Του Δημήτρη Νάτσιου
Έχουμε μπροστά μας λοιπόν το πρώτο παράδειγμα ενός εργοστασίου που μπορεί σύμφωνα με την κυβέρνηση να δουλεύει πλέον «ορθολογικά». Αναφερόμαστε φυσικά στη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων –ΒΦΛ- Θεσσαλονίκης όπου μετά από οχτώ μήνες ηρωικών αγώνων των εργαζομένων της, εργοδοσία και κυβέρνηση θεωρούν πως είναι έτοιμη να αποκτήσει την τελική μορφή λειτουργίας που θα έχει στη «νέα εποχή» που ανοίγει μπροστά της!… Και τι λειτουργία! Θα απαλλαγεί από περιττά έξοδα! Πως; Μα απολύοντας σχεδόν πέντε στους έξι εργαζόμενους! Και βεβαίως αποκτώντας από το Σεπτέμβρη ένα νέο ιδιοκτήτη, την γαλλική τράπεζα Credit Agricole, που σαν κάθε ιδιώτης που σκέφτεται το καλό του, θα συμπιέσει κι άλλο τα έξοδα του εργοστασίου (δηλ τους εναπομείναντες εργαζόμενους).
Μπορεί το καλοκαίρι να μοιάζει μια εποχή χωρίς εξελίξεις και ειδήσεις, αλλά για τη ΒΦΛ δεν ίσχυσε αυτό. Οι εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας έκαναν τις κινητοποιήσεις τους (δυστυχώς, ξεχωριστές για ακόμη μια φορά) μέσα σε Ιούλιο και Αύγουστο, κατέβηκαν στην Αθήνα για συσκέψεις με την κυβέρνηση και την εταιρία αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν προς το συμφέρον των εργαζομένων του εργοστασίου στη Θεσσαλονίκη.
Όσο και αν ο υφυπουργός Απασχόλησης Γιακουμάτος φώναζε δήθεν ότι το εργοστάσιο θα λειτουργήσει κανονικά, τόσο φαινόταν πιθανότερο να υποχωρήσει η διοίκηση του σωματείου στην πρόταση για επαναλειτουργία της ΒΦΛ με μόνο 120 εργαζόμενους.
Όσο περνούσαν οι μέρες και οι μήνες με «διάλογο» τόσο η κυβέρνηση (ουσιαστικός ιδιοκτήτης της ΒΦΛ αφού κύριοι μέτοχοι είναι οι τράπεζες Εμπορική και Εθνική) πίεζε τους εργαζόμενους να πάρουν τα λίγα και να σταματήσουν, φτάνοντας να τους απειλήσει, ενημερώνοντας τους ότι από Σεπτέμβρη που αναλαμβάνει η γαλλική τράπεζα Credit Agricole, η κυβέρνηση δε θα μπορεί να προσφέρει ούτε τις 120 θέσεις εργασίας, ούτε και τις υποτυπώδης εθελούσιες εξόδους στους απολυμένους.
Η διοίκηση του σωματείου δεν πρέπει να πει ναι στην πρόταση των βιομηχάνων και της κυβέρνησης. Γιατί αυτό θα αποτελεί μια ήττα για τους εργαζομένους της ΒΦΛ και όλης της Βόρειας Ελλάδας.
Η προσμονή της διοίκησης σωματείου στην προσωπική εμπλοκή του πρωθυπουργού Καραμανλή αποδείχθηκε αφελής. Και αυτό γιατί σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν οι εργαζόμενοι να στηριχθούν στον ουσιαστικό εντολέα της αρχικής απόφασης για κλείσιμο της ΒΦΛ. Η ΝΔ το έκανε ξεκάθαρο από την πρώτη μέρα που έγινε κυβέρνηση: θεοποίηση του ιδιωτικού τομέα, πλήρης συρρίκνωση του Δημόσιου, πώληση της κρατικής Εμπορικής τράπεζας (κύρια μέτοχος στη ΒΦΛ) ήταν ανάμεσα στις κύριες επιδιώξεις της. Άρα η μπάλα θα έπαιρνε και τη ΒΦΛ.
Έλλειψη συντονισμού και πίστης στις δυνάμεις των εργαζομένων
Οι εκπρόσωποι όμως της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στο σωματείο, επεδίωκαν τη συμπάθεια του πρωθυπουργού, στερώντας ζωτικό χρόνο από τους εργαζομένους για να συσπειρώσουν στον αγώνα τους πρώτα τους συναδέλφους τους στο αντίστοιχο εργοστάσιο της Καβάλας, και στη συνέχεια τους απολυμένους τόσων και τόσων άλλων εργοστασίων στην Βόρεια Ελλάδα.
Γιατί μόνο ο μαζικός, σχεδιασμένος και διαρκής αγώνας των εργαζομένων μπορεί να διατηρήσει κεκτημένα δικαιώματα και να κερδίσει νέες διεκδικήσεις.
Ο αγώνας που πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι από τις 10 Γενάρη δεν πρέπει απλά να είχε στόχο μια ενισχυμένη αποζημίωση ή επιδότηση της ανεργίας.
