Αχιλλέας Λύρας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
Γιώργος Φράγκος, Πάντειο
Το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Πέμπτης 8/2 ήταν το μαζικότερο των τελευταίων πολλών χρόνων, με συμμετοχή περίπου 30.000 ατόμων, θυμίζοντας τις μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-2007. Συμμετείχαν φοιτητικοί σύλλογοι από Κομοτηνή, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Πάτρα, Κρήτη κι από άλλες περιοχές της Ελλάδας. Συμμετείχαν επίσης και σωματεία εργαζομένων, με τους καθηγητές και τους ερευνητές των πανεπιστημίων (ΠΟΣΔΕΠ) να έχουν καλέσει σε 24ωρη απεργία την ΟΛΜΕ και την ΑΔΕΔΥ κ.α. σε στάση εργασίας.
Η μαζικότατη προσέλευση φοιτητών αλλά και εργαζομένων στην εκπαίδευση αποτελεί μια ξεκάθαρη απάντηση στις λασπολογίες της κυβέρνησης περί «ηχηρών μειοψηφιών» που πραγματοποιούν καταλήψεις και συνολικότερα απάντηση στην προσπάθεια τρομοκράτησης και συκοφάντησης του φοιτητικού κινήματος. Αν δεν έφταναν στο προηγούμενο διάστημα οι μαζικότατες συνελεύσεις στις σχολές και ανακοινώσεις/ψηφίσματα εκατοντάδων μελών ΔΕΠ (Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού) ενάντια στο νομοσχέδιο, η εικόνα δεκάδων χιλιάδων φοιτητών από όλη την Ελλάδα μαζί με εκπαιδευτικούς δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για το τι πραγματικά θέλει η πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να χτυπήσει τις καταλήψεις και το κίνημα βάζοντας σε κίνηση τους μηχανισμούς της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης με εισαγγελείς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να ξεκινούν έρευνες για τις καταλήψεις, στοχοποιώντας ταυτόχρονα φοιτητές, πρυτανικές αρχές και μέλη ΔΕΠ. Παράλληλα έδωσε εντολή να γίνουν ηλεκτρονικές εξετάσεις στα υπό κατάληψη πανεπιστήμια προσπαθώντας να απομαζικοποιήσει με αυτόν τον τρόπο τις συνελεύσεις και τις διαδηλώσεις.
Σε πολλά πανεπιστήμια οι πρυτανικές αρχές πήραν αποφάσεις για διεξαγωγή ηλεκτρονικών εξετάσεων και ηλεκτρονικών μαθημάτων, ωστόσο είναι πολλά τα μέλη ΔΕΠ που αρνούνται να υλοποιήσουν αυτές τις αποφάσεις στηρίζοντας το κίνημα για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Ταυτόχρονα οι καταλήψεις συνεχίζουν. Διανύσαμε την 5η εβδομάδα καταλήψεων σε περισσότερα από 250 τμήματα πανελλαδικά και μαζί με την εικόνα μαζικής πανελλαδικής κινητοποίησης φαίνεται πως το κίνημα δεν υποκύπτει στις πιέσεις τις κυβέρνησης.
Την ίδια στιγμή που βλέπουμε ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα στις συνελεύσεις των σχολών και στους δρόμους, δεν άργησαν να εμφανιστούν οι γνωστές διασπαστικές και διαλυτικές συμπεριφορές εντός του.
Πριν ξεκινήσει το συλλαλητήριο στις 8/2 υπήρξε βίαια σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων της ΠΚΣ και δυνάμεων που πρόσκεινται στην ΕΑΑΚ και συγκεκριμένα της ΑΡΑΣ για το ποιος θα είναι στην κεφαλή της πορείας. Το αποτέλεσμα ήταν 8 άτομα να τραυματιστούν σοβαρά και να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Τα περιστατικά φυσικής βίας ανάμεσα σε οργανωμένες δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς και μάλιστα για εντελώς δευτερεύοντα ζητήματα, είναι ένα εκφυλιστικό φαινόμενο. Στην πραγματικότητα δεν ανήκει στις γραμμές της Αριστεράς, αλλά θυμίζει την οπαδική βία των γηπέδων και βέβαια λειτουργεί αποθαρρυντικά για το μεγαλύτερο κομμάτι των φοιτητών/τριων. Ταυτόχρονα δίνει τροφή στην προπαγάνδα της κυβέρνησης που ισχυρίζεται ότι οι αποφάσεις για καταλήψεις λαμβάνονται από μειοψηφίες που απειλούν και τραμπουκίζουν.
