεν υιοθετούν τον ευρωμονόδρομο, που έχουν πατριωτική συνείδηση και δε θέλουν αυτό το «μικρό αλωνάκι» να μετατραπεί σε αποικία χρέους. Έφτασε η στιγμή για να συνεννοηθούν οι κινήσεις αυτές εκτός και εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Κλείνοντας και χωρίς διάθεση υποδείξεων πιστεύω ότι όσοι βουλευτές διαφωνούν, πρέπει να παραιτηθούν τώρα κιόλας( παραδίδοντας τις έδρες τους για να μην κατηγορηθούν για αποστασία) και στη συνέχεια να συμβάλλουν και εκείνοι στη δημιουργία αυτού του μεγάλου μετώπου, αυτής της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας, η οποία θα δώσει κρίσιμες μάχες για την υπεράσπιση των ασθενέστερων τάξεων, για την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας αυτού του λαού και θα οδηγήσει σε λύσεις προς όφελος των πολλών.
* Στίχος του Βάρναλη
