Του Δημήτρη Νάτσιου
Ήρθαν τα δυσάρεστα και στους εργαζόμενους στη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων στη Ν. Καρβάλη Καβάλας. Προς υπενθύμιση, η ΒΦΛ Καβάλας, όπως και η ΒΦΛ Θεσσαλονίκης που βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης εδώ και 7 σχεδόν μήνες ( δες προηγούμενα φύλλα Ξ ), ανήκει στην Εμπορική Τράπεζα. Μέχρι τις 15 Μαϊου η διοίκηση της εταιρίας είχε υποσχεθεί ότι θα δώσει λύση στο ζήτημα που απασχολεί τους εργαζόμενους του εκεί εργοστασίου. Δεν πρέπει να αφήνει έκπληκτο κανέναν όμως το γεγονός ότι σχεδόν δύο μήνες μετά, το ζήτημα παραμένει ανοιχτό. Η όλη στάση της διοίκησης της εταιρίας αλλά και της κυβέρνησης, μέσω των υπουργών Μακεδονίας-Θράκης και Απασχόλησης, θυμίζει έντονα την περίπτωση της ΒΦΛ Θεσσαλονίκης. Και πώς να μην τη θυμίζει, αφού οι δύο υπουργοί κάνουν δηλώσεις περί κανονικής λειτουργίας της ΒΦΛ Καβάλας, όπως κάνανε και για τη Θεσσαλονίκη αλλά η διοίκηση της εταιρίας αλληθωρίζει μπροστά σε τέτοιες δηλώσεις.
…ο αγώνας η μόνη λύση…
Οι εργαζόμενοι στην Καβάλα καλά κάνουν και δεν έχουν εμπιστοσύνη στην εταιρία και την κυβέρνηση. Μάλιστα αποφάσισαν να εντείνουν τον αγώνα τους περνώντας σε πιο δυναμικές κινητοποιήσεις. Τον Ιούνιο λοιπόν προχώρησαν σε κατάληψη των γραφείων της Περιφέρειας Ανατ. Μακεδονίας – Θράκης στην Κομοτηνή, ενώ έγινε και συντονισμός σε τοπική κλίμακα, με στάση εργασίας όλων των δημοτικών υπηρεσιών αλλά και των εμπορικών καταστημάτων.
Εκβιασμοί της διοίκησης προς το σωματείο ΒΦΛ Θεσσαλονίκης
Στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης, η κατάσταση είναι κρίσιμη. Οι μεγαλοκαρχαρίες της διοίκησης δε διστάζουν, μετά από τόσους μήνες κινητοποίησης, να κάνουν προσπάθειες να «εξοντώσουν» τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΒΦΛ Θεσσαλονίκης με αγωγές για ασφαλιστικά μέτρα! Ακολουθώντας την τακτική του καρότου και του μαστιγίου, από τη μια πιέζουν τους εργαζόμενους να δεχτούν τη μοίρα τους και να σταματήσουν τον αγώνα, με την απειλή φυλάκισης και προστίμου, ενώ από την άλλη έκαναν προκλητική πρόταση για τη συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου. Σύμφωνα με αυτή, το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης θα παράγει μόνο 100.000 τόνους κοκκώδους αμμωνίας, κάτι που σημαίνει δουλειά για 120 από τους 400 εργαζόμενους και αυτό μόνο για 3 μήνες το χρόνο!
…συνέχιση των κινητοποιήσεων για τη νίκη!
Είναι λοιπόν πλέον φανερή η ανάγκη, τώρα περισσότερο από ποτέ, οι εργαζόμενοι στα δύο εργοστάσια να αναδείξουν τον αγώνα τους ακόμα πιο οργανωμένα και με πολύ στενότερη συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Αυτό που από μήνες φάνταζε πολύ πιθανό ( το ότι δεν έχει η ΒΦΛ Θεσσαλονίκης πρόβλημα, αλλά ότι η Εμπορική λίγο πριν την ιδιωτικοποίηση της θέλει να πουλήσει τα δύο εργοστάσια για να γίνει πιο ανταγωνιστική και ελκυστική ) είναι πλέον γεγονός. Και γίνεται με τις πλάτες της κυβέρνησης. Τέρμα λοιπόν οι αυταπάτες για σωτηρία του ενός εργοστασίου σε βάρος του άλλου. Οι διοικούντες την εταιρία δε νοιάζονται για κανέναν εκτός από το καλό της τσέπης τους. Προσπαθούν να μπερδέψουν τους εργαζόμενους μιλώντας για «ορθολογικές λειτουργίες» εργοστασίων, που μέσα τους κρύβουν τις απολύσεις, τη χαλάρωση των εργασιακών σχέσεων, την ανασφάλεια. Ο ενωτικός αγώνας των εργαζομένων των δύο εργοστασίων είναι λοιπόν αναγκαίος, όχι μόνο για το πρόβλημα της ΒΦΛ αλλά και για το συνολικό πρόβλημα της ανεργίας και της φτώχειας στη Βόρεια Ελλάδα που κάθε μέρα μεγαλώνει και αποκαλύπτεται παραπάνω.
Η νίκη όμως δεν θέλει υποχωρήσεις
Έκαναν λάθος όσοι πίστεψαν τις υποσχέσεις του Καραμανλή, ότι δηλαδή αν οι εργαζόμενοι έβρισκαν μια βιώσιμη λύση, δηλαδή κερδοφόρα για την Εμπορική τράπεζα, το εργοστάσιο της Θεσ/νίκης θα συνέχιζε τη λειτουργία του. Υπάρχει λόγος να μπουν οι εργαζόμενοι στη λογική πως κάποιοι θα απολυθούν και κάποιοι θα συνεχίσουν να δουλεύουν; Υπάρχει λόγος να υπονομευτεί η ενότητά τους; H στάση της διοίκησης του σωματείου του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης εγκυμονεί κινδύνους. Οι εργαζόμενοι δεν είναι μάνατζερ, να πρέπει να βρουν τρόπους για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία των λιπασμάτων, η οποία δεν εγγυάται πως δε θα υπάρξουν απολύσεις.
Οι εργαζόμενοι μπορούν να δίνουν λύσεις αν διοικούν και ελέγχουν οι ίδιοι τα εργοστάσια και την παραγωγή.
Ο εκβιασμός όμως και οι απειλές κατά των εργαζομένων πρέπει να μας βρουν όλους στο πλευρό τους.
Ο συντονισμός των σωματείων των 2 εργοστασίων, της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας είναι απαραίτητος. Απαραίτητη όμως είναι και η στήριξη της ΓΣΕΕ και των εργατικών κέντρων. Δεν είναι δυνατόν εργαζόμενοι να κινδυνεύουν να μπουν φυλακή επειδή προσπαθούν να παλέψουν για τα δικαιώματά τους, και η ΓΣΕΕ να μην έχει προχωρήσει σε μια απεργία ή στάση εργασίας τουλάχιστον σε όλη τη Β. Ελλάδα, με αφορμή αυτό το ζήτημα.
