Του Χρήστου Καψάλη – Πανεπιστήμιο Πειραιά
Βγαίνουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Γονείς: «Μπράβο παιδί μου συγχαρητήρια κτλ». Κι εγώ μέσα στην τρελή χαρά μου που επιτέλους το όνειρο της φοιτητικής ζωής πραγματοποιείται τους λέω: «Ωραία ποτέ θα πάμε για σπίτι;»Τότε αλλάζει κατευθείαν το ύφος τους και «Κάτσε ρε Χρήστο να το συζητήσουμε λίγο». Έτσι μου ανακοίνωσαν ότι δεν μπορούν να μου ανοίξουνε σπίτι λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η αδερφή μου σπουδάζει σε άλλη πόλη και δεν μπορεί να κάνει μεταγραφή σε μένα ούτε εγώ σ’αυτήν. Αυτή δεν μπορεί γιατί η σχολή της είναι μοναδική στο είδος και εγώ γιατί στην πόλη της υπάρχουν μόνο θεωρητικές σχολές ενώ η δική μου είναι καθαρά τεχνολογική. Ο αδερφός μου τελειώνει φέτος και κάτσε περίμενε που θα περάσει για να δεις ποιος θα πάει σε ποιον και αν πάει! Τελικά ή θα μείνω σε ένα θείο μου (κατά 80%) ή σε φοιτητόσπιτο αν όντως βρεθεί μια «καλή ευκαιρία» (εννοούν περίπου τσάμπα). Δεν είμαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, είμαι ένας άτυχος και συνηθισμένος.