Αυτές οι πρακτικές ενδεχομένως να λειτουργούν συσπειρωτικά για το εσωτερικό αυτών των παρατάξεων, όμως για τον αγώνα των φοιτητών/τριων, μόνο ως εμπόδιο λειτουργούν.
Την ίδια στιγμή η ΠΚΣ/ΚΝΕ με απόφαση προηγούμενων ημερών έσπασε το ενιαίο συντονιστικό των καταλήψεων. Έτσι μετά την πολύ μαζική πορεία της Πέμπτης, με ευθύνη της ΠΚΣ, έγιναν δύο διαφορετικά συντονιστικά. Η διάσπαση του συντονισμού είναι ένα βήμα πίσω στον αγώνα.
Όσον αφορά το περιεχόμενο του Συντονιστικού που πραγματοποιήθηκε στη Νομική και όπου συμμετείχαν οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ, του αναρχικού χώρου κ.α., δυστυχώς πέρα από θριαμβολογίες και γενικά συνθήματα δεν διατυπώθηκαν συγκεκριμένες προτάσεις για τα επόμενα βήματα, αλλά η συζήτηση αναλώθηκε στην καταγγελία μεταξύ σχημάτων και δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς. Το ΝΑΡ αποχώρησε, η ΑΡΕΝ παρεμποδίστηκε όταν προσπαθούσε να τοποθετηθεί. Συγκεκριμένα η ΑΡΑΣ φώναζε συνθήματα την ώρα που προσπαθούσαν να μιλήσουν εκπρόσωποι της ΑΡΕΝ, γιατί η ΑΡΕΝ κράτησε αποστάσεις από τα περιστατικά της ωμής βίας και της ανούσιας κόντρας.
Ενώ είναι ορατή η δυναμική, η μαζικότητα και οι δυνατότητες του φοιτητικού κινήματος, οι διασπαστικές και διαλυτικές πρακτικές είναι φρένο για το προχώρημα του αγώνα και θα φέρουν ένα τεράστιο μερίδιο της ευθύνης αν το φοιτητικό κίνημα δεν καταφέρει να πετύχει τον στόχο του.
Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται ενότητα, δημοκρατία στο εσωτερικό του, ενιαίο συντονισμό και ένα σχέδιο για το πώς θα συνεχίσουμε και θα κλιμακώσουμε τον αγώνα μας.
- Οι διαμάχες και οι βίαιες συγκρούσεις (φυσικές και προφορικές) συγκεκριμένων αριστερών παρατάξεων μέσα στις συνελεύσεις και τα συντονιστικά πρέπει να σταματήσουν.
- Οι δυνάμεις που τάσσονται ενάντια στο νομοσχέδιο πρέπει να κατεβάζουν κοινά πλαίσια στις συνελεύσεις, να συμμετέχουν σε κοινά συντονιστικά αγώνα και σε ενιαίες πορείες, όπως έχουν κάνει κατά περιόδους και στο παρελθόν.
- Να δημιουργηθούν δημοκρατικά συντονιστικά των φοιτητικών συλλόγων σε κάθε πόλη και πανελλαδικά. Γι’ αυτό το σκοπό χρειάζεται να εκλέγονται σε κάθε γενική συνέλευση αντιπρόσωποι (ανά πάσα στιγμή ανακλητών) που θα μεταφέρουν τις αποφάσεις των συνελεύσεων και θα κάνουν ανοιχτό και ουσιαστικό διάλογο για το πώς θα συνεχιστεί και θα νικήσει το κίνημα.
- Το πανελλαδικό συντονιστικό θα πρέπει να συναντηθεί με την ΠΟΣΔΕΠ, την ΟΛΜΕ, την ΔΟΕ και όλα τα σωματεία των εργαζομένων στην εκπαίδευση. Να εκπονήσει ένα κοινό σχέδιο δράσης, όπου οι φοιτητικές καταλήψεις θα στηριχτούν από απεργίες στο χώρο της εκπαίδευσης που θα κλιμακώνονται.
- Παράλληλα χρειάζεται να απευθυνθούμε στους μαθητές, κάνοντας εξορμήσεις στα σχολεία και να τους καλέσουμε να προχωρήσουν σε καταλήψεις.
- Με αυτό τον τρόπο μπορεί να δημιουργηθεί ένα μέτωπο που φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, μαθητές αλλά και γονείς θα κινητοποιούνται ταυτόχρονα και στη βάση ενός κοινού σχεδίου. Καμία κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί απέναντι σε ένα πραγματικό πανεπκαιδευτικό μέτωπο αγώνα.
Έχουμε τη μαζικότητα και την αποφασιστικότητα, μπορούμε να νικήσουμε!
