Πέμπτη 22/2: η μαζικότερη από το περασμένο καλοκαίρι διαδήλωση 30.000 φοιτητών, σημαδεύεται από μεγάλης έκτασης επεισόδια. Το ίδιο βράδυ, η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, δεν λέει κουβέντα για την τεράστια διαδήλωση, και αφιερώνει αρκετά λεπτά στη λεπτομερή περιγραφή των επεισοδίων. Και βέβαια τα ΜΜΕ κάνουν τη δουλειά τους, αφού τους έχει δοθεί η καλύτερη ευκαιρία να συκοφαντήσουν για άλλη μια φορά τον αγώνα των φοιτητών. Αυτή τη φορά μάλιστα, στα επεισόδια παίζει τον κυριότερο ρόλο, όχι κάποια ανώνυμη ομάδα αναρχικών, αλλά η Αντιεξουσιαστική Κίνηση.
Από την αρχή των φοιτητικών κινητοποιήσεων, τον περασμένο Μάη, ένα από τα θέματα που απασχολούν τόσο τους ίδιους τους φοιτητές, αλλά επίσης την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και βέβαια την κοινωνία που παρακολουθεί το κίνημα, είναι αυτό των επεισοδίων, των μολότοφ, των καμένων μαγαζιών και αυτοκινήτων, της αξιοποίησης του ασύλου από μικρές ομάδες αναρχικών για να μας δείξουν την δική τους «άποψη» για τις «μορφές πάλης» που κατά τη γνώμη τους πρέπει να υιοθετήσει το κίνημα.
Πίσω βέβαια από τις πέτρες, τις κουκούλες και τα καμένα σκουπίδια(!) υποτίθεται ότι κρύβεται μια ολόκληρη «θεωρία», της «καταστροφής του κράτους», του «καψίματος των τραπεζών», της «συντριβής της καταστολής» στο πρόσωπο του φλεγόμενου αστυνομικού, σαν τη μέγιστη πράξη αντίστασης, όχι μόνο απέναντι στα σχέδια του υπουργείου παιδείας, αλλά και στο σύστημα συνολικά.
Το πόσο «μεγάλη ζημιά» παθαίνουν από δυο σπασμένα τζάμια και δέκα καμένους κάδους σκουπιδιών, οι τράπεζες, το κεφάλαιο και η κυβέρνηση δεν χρειάζεται φυσικά να το συζητήσουμε. Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, δε θα χρειάζονταν οι μαζικές γενικές συνελεύσεις, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις από το Μάη μέχρι σήμερα. Θα αρκούσε να πάρουμε όλοι από μια πέτρα, και θα είχαμε ξεμπερδέψει, όχι μόνο με το νόμο πλαίσιο, αλλά και με την κυβέρνηση, και με τον καπιταλισμό.
Αυτό όμως που πρέπει να απασχολήσει το φοιτητικό κίνημα, είναι το πόσο ζημιώνεται το ίδιο από αυτές τις μεθόδους. Αν υπάρχει κάτι στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία του κινήματος συμφωνεί, παρά τις σημαντικές διαφωνίες στο εσωτερικό του για μια σειρά άλλα ζητήματα, είναι πως για να νικήσουμε χρειαζόμαστε πάνω απ΄ όλα την κοινωνία στο πλευρό μας. Και η κοινωνία βρίσκεται πολύ μακριά από την αντίληψη των αναρχικών για το τι σημαίνει αγώνας.
Αν θέλουμε να έχουμε την κοινωνία με το μέρος μας, το πρώτο πράγμα που πρέπει να αποδείξουμε είναι ότι αυτό το κίνημα δεν ταυτίζεται με τις μεθόδους των αναρχικών, αλλά έχει επιλέξει τον πιο δύσκολο, και καθόλου σύντομο δρόμο, των αιτημάτων, της μαζικής συμμετοχής στις συνελεύσεις και στις διαδηλώσεις, των εκστρατειών ενημέρωσης σε σχολεία και εργατικούς χώρους, της πίεσης στην ηγεσία των συνδικάτων για απεργίες, ώστε να βρεθούν δίπλα μας στο δρόμο οι εργαζόμενοι.
Πρέπει επίσης να αποδείξουμε ότι είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε το άσυλο, τόσο από τις δυνάμεις καταστολής, όσο και από αυτούς που δίνουν στην κυβέρνηση το καλύτερο επιχείρημα για την κατάργησή του. Το σύνθημα «το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό», δεν μπορεί να σημαίνει ανοχή απέναντι στην κάθε αναρχοπαρέα που οχυρώνεται πίσω από αυτό. Αντίθετα σημαίνει ότι πρέπει να διασφαλίσουμε τη δυνατότητα όλων να παρευρίσκονται και να συμμετέχουν στις ζωντανές διαδικασίες και στις εκδηλώσεις του φοιτητικού κινήματος, μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Μπορεί να συμβεί αυτό όταν το προαύλιο του Πολυτεχνείου και οι γύρω δρόμοι καίγονται και είναι πνιγμένοι στα δακρυγόνα;
Τα μέχρι στιγμής βήματα που γίνονται στην κατεύθυνση της περιφρούρησης των διαδηλώσεων και του ασύλου πρέπει να συνεχιστούν, αν θέλουμε να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα, τόσο στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, όσο και σε αυτούς που οχυρώνονται πίσω από το κίνημα και τους πανεπιστημιακούς χώρους, κάνοντας στα ΜΑΤ και τον Πολύδωρα το καλύτερο δώρο. Πάνω απ΄ όλα όμως, ο τελικός και πιο σημαντικός αποδέκτης του μηνύματος, πρέπει να είναι το σύνολο των εργαζομένων και της νεολαίας, το σύνολο της κοινωνίας. Και το μήνυμα πρέπει να είναι ότι υποστηρίζοντας τον αγώνα των φοιτητών, υποστηρίζει το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, και όχι τις καμένες σακούλες σκουπιδιών.
Ηλέκτρα Κλείτσα – Φιλοσοφική Αθήνας
__________________
