Μετά από κόπους και έξοδα πολλών χρόνων για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, για άλλη μια χρονιά οι νέοι φοιτητές ετοιμάζονται να μπουν στην πολυπόθητη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μέχρι στιγμής έχουν ξοδέψει ατελείωτες ώρες σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, αλλά και τεράστια ποσά προκειμένου να δουν το όνειρό τους να γίνεται πραγματικότητα, αλλά οι κόποι τους, (και φυσικά τα έξοδα των οικογενειών τους) δε σταματάν εδώ. Υπολογίζεται ότι τα έξοδα μιας οικογένειας για την εκπαίδευση ενός παιδιού, από τη στιγμή της έναρξης της προετοιμασίας για τις εισαγωγικές εξετάσεις μέχρι και την αποφοίτηση μπορούν να φτάσουν τα 30.000 ευρώ. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα οι φοιτητές είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν και κάποια από τα συγγράμματα που υποτίθεται ότι πρέπει να διανέμονται δωρεάν από τα πανεπιστήμια.
Ακόμη πιο δύσκολη φυσικά είναι η κατάσταση για τους φοιτητές που σπουδάζουν σε πόλεις μακριά από τις οικογένειές τους. Εδώ έρχονται να προστεθούν και τα έξοδα του ενοικίου, αφού οι θέσεις στις φοιτητικές εστίες, καλύπτουν μόλις το 9% του συνόλου των φοιτητών που σπουδάζουν μακριά από την πόλη τους, (8% για την Αθήνα), ποσοστό που αντιστοιχεί σε 13.000-14.000 φοιτητές σε σύνολο περίπου 140.000.
Όσο για την κατάσταση των εστιών, δύσκολα την χαρακτηρίζει κανείς “ανθρώπινη”. Μικροσκοπικά δωμάτια όπου χωράει ίσα-ίσα ένα κρεβάτι και ένα γραφείο, σε πολλές περιπτώσεις χωρίς κεντρική θέρμανση, σε κτίρια που σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχουν ανακαινιστεί ποτέ από την κατασκευή τους και μετά, (όπως π.χ. οι εστίες της Θεσσαλονίκης). Εξαίρεση αποτελεί η ανακαινισμένη φοιτητική εστία στα Ιλίσια, (που δεν θα ανακαινιζόταν ποτέ αν δεν προοριζόταν για να στεγάσει τους ξένους δημοσιογράφους κατά την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων), όπου μέχρι σήμερα έχουν καλυφθεί μόνο 150 από τις 700 θέσεις που διαθέτει!
Την ίδια ώρα που οι φοιτητές έχουν πολύ μικρότερη σημασία για την κυβέρνηση από ότι οι δημοσιογράφοι που κάλυψαν το “μεγάλο γεγονός”, την ώρα που τα κριτήρια που πρέπει να πληρεί κανείς για να δικαιούται δωμάτιο σε εστία αγγίζουν τα όρια της εξαθλίωσης, οι τιμές των ενοικίων αποτελούν το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα για τους φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τις πόλεις τους. Συνήθως οι φοιτητές που μένουν μόνοι τους πληρώνουν το λιγότερο 250-300 ευρώ το μήνα, ενώ στις καλύτερες περιπτώσεις, (συνήθως με συγκατοίκηση), το ποσό αυτό μπορεί να μειωθεί σε ένα βαθμό.
Δεν λείπουν βέβαια και τα παραδείγματα εστιών που έχουν επιβάλλει ενοίκιο, όπως αυτή του Βόλου, όπου οι φοιτητές-ένοικοι, πληρώνουν 30 ευρώ το μήνα. Φυσικά από τη στιγμή που γίνεται η αρχή, αυτό το “συμβολικό” ποσό μπορεί και να αυξηθεί, αλλά και να επεκταθεί σε άλλες εστίες της χώρας.
Βέβαια υπάρχει πάντα το περίφημο “επίδομα” των 1000 ευρώ το χρόνο για τους φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους. Ωστόσο και πάλι, για να δικαιούται κάποιος το συγκεκριμένο ποσό (που όπως παρατήρησε εύστοχα μια μητέρα φοιτητή όχι μόνο δεν επαρκεί για τις στεγαστικές ανάγκες των φοιτητών, αλλά στην πραγματικότητα αντιστοιχεί σε έναν καφέ την ημέρα), πρέπει εκτός από τα κριτήρια εισοδήματος, να περνάει τα μαθήματα του έγκαιρα και να μην βρίσκεται σε έτος μεγαλύτερο από τα χρόνια της σχολής. Ίσως να πρόκειται για ένα ακόμη μέτρο για την πάταξη της “αιώνιας φοίτησης”, μόνο που στην πραγματικότητα οι φοιτητές που ξεπερνάνε τα 4 ή 5 χρόνια της σχολής τους είναι η συντριπτική πλειοψηφία, ενώ αυτοί που τα ξεπερνάνε κατά πολύ, είναι συνήθως αυτοί που αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, και μάλλον έχουν μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα.
Ηλέκτρα Κλείτσα, Φιλοσοφική Αθήνας
