Του Ανδρέα Παγιάτσου
Ένα νέο κύμα ρατσισμού σαρώνει την ελληνική κοινωνία. Αυτή τη φορά δεν αφορά τους «αράπηδες» ή τους Αλβανούς, αφορά τους Κινέζους (οι οποίοι μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν φιλήσυχοι και φιλικοί). Από τις αρχές του χρόνου τα ΜΜΕ, με πρωταγωνιστή από τα μεγάλα κανάλια τον «Αντένα», παρουσιάζουν τους Κινέζους σαν το καρκίνωμα που θα καταστρέψει το ελληνικό εμπόριο, θα οδηγήσει χιλιάδες επιχειρήσεις στο κλείσιμο γιατί οι Κινέζοι έχουν κατακλύσει την αγορά με φθηνά κινεζικά είδη.
Αυτή η προσέγγιση παραβλέπει ολοκληρωτικά το γεγονός πως η ελληνική οικονομία είχε τα χάλια της, πολύ πριν την «εισβολή» των Κινέζων, χάλια που έγιναν ακόμα μεγαλύτερα λόγω των Ολυμπιακών, και πως αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό την εποπτεία της ΕΕ. Παραβλέπει ακόμα πως η ελληνική οικονομία είναι η τελευταία σε ανταγωνιστικότητα στην ΕΕ των 15 και πως το έλλειμμα στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας (διαφορές εξαγωγών εισαγωγών) χειροτερεύει σταθερά κάθε χρόνο. Παραβλέπει ακόμα πως στη διάρκεια του περασμένου χρόνου 3 500 περίπου ελληνικές επιχειρήσεις μετακόμισαν στα Βαλκάνια για να εκμεταλλευτούν τα πάμφθηνα μεροκάματα που επικρατούν εκεί, δημιουργώντας μαζική ανεργία στην Ελλάδα.
Οποιαδήποτε αντικειμενική παρουσίαση του προβλήματος όφειλε να δώσει αυτή, την πραγματική, διάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η εντελώς μονόπλευρη παρουσίαση του προβλήματος από τα ΜΜΕ τα καθιστά, υπεύθυνα για συνειδητή ανάπτυξη του ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία.
Για την πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζομένων η εισβολή των κινεζικών εμπορευμάτων δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια βλέπουν πως πολλές μικρές εμπορικές επιχειρήσεις ειδών ρουχισμού και ένδυσης δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, από την άλλη όμως μπορούν να αγοράζουν εμπορεύματα στο ½, μέχρι και το ¼ μερικές φορές της παλιάς τους τιμής.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει πρόβλημα για εκατοντάδες ή χιλιάδες μικρές εμπορικές επιχειρήσεις οι οποίες κινδυνεύουν με κλείσιμο, οξύνοντας το πρόβλημα της ανεργίας, κάτι που ασφαλώς δεν αφήνει κανένα αδιάφορο.
Φταίνε όμως «οι Κινέζοι» γι’ αυτό;
Το πρώτο πράμα που χρειάζεται να τονίσουμε είναι πως το πρόβλημα αυτό δεν το δημιουργεί η παρουσία στην Ελλάδα των Κινέζων εμπόρων καθ’ εαυτών, αλλά το γεγονός ότι από τις αρχές του χρόνου μπορούν να εισάγουν ελεύθερα φτηνά εμπορεύματα από την Κίνα.
Εισαγωγές από την Κίνα δεν κάνουν μόνο οι Κινέζοι έμποροι που ζουν στην Ελλάδα, κάνουν και οι Έλληνες έμποροι. Αν, χάριν αφαίρεσης, δεν υπήρχε ούτε ένας Κινέζος έμπορος στην Ελλάδα, τα κινέζικα εμπορεύματα θα τα εισάγανε εξ ολοκλήρου Έλληνες έμποροι, και το πρόβλημα για τη μικρή ελληνική επιχείρηση που στηρίζεται στο ελληνικό προϊόν θα ήταν ακριβώς το ίδιο!
Την απελευθέρωση του εμπορίου της Ελλάδας με την Κίνα δεν την αποφάσισε ο «Κινέζος έμπορος» που ζει στην Ελλάδα! Την αποφάσισε η ελληνική κυβέρνηση μαζί με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ΕΕ.
Ας αφήσουμε λοιπόν τον ταλαίπωρο Κινέζο εμποράκο στην ησυχία του και ας πάμε στην ουσία, που είναι η απελευθέρωση του εμπορίου ανάμεσα στην ΕΕ και την Κίνα.
Από τον προηγούμενο χρόνο η Κίνα είναι μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Μέλος του ΠΟΕ είναι και η Ελλάδα όπως και όλες οι χώρες της ΕΕ. Η συμμετοχή στον ΠΟΕ σημαίνει το δικαίωμα των εξαγωγών σε κάποιες χώρες με αντάλλαγμα την υποχρέωση των εισαγωγών απ’ αυτές τις χώρες. Ο τρόπος με τον οποίο η σχέση εξαγωγών – εισαγωγών καθορίζεται, επακριβώς, εξαρτάται από τις συγκεκριμένες συμφωνίες που γίνονται στα πλαίσια του ΠΟΕ.
