Γράμμα του αναγνώστη Αναστάσιου Κώτη
Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια αύξηση της λεγόμενης φοιτητικής μετανάστευσης, δηλαδή της μεταπήδησης του φοιτητή από μια σχολή σε κάποια άλλη. Αυτό συμβαίνει γιατί ο φοιτητής τυχαίνει αρκετές φορές να βρίσκει τον εαυτό του σε μια σχολή η οποία δεν είναι της αρεσκείας του, είτε γιατί δεν του ταιριάζει το συγκεκριμένο αντικείμενο είτε γιατί δεν είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο οργάνωσης και διδασκαλίας είτε τέλος γιατί δεν αντέχει το φόρτο εργασίας της συγκεκριμένης σχολής. Έτσι ο φοιτητής προτιμά να αλλάξει κατεύθυνση προσπαθώντας να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα: επαγγελματική σταδιοδρομία ή προσωπική ολοκλήρωση;
Το μεγαλύτερο ποσοστό των φοιτητών περνούν από τεχνολογικές σχολές σε θεωρητικές. Στον συγκεκριμένο χώρο η δυνατότητα απορρόφησης από την αγορά εργασίας ατόμων με πτυχία θεωρητικών σχολών (π.χ. Πολιτικών Επιστημών, Κοινωνιολογίας κτλ.) είναι μηδενική λόγω έλλειψης υποδομής και άλλων πολλών λόγων που θα ήθελαν ένα χωριστό άρθρο.
Ο φοιτητής λοιπόν καλείται να πάρει μια σημαντική για το μέλλον του απόφαση. Είτε να ακολουθήσει θεωρητικές σπουδές με κίνδυνο να μη βρει έπειτα κάποια δουλειά πάνω στο αντικείμενο που έχει σπουδάσει είτε να συνεχίσει τις σπουδές του στην σχολή στην οποία βρίσκεται μόνο και μόνο με την προοπτική να βρει αργότερα κάποια δουλειά που δε θα είναι της προσωπικής του προτίμησης. Δυστυχώς σε πολλούς κάτι τέτοιο φαίνεται μονόδρομος, όμως δεν είναι πραγματικά έτσι.
Ένας φίλος μου είχε πει: «αυτός ο κόσμος δεν έχει χώρο για εμάς τους ρομαντικούς». Η αλήθεια είναι πως χώρο μπορούμε να ανοίξουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί πάντα να ακολουθεί κανείς τα «πρέπει»;
Δυστυχώς σήμερα η ανώτατη εκπαίδευση τείνει να εργαλειοποιηθεί ολοκληρωτικά και μόνο ο ίδιος ο φοιτητής μπορεί να ανατρέψει κάτι τέτοιο.
Αυτό μπορεί να το κάνει ακολουθώντας αυτό που πραγματικά επιθυμεί να σπουδάσει. Δε θέλω να βλέπω τα ΑΕΙ και ΤΕΙ σαν εξειδικευμένες μονάδες παραγωγής εργατικού δυναμικού μα σαν ενεργούς και δυναμικούς χώρους παροχής γνώσεων.
Το πρόβλημα βέβαια πηγάζει από τα 17 χρόνια κιόλας του εφήβου, ο οποίος καλείται να διαλέξει κατεύθυνση στο λύκειο και ειδικότητα στο ΤΕΕ. Πως είναι δυνατόν να ξέρει κάποιο άτομο μόλις από τα 17 χρόνια του τι δρόμο θέλει να ακολουθήσει στην ζωή του, τη στιγμή που δεν έχει την παραμικρή ενημέρωση για το τι περιλαμβάνει ο κάθε κλάδος σπουδών και η κάθε σχολή;
Γι αυτό λοιπόν πρέπει να υπάρξει πλήρης και σωστή ενημέρωση για το τι πραγματεύεται κάθε σχολή ξεχωριστά, για το τι μαθήματα διδάσκονται και τις μετέπειτα δυνατότητες εργασίας του απόφοιτου.
Ακόμα καλό θα ήταν σε κάθε Λύκειο και ΤΕΕ να υπάρχει η βοήθεια σε κάθε μαθητή ξεχωριστά να βρει το δρόμο του και να του λυθεί οποιαδήποτε απορία πάνω στο ζήτημα των σπουδών.
Για να κλείσω με αυτό το θέμα θέλω να κατακρίνω την αδικαιολόγητη στάση της πολιτείας πάνω στο ζήτημα (όπως και σε πολλά άλλα που μας απασχολούν) τα τελευταία χρόνια. Καλό θα ήταν να πάψει να ασχολείται με την «ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων» ξοδεύοντας τεράστια ποσά την στιγμή που θα μπορούσε να τα επενδύσει στο μοναδικό μέλλον αυτού του τόπου (και δεν αναφέρομαι στα έργα).