Από τις αρχές του χρόνου ξεκίνησε η απελευθέρωση του εμπορίου ανάμεσα στην Κίνα και την ΕΕ. Η Κίνα πουλά στην ΕΕ φτηνά ηλεκτρικά είδη και είδη ένδυσης και υπόδησης και η ΕΕ πουλά στην Κίνα ότι αυτή δεν έχει: αεροπλάνα, πολεμικό εξοπλισμό, τεχνογνωσία για την κατασκευή αυτοκινήτων και άλλων μηχανών που απαιτούν υψηλή τεχνολογία.
Την υψηλή τεχνολογία στην ΕΕ την κατέχουν οι πλούσιες χώρες του Βορρά – Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ολλανδία, κλπ. Αυτές έχουν να κερδίσουν. Οι χώρες που στηρίζονται στην κλωστουφαντουργία και τη μικρή παραγωγή, είναι οι χώρες του Νότου – Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, κλπ. Οι οικονομίες αυτών των χωρών δεν έχουν να κερδίσουν, αυτές θα χάσουν, γιατί οι εξαγωγές τους θα μειώνονται και οι εισαγωγές τους θα αυξάνονται.
Μετά τις διαμαρτυρίες των χωρών του Νότου για τις επιπτώσεις των κινέζικων εισαγωγών η ευρωπαϊκή επιτροπή ρώτησε τα κράτη μέλη να απαντήσουν εγγράφως πόσες θέλουν να συζητηθεί με τη διαδικασία του επείγοντος το πρόβλημα αυτό, ώστε να καταπιαστεί μ’ αυτό μέσα στις επόμενες μερικές βδομάδες.
Μόνο 4 χώρες θεώρησαν το θέμα επείγον (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Πορτογαλία) οπότε το θέμα παραπέμπεται στον Σεπτέμβρη (δηλαδή στις καλένδες)…
Αν κάποιοι θέλουν λοιπόν να δουν τη ρίζα του προβλήματος για τη μικρή ελληνική επιχείρηση, ας ξεκινήσουν από το ρόλο του ΠΟΕ και τη διαρκή απελευθέρωση του εμπορίου ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Ας δουν πως πίσω από την μαζική εισροή των κινεζικών εισαγωγών, βρίσκονται τα συμφέροντα των πλούσιων χωρών που θέλουν να πουλούν αεροπλάνα και όπλα στην Κίνα και να μπορούν να επενδύουν ελεύθερα τα κεφάλαια τους στην κινεζική αγορά.
Ας καταλάβουν πως πίσω απ’ τη διαρκή απελευθέρωση των αγορών βρίσκεται η ίδια η λογική του καπιταλιστικού συστήματος. Πως αυτή η απελευθέρωση γίνεται πάντα στη βάση των όρων που θέτουν οι πλούσιες χώρες σε βάρος των φτωχών.
Η απάντηση σ’ αυτά τα προβλήματα δεν είναι η περιχαράκωση στα όρια της εθνικής οικονομίας (γνωστή με τον όρο «προστατευτισμός»). Κατ’ αρχήν αυτό είναι ανεδαφικό – στον καπιταλισμό η διεθνοποίηση των αγορών, όπως και η δημιουργία μονοπωλίων και πολυεθνικών, είναι νομοτελειακά. Κατά δεύτερο είναι καταδικασμένο σε αδιέξοδο – δηλαδή, ακόμα κι αν βρεθεί κάποια αστική τάξη που επιλέξει να επιβάλει απομόνωση από το διεθνές εμπόριο, το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα χειρότερο.
Ο εχθρός επομένως είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Όσοι εντοπίζουν το πρόβλημα «στους Κινέζους» βασικά αποπροσανατολίζουν από την ουσία του προβλήματος. Η πάλη πρέπει να είναι ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Κι αυτό δεν πρέπει να γίνει σε εθνική αλλά σε διεθνή βάση.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να σωθεί από την υπερεκμετάλλευση και την εξόντωση και ο Έλληνας εργαζόμενος (και η ελληνική μικρή επιχείρηση) και ο Πορτογάλος εργαζόμενος, και γενικά οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη που συνθλίβονται από το διεθνή ανταγωνισμό των κεφαλαίων, αλλά, τελικά, και οι κινέζοι εργαζόμενοι, είτε αυτοί είναι στην Ελλάδα, όπου στην πλειοψηφία τους αντιμετωπίζουν και τη φτώχεια και το ρατσισμό, είτε στην («κομμουνιστική»!!! σύμφωνα με το ΚΚΕ) Κίνα όπου η εκμετάλλευση ξεπερνά κάθε όριο.
